صفحه رسمی مهدی عبدی ( Mehdi Abdi )

مرتبط با گردشگری

جهانگردی با مهدی عبدی Travel With Mehdi Abdi

َAuthor نویسنده

 

سفرنامه کشور آدربایجان : بخش اول

دغدغه های اولین سفر  : تلاش برای رسیدن به رویاها

سال 1376 که دیپلم گرفتم ، به دلیل یک سری مشکلات که مهمترین آنها چند ماه سن بالاتر بود ، باید ابتدا سرباز میشدم و بعد ادامه تحصیل  میدادم .  چون نیمه دوم سال به دنیا آمده بودم ، مجبور بودم مدرسه را دیرتر شروع کنم ، آن هم فقط به خاطر چهار ماه  . هنوز آن روز که مسئول  ثبت نام نگاهم کرد و گفت : ثبت نام نمی کنیم را خوب یادم است . شاید با این تصمیم  سرنوشت زندگی من عوض شد ، و اگر زودتر مدرسه را زودتر شروع میکردم  امروز  داستان زندگی ام متفاوت بود  . شاید اگر همان سال دانشگاه میرفتم ، من هم امروز مهندسی بودم که غرق در کارش بود و فرصت سفر نداشت ( البته بعدها  از رشته عمران فارغ التحصیل شدم و اتفاق خاصی برایم نیفتاد ) شاید هم همین که هستم میشدم . زندگی پر است از این دو راهی ها که همیشه یک راهش را رفته ایم و می دانیم چطور است و راه دیگر همیشه مجهول می ماند .

تمام سختی  خشم شب ها و میدان موانع دوران آموزشی را فقط به دو امید تحمل کردم . رفتن به  دانشگاه و  گرفتن پاسپورت و شروع سفر  .

شب های سرد زمستان بالای برجک که از شدت سرما به زمین و زمان ناسزا میگفتم هم ، فقط به این فکر بودم که روزی کنار سواحل استوایی در گرما دراز میکشم و نارگیل به دست به این روزهای سخت میگویم دیدی توانستم .یادم است روزی که کارت پایان خدمتم  را گرفتم از خوشحالی دور پادگان می دویدم و میگفتم  حالا نوبت لحظه های خوب است .

گام اول عملی شد ، دانشگاه رفتم و سفرهای داخل ایران را شروع کردم .  برای پس انداز هزینه سفر مغازه دار شدم و کماکان در انتظار سفر به کشورهای دیگر  . دانشگاه هم تمام شد و  وقتی مدرک را گرفتم ، به این نتیجه رسیدم که این راهی نیست که میخواهم در زندگی دنبال کنم . پس نوبت شروع راه دوم بود ، شروع سفرهای خارجی .در ابتدا قصدم این بود در کنار سفرهای داخل ایران حداقل یک سفر به کشورهای دیگر هم داشته باشم . ولی امروز  سفر کردن دیگر جزیی از زندگی ام نیست ، سفر شده تمام زندگی من .

بالاخره روز موعود رسید ، یک روز در شهریور سال 1385 مغازه را بستم و به پلیس بعلاوه 10 رفتم؛ فرم ها و مدارک را تکمیل کردم و منتظر شدم تا  پاسپورتم برسد  . 

اولین کشور کجا باشد ؟ چطور بروم ؟ چطور همسفر پیدا کنم ؟ تمام این سوالات یکی یکی در ذهنم می آمد و جوابی نداشتم  . ولی مصمم بودم که در چند ماه آینده سفر اولم اتفاق می افتد .تحقیق ها شروع شد ، همسفر پیدا شد و مقصد هم مشخص شد . قرعه به نام کشور آذربایجان افتاد . شاید به خاطر نزدیک بودنش به ایران و شاید به خاطر اینکه تقریبا زبان شان را می فهمیدم .

ویزا را هم به راحتی گرفتم پاسپورت ها را به یک آژانس مسافرتی دادیم و در زمان کوتاهی ویزا رسید . نه عکسی ، نه برگه ای ، فقط یک مهر داخل یکی از صفحه های پاسپورت ، صفحه شماره 9 پاسپورت شد خط شروع .

روز هفتم فروردین چمدان را بستیم و به راه افتادیم . نه با اتوبوس ،نه  قطار و هواپیما . با  آژانس تا دم مرز ، کرایه هم شد حدود 30 هزار تومان که تقسیم به دو میشد نفری 15 هزار تومان . قیمت دلار هم حدود 900 تومان بود . الان که به گذشته فکر میکنم  ، با اینکه فقط شانزده  سال گذشته ولی قیمت ها خیلی تغییر کرده  .صبح روز بعد به آستارا رسیدیم  .

 اولین کار چنج کردن پول بود  و این شد اولین شوک سفر .  باور کردنی نبود که مانات آذربایجان از دلار با ارزش تر باشد  . و جالب تر اینکه آنها هم مثل ما یک واحد پول خیالی  دارند . ایران واحد پولش ریال است و همه از تومان استفاده میکنند . آذربایجان هم واحد پولش مانات است و واحد پولی به نام شیروان دارند که باعث میشود ، قیمت هایی که با مانات در ذهن است  دو برابر شود .

از مرز ایران به راحتی گذشتیم و بالاخره قدم به آنسوی مرزها گذاشتم . تمام مشکلات این چند سال مثل یک فلش بکِ چند ثانیه ای در ذهنم آمد و رفت .خوش آمد گویی مامورین فاسد مرزی آذربایجان هم جالب بود .یک راهرو بزرگ و در اطرافش چند اتاق . وارد هر اتاقی  می شدیم ، فرقی نمیکرد برای مهر یا بازدید وسایل باشد ، به فارسی می گفتند یک خمینی یا دو خمینی بده .

هزار تومن ،که در آن زمان پول باارزشی هم بود باید به عنوان رشوه می دادیم و رد میشدیم . موقع خروج از  آخرین در ، وقتی من زودتر از دوستم از اتاق خارج شدم ، درجه داری به سمتم آمد و گفت نامت چیست ؟ گفتم مهدی و رفت  . وقتی داشتیم از دَر مرز خارج می شدیم ، یکی صدایم زد  ، مهدی ! تعجب کردم برگشتم و دیدم همان درجه دار است گفت 2 خمینی من را ندادی . همه پولی که پرداخت کردیم پول زور بود ولی واژه مناسب برای این آخری که هیچ منطقی هم نداشت خفت گیری بود .

این پول زوری که تک تکشان گرفتند و من چاره جز پرداختش نداشتم ، شد خوش آمد گویی به کشور آذربایجان .  وقتی از در خارج شدیم دوستم گفت وقتی اسمت را صدا کردند  از تعجب خشکم زد ،   با خودم گفتم نیامده چقدر معروف شدی .

البته این قضیه رشوه چند بار دیگر هم در شهر تکرار شد و آنجا چون مجبور نبودم و کاری خلاف قانون هم انجام نداده بودم امتنا کردم . اوضاع امروز را نمی دانم ولی در آن زمان تمام کسانی که به باکو سفر کرده بودند تجربه مشابه داشتند و اوضاع کسانی که با ماشین رفته بودند بدتر بود چون افسرها در طول مسیر در کمین شماره های ایرانی هستند برای رشوه . خلاصه از آستارای ایران وارد آستارای آذربایجان شدیم تفاوت که زیاد بود و آستارای آن طرف مرز ، بیشتر شبیه یک روستا بود تا شهر . در آن طرف مرز ماشین ها منتظر بودند  تا مسافران ایرانی را مستقیم به باکو ، پایتخت آذربایجان ببرند .این قسمت سفر جذاب بود ،  تاکسی ها دیگر پیکان و ماشین های قدیمی نبودند  . مرسدس  ، ماشین لاکچری ایران ، اینجا  تاکسی بود .

خطاب ها هم در آذربایجان "گاگاش" میشود که همان گارداش ترکی است با کمی تغییر .  این کلمه را در مرز زیاد شنیدم . سوار بر مرسدس شدیم و راننده که اسمش یادم نیست ولی لقبش معلم بود به سمت باکو حرکت کرد . در آذربایجان برای احترام به اشخاص به انتهای اسمشان یک معلم اضافه میکنند .

 

 

 

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۲ دی ۰۱ ، ۲۳:۵۱
مهدی عبدی

 

سفر نامه کشور آدربایجان : بخش دوم 

سفر به کشور آذربایجان : سفری نا امید کننده   

مسافت تا باکو حدود 300 کیلومتر بود و جاده تعریف چندانی نداشت . و بدتر اینکه در طول مسیر شهرها هیچ کدام وضعیت درستی نداشتند . خانه های قدیمی با نمایی که من را فقط یاد فیلم های قدیمی روسی و فیلم های جنگ جهانی می انداخت  . در آن زمان در شهر های کوچک ایران هم گهگاه میشد خانه هایی با نمای سنگ مرمر دید ولی اینجا خانه ها ، سرد و بی روح  بودند   .  شکل ماشین ها هم عوض شد ، بیشتر مردم معمولی لادا های قدیمی روسی داشتند  .

این تجربه را بعدها  در سفر به ارمنستان هم داشتم . می دانستم این کشورها تازه استقلال پیدا کردند و نباید زیاد از آنها انتظار داشت . ولی این شهر ها و مسیرشان  خیلی بدتر از چیزی بودند که فکر میکردم .

البته ظاهراً  این گونه جاده ها در کشورهای این منطقه و حتی در کشورهای اروپایی مثل لیتوانی که جز حوزه شنگن هم است طبیعی است و هر کشوری که بعد از فروپاشی شوروی مستقل شده تقریبا وضعیت مناسبی ندارد .

در آن زمان (16سال پیش )  مدل ریش هایم خاص بود . دقیقا مدل ریشی که امروزه سروش صحت این مدل ریش را دارد . در ایرانِ دهه هشتاد ، مدل ریش های متنوع یا بلند کردن مو  ، داشت جا می افتاد  ،  ولی آن طرف مرز رانند گفت این چه مدل ریش است .  مرد یا باید سبیل  داشته باشد  یا کل صورت را می تراشد . موی مرد هم باید کوتاه کوتاه باشد . تعجب کردم گفتم شاید این آقای راننده کمی ذهنش عقب مانده است . خیر سرت ادعا میکنی باید به اروپا هم ملحق شوید و آسیایی نیستید .

شنیده بودم محبوب ترین خواننده رانندگان آذربایجان ، حمیرا است ولی باور نمیکردم ، تا اینکه ضبط روشن شد و حمیرا شروع به خواندن کرد و این اتفاق در طول سفر چند بار دیگر هم تکرار شد.

به مرکز شهر باکو رسیدیم ، آنجا دوستی هم سن و سال خودمان ، منتظرمان بود و قرار بود در مدت یک هفته اقامت  در باکو جاهای دیدنی شهر را با هم ببینیم .  قبلا به ایران آمده بود و همسفر من در حقش کلی لطف کرده  بود و انتظار داشتیم جبران کند . تا چهره من را دید گفت این چه مدل ریشی است ؟ و حرف های راننده تاکسی را تکرار کرد.به اطراف نگاه کردم همه مردها موهای کوتاه یا با سبیل و یا کامل تراشیده . باورش سخت بود ولی ظاهرا راست می گفتند با آن مدل ریش خیلی به چشم می آمدم و اصلا خوب نبود .

اولین گام ، خرید سیم کارت بود و باز حرف تکراری ریش . این بار صاحب موبایل فروشی ، با خودم گفتم اگر امروز ریش هایم را اصلاح نکنم ، دراین یک هفته با حرف هایشان بی چاره ام میکنند . اولین عقب ماندگی فرهنگی خودش را نشان داد تا آخر سفر با کنجکاوی به چهره تمام مردان دقت  میکردم ، همه دقیقا همان شکلی بودند که توصیف کردم .

حالا نوبت پیدا کردن محل اقامت بود خیلی دوست داشتیم که در مدت یک هفته اقامتمان  ، یک خانه اجاره کنیم . ولی وقتی به مشاور املاک رفتیم و خانه ها و وسایل  را دیدیم کاملا پشیمان شدیم .

قیمت هتل ها هم بالا بود ،  با قیمت بیست و پنج دلار یک هتل متوسط  دوتخته بدون صبحانه گرفتیم . بعدها که به کشورهای شرق آسیا سفر کردم ، متوجه تفاوت صنعت توریسم شدم . در تایلند ، اندونزی و مالزی با  30 دلار هتل با صبحانه و استخر داشتم و اینجا برای هر استکان چای هم باید پول می دادم .

با اینکه اصلا دوست نداشتم ولی اولین کاری که بعد از گرفتن اتاق انجام دادم اصلاح کامل صورت بود  .تا اینجای کار که  خیلی از ایران عقب تر بودند و  تنها نکته مثبت تاکسی هایشان  بود .

و اما غذا ، بعد از یک روز طولانی ، کاملا گرسنه به دنبال رستوران بودیم و در این لحظه دومین نکته مثبت آن روز اتفاق افتاد .هر چند قیمت غذا هم بالا بود ولی انصافاً غذاهای کشورآذربایجان لذیذ هستند .

اولین روز سفر بود و ما هم کاملا بی تجربه ، به پیشنهاد دوست آذربایجانی به یکی از بهترین رستوران های باکو رفتیم . رسم ما ایرانی ها این است که معمولا میزبان ، میهمان را دعوت میکند ولی در کشور آدربایجان قضیه کمی فرق داشت .دوست آذربایجانی که اسمش حسین بود  ، یک سال قبل به ایران سفر کرده بود و در طول مدت اقامتش، میهمان  همسفر من بود  . با این ذهنیت ما هم انتظار داشتیم که  او هم در این سفر جبران کند  ، که انتظاری  اشتباه بود  . و بی دلیل نبود که به یک رستوران لاکچری رفتیم . چون در آخر ماجرا صورت حساب را ما پرداخت کردیم . فرهنگ غذایی کشور آذربایجان به ایران نزدیک است و زیاد هم عجیب نیست . چون این کشور برای مدت طولانی  یکی از استان های ایران بوده  . و به این دلیل  ایرانی ها هیچ مشکلی با غذاهای این کشور نخواهند داشت .

در طول این یک هفته  با اینکه اشتیاق زیادی  برای دیدن یک شهر جدید داشتم ، چیز خاصی ندیدم . معروفترین جاذبه توریستی شهر باکو قلعه ای  است به نام قیز قالاسی Qiz Qalasiı   (قلعه دختر)   که نمیدانم به چه دلیل خاصی جز میراث جهانی یونسکو شده  . البته شاید یکی از این دلایل این باشد که این شهر چیز دیگری برای ارائه ندارد  . در روز بازدید که هیچ چنگی به دل نزد و امروز هم که در موردش مینویسم یک بار دیگر شروع به تحقیق کردم  ، با خودم گفتم شاید اطلاعات آن زمان من ناقص بوده  . ولی باز هم نکته خاصی در موردش پیدا نکردم . بعد از این همه سال و دیدن صدها قلعه در کشورها مختلف به این فکر میکنم که ویژگی این قلعه برای بازدید کننده ها چیست ؟

در مجموع برای من که در آن زمان چند شهر بزرگ ایران را دیده بودم . این کشور از نظر گردشگری هیچ چیز خاصی نداشت . همیشه به کسانی که میخواهند به کشور آذربایجان سفر کنند توصیه میکنم ، اگر میخواهید از سفر خود لذت ببرید  آذربایجان ایران را ببینند . این دو اصلا قابل مقایسه نیستند . آذربایجان ایران برای هر سلیقه ای کلی جاذبه گردشگری متنوع دارد . و غذاهای آذربایجان خودمان هم که احتیاج به تعریف من ندارند .

هنوز هم بعد از 16 سال متوجه تعریف بعضی ها از کشورهای تازه استقلال یافته شوروی نمیشوم  . بیشترشان زمان طولانی جزیی از خاک ایران بودند و با تصویب عهدنامهٔ گلستان در روز دوشنبه  ۳ آبان ۱۱۹۲  بین  ایران و روسیه ، از خاک ایران جدا شدند .

تاریخ استقلال آذربایجان  روز ۳۰ اوت ۱۹۹۱ است .یعنی حدود سی و دو سال است که  به یک کشور تبدیل شده . چطور ایران را با آذربایجان مقایسه میکنند ؟ این مقایسه مثل مقایسه فوتبال مالدیو و برزیل است .

و در جواب کسانی که با نظرم موافق نیستند میگویم فرض کنید در یک قرعه کشی یک سفر یک هفته ای برنده شده اید و می توانید به هر کجای دنیا که بخواهید بروید . آیا کسی کشورهای تازه استقلال یافته شوروی را انتخاب میکند ؟ کسی هست که آرزویش دیدن ارمنستان و آذربایجان باشد ؟

حقیقت این است که این کشورها به یک سری دلایل مقصد ایرانی ها میشوند و اگر ما ایرانی ها هم شرایط یکسان سفر به دیگر کشورهای دنیا را داشتیم هیچ کس ، هرگز به این کشورها  سفر نمیکرد . ولی سرنوشت و تقدیر اینگونه رقم خورده که ما مجبور باشیم به این کشورها سفر کنیم و مردم این کشورها هم با اطلاعی که از وضعیت ایران دارند نهایت سو استفاده را از این مورد میبرند .

در آن زمان فقط با دیدن فیلم میشد کشورهای دیگر را شناخت و فیلم ها هم همه هالی وودی . تصوری که از خارج مرزهای ایران داشتم کاملا خراب شد . نه از خیابان های پر زرق و برق با آسمان خراش خبری بود و نه از محله های شیک و  فست فود های بین المللی و غذاهای خیابانی . خلاصه اینکه  اگر تاکسی هایشان  نبودند میشد گفت که پنجاه سال (در شهرهای مرزی 100 سال ) به گذشته سفر کرده بودم .ولی این اولین گام در شروع سفرها بود و من قرار بود که کلی کشور واقعی را ببینم .

 

 

 

 

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۲ دی ۰۱ ، ۲۳:۴۷
مهدی عبدی

سفرنامه کرواسی

یافتن  پروفسور بالتازار در سرزمین اسلاوها

در دهه ۶۰ انیمیشنی از تلوزیون پخش میشد به نام پروفسور بالتازار ؛ ساخته آقای زلاتکو گرگیچ در «استودیوی فیلم زاگرب»  . این انیمیشن آنقدر در ایران محبوب شد ، که پرفسور بالتازار به مرور زمان جای خود را به عنوان  تکه کلامی جدید بین مردم باز کرد ، هر کسی ریش پرفسوری داشت و میخواستند سر به سرش بگذارند پرفسور بالتازار خطابش میکردند . همه مشکلات جناب پروفسور با یک ماشین حل میشد . ابتدا بالتازار فکر میکرد ، و بعد با کشیدن یک اهرم از یک ماشین غول پیکر  تمام فکرش به شکل چند  قطره مایع خارج میشد و  وقتی آن قطره ها  را روی زمین می ریخت اختراعش ظاهر میشد .مثل خیلی ها آن موقع نمیدانستم این انیمیشن برای کدام کشور است و هیچ وقت در فکرم نبود که روزی به کرُواسی خواهم رفت  ، به سرزمین پرفسور بالتازار .

این بار قصد داشتم با سفر به کرُواسی ، سلامی به پرفسور دوران کودکی ام داشته باشم . یکصد و بیست و هفتمین کشور بزرگ دنیا را ببینم  ، با جمعیتی حدود  ۴ میلیون نفر (از سال ۱۹۹۱ تاکنون کرواسی رشد جمعیت منفی داشته ) و زبانی که هیچ چیز از آن نمیدانستم ، زبان کرواتی.

کرواسی با این جمعیت کمش سالانه پذیرای بیش از بیست میلیون گردشگر از سراسر دنیاست. بعد از پخش سریال پرطرفدار بازی تاج و تخت که قسمت عمده اش در کرُواسی فیلمبرداری شده، محبوبیت این کشور  در بین توریست ها بیشتر هم شده .

کشوری  واقع در منطقه بالکان و  یکی از هفت کشور شکل گرفته از یوگوسلاوی سابق  .  بعد از اِسلوونی دومین کشور این منطقه بود که از آن بازدید میکردم .

کرواسی در سال ۱۹۱۸ پس از پایان جنگ جهانی اول از امپراتوری اتریش مجارستان جدا شد و به پادشاهی یوگسلاوی پیوست و در سال ۱۹۹۱ در جنگی که حدود چهار سال طول کشید از یوگسلاوی جدا شد و اعلام استقلال کرد.حالا در این 73 سالی که من فقط دو خط از آن را نوشته ام چه تغییراتی در این کشور اتفاق افتاده خودش چندین جلد کتاب میشود .  

باز هم بازدید از یک کشور اِسلاو  ، یکی از اقوام بزرگ  و تاثیرگذار در اروپا ، مردمی علاقمند به ورزش که  ، فوتبال ورزش اول شان است  . وقتی  با دوستانم در کرواسی در مورد فوتبال صحبت میکردم به شوخی میگفتم فکر میکنم یکی از شغل های که در دهه های اخیر به شغل های این کشور اضافه شده مربیگری فوتبال در ایران است ، حضور تعداد زیاد مربی هایشان در سطح ملی و باشگاهی در ایران باعث شده برای ما ایرانی ها خیلی شناخته شده باشند .

در المپیک سال ۲۰۱۶ در «ریودوژانیرو»، کرواسی بیشترین تعداد مدال‏ طلا ، میان کشورهای اروپایی برحسب جمعیت را کسب کرد و تیم فوتبالش یک پای فینال در جام جهانی ۲۰۱۸ بود.

ولی من برای اولین بار بازی های این تیم را در جام جهانی 1998 فرانسه به یاد می آورم که به دلیل بازی های چشم نواز و طرح لباس خاص شان طرفدار این تیم شدم .

طرح لباس شطرنجی سفید و قرمز که  قسمتی از طرح پرچمشان هم هست ، پرچمی که  در حالت کلی شبیه پرچم دیگر کشورهای اسلاو است . کرواسی، صربستان، اِسلوونی، اِسلواکی و روسیه، دارای پرچمی سه رنگ با خطوط افقی قرمز، سفید و آبی  هستند ؛ و تنها تفاوتشان نماد داخل پرچم است که این نماد در  پرچم کرواسی  در وسط این پرچم مشاهده می‌شود صفحه شطرنجی قرمز و سفید و  ۵  سپر که نمایانگر ۵ منطقه‌ی تاریخی در کرواسی هستند.

کرواسی سرزمین "ویچ" هاست ، فکر میکنم اولین بار ، با دیدن مسابقه فوتبال بود که متوجه شدم اکثر نام های خانوادگی به ویچ ختم میشود و همیشه برایم سوال بود این نام خانوادگی های معروف چه معنی میدهند؟ و چرا اکثر نام خانوادگی ها ویچ دارند؟ و بالاخره در سفر به کرواسی به جواب سوالم رسیدم .

اگر بخواهم مثال ایرانی برایش پیدا کنم ، فکر میکنم  نزدیک ترین معنی پسوند "پور" در آخر نام های خانوادگی ایرانی است ،  مثل نام های خانوادگی ایرانی فردوسی پور ، علیپور و ...

واحد پولشان هم داستانی دارد شنیدنی . نامش کونا است  و معنی آن در  زبان کرواتی میشود سمور  . دلیل این نام‌گذاری به زمانی برمی‌گردد که مردم محلی پوست سمور میفروختند و این تجارت بهقدری گسترده و پر سود میشود  که پوست سمور معادل پول میشود .  و این سمور حیوان ملی کرواسی نیز هست . البته شهرت سمور فقط مربوط به کرواسی نیست و شرکت نوکیا نیز نام خود را این حیوان گرفته‌است. در زبان فنلاندی به سمور نوکیانویرتا گفته می‌شود .

کرواسی کشور کِراوات  است  . واژه کِراوات از واژه کورووات به معنای اهل کرواسی برگرفته شده‌است. این پارچه گردنبند توسط سربازان کروات که در طول جنگ سی ساله (1618-1648) در فرانسه خدمت می کردند برده شد .این سربازان با پوشیدن دستمال‌های سنتی کوچک و گره‌دار خود، توجه  پاریسی‌ها را جلب کردند و این محبوبیت زمانی بیشتر شد که  لویی چهاردهم آن را به لباس خود اضافه کرد و به این شکل بین  اشراف فرانسوی مد شد . و آن دستمال گردن های سربازان امروز تغییر شکل داده اند آنقدر بین مردم شناخته شده هستند که امروزه یک روز از سال (18 اکتبر ) به نام روز کراوات نامگذاری شده .

معمولا در تمامی کشورها با  پیوند داستان های عاشقانه به تاریخ  جذابیت داستان ها را چند برابر میکند . در مورد کراوات هم گفته میشود  در گذشته های دور هنگامی که یک مرد کروات به قصد سفر خانه اش  را ترک میکرده ، معشوقه اش روسری‌ خود را به گردن مرد و دور یقه‌اش می‌بسته  تا در سفر همیشه به یاد عشقش باشد.

 در اردیبهشت سال 1398  با فکر اینکه چه چیزهایی در کرواسی به انتظارم هستند وین را به مقصد زاگرب ترک کردم ، یکی از بیست استان کرواسی ، گوگل مسافت را  375 کیلومتر و به سمت جنوب نشان میداد . این بار به سوی دیگر دریای آدریاتیک و سمت مخالف ونیز که بارها تجربه سفر در آن مسیر را داشتم . کرواسی جز شینگن نبود ولی بیست و هشتمین عضو اتحادیه اروپا بود و به همین دلیل به ویزا نیازی نداشتم فقط در مرز اتوبوس نگه داشت و پاسپورت ها کنترل شد .

بار اول در توسط مامورین مرزی کشور اسلوونی و بار دوم به فاصله چند متر آنطرف تر بوسیله مامورین مرزی  کرواسی . و به این شکل وارد کشور کرواسی شدم .

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۸ شهریور ۰۱ ، ۱۴:۵۵
مهدی عبدی

زاگرب :  مجسمه ها و ساعت قرار های عاشقانه

اغلب توریست هایی که کشور کرواسی را به عنوان مقصد سفر انتخاب میکنند بخاطر سواحل و جزایرش است و پایتخت این کشور که فاصله اش تا ساحل فقط حدود 150 کیلومتر است ،  معمولا کمتر به عنوان مقصد گردشگری، در نظر گرفته میشود  . هر چند زاگرب به عنوان بزرگترین شهر کرواسی به در یا راه ندارد ولی در امتداد رود ساوِ (Sava ) است که بعد از خروج از مرز کرواسی در بلگراد (پایتخت صربستان ) به رود دانوب می‌پیوندد .و بر اساس تجربه سفرهای من ، شهرهایی که کنار رودخانه ها بنا شده اند معمولا زیبا هستند .  زاگرب حدود  ۸۰۰ هزار نفر جمعیت دارد که تقریباً یک چهارم کل جمعیت کرواسی است .

این شهر  بیشترین تعداد موزه را با در نظر گرفتن جمعیت ، در میان شهرهای جهان دارد و به شهر موزه ها مشهور است، چون تقریباً در هر میدانی موزه ای وجود دارد .

بازدید از زاگرب را از میدان پادشاه تومیسلاو (King Tomislav) شروع کردم .  تقریبا تمام کشورهایی که تا به حال از آنها بازدید داشتم میدانی با نام نخستین  پادشاهشان که کشورشان را یکپارچه کرده دارند. بزرگترین میدان زاگرب هم به افتخار اولین پادشاه کرواسی نام‌گذاری شده است؛ این میدان در مقابل ایستگاه قطار مرکزی قرار دارد . مسافرانی که با قطار  به زاگرب سفر می‌کنند، به محض خروج از ایستگاه قطار در مقابل این میدان قرار میگیرند .من هم ماشینم را درکنار ایستگاه قطار پارک کردم و بازدیدم از این نقطه شروع شد .

تندیس پادشاه و ساختمان  Art Pavilion در میان یک فضای سبز بزرگ اولین نقطه بازدید بود . از کنار سه پارک گذشتم و بعد از 950 متر به میدان یلاچیچ  رسیدم . توقف بعدی باز هم کنار مجسمه ای دیگر بود .

میدان بان یلاچیچ  میدان مرکزی شهر زاگرب است. یلاچیچ از افسران ارشد ارتش کرواسی بوده  و بخاطر جنگ هایش در مقابل مجارستان معروف است . تصویر یلاچیچ را اولین بار روی اسکناس ۲۰ کونایی دیده بودم .

میدانی کاملا معمولی با ساعتی در گوشه آن که گفته میشود بهترین محل برای قرار گذاشتن در زاگرب است . نمیدانم از زمان نصب این ساعت چند قرار عاشقانه در این محل گذاشته شده است ؟ واولین قرار را چه کسی بنا نهاده ؟ فکر میکنم بیشتر از فیلم های ساخته شده در مورد عشق ،  این میدان قرار عاشقانه واقعی به خود دیده . میتوانستم ساعت ها آنجا بنشینم و ملاقات افراد را مشاهده کنم ، کسانی که همدیگر و در آغوش میگیرند و چقدر بوسه بود که در طول شبانه روز در فضای میدان پخش میشد .ولی روی دیگر سکه این است اگر کسی سر قرار نیاید چه خواهد شد ؟ روی بد سکه را دوست نداشتم  و با فکر روی خوش سکه به ساعت نزدیک شدم و برای لحظاتی در کنار ساعت ایستادم تا از چشم کسانی که اینجا قرار میگذارند اطراف میدان را ببینم . بدون داشتن قرار ، هیچ فرقی با جاهای دیگر شهر نداشت و من هم که منتظر کسی نبودم پس به راهم ادامه دادم .

دقیقاً در پشت میدان اصلی شهر و بعد از بالا رفتن از چند پله مجسمه سوم را دیدم مجسمه زنی میان سال بود با نام Kumica Barica و این یعنی به   دولاکس مارکت یا دولاک مارکت Dolac Market رسیده بودم .

مجسمه سوم ، لباس و فیگورش من را یاد بازارهای روزانه در ایران انداخت ، یک لحظه تصور کردم در یکی از بازارهای شمالی ایران هستم ، بازارهایی که کشاورزان و دامداران محصولات تازه خود را در آن  میفروشند. دولاک ، اصلی‌ترین بازار محصولات کشاورزی و مواد غذایی زاگرب است که در سال ۱۹۳۰ شروع به کار کرده . اینجا جایی بود که  فرهنگ ناب کرواسی خودش را نشان داد .

حالا در  "شکم زاگرب"  بودم که یکی از ویژگی هایش وجود چترهای شِستینه  Šestine  است . در کنار هر غرفه یکی از این چترها بود .   قدمتش به اواسط قرن هجدهم برمی گردد. و در کنار کیف زُونیکا (Zovnica) بخشی از لباس های محلی این منطقه و یکی از سوغات های کرواسی است. رنگ قرمز، با حاشیه‌های طرح‌دار، و دسته‌‌ای از جنس شاه‌بلوط .

شاید هنوز خیلی از مردم ایران فکر میکنند که در اروپا میوه  کم و گران است ، وقتی دبیرستان بودم زیاد میشنیدم که در اروپا میوه را دانه ای میخرند و نه کیلویی ! و دلمان به حال اروپایی ها میسوخت ،چرا که خیلی از میوه ها را در ایران در بسته های چند کیلویی و قیمت ارزان میخریدیم .

نمیدانم ریشه این تفکر اشتباه کجا بود ولی در اکثر شهرهای اروپا اینچنین بازارهایی وجود دارد که انواع میوه در آنها یافت میشود و قیمت ها هم مناسب است .خلاصه اینکه تقریبا تمام میوه های ایرانی در این بازار بود و مثل ایران شلوغ .

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۸ شهریور ۰۱ ، ۱۴:۵۳
مهدی عبدی

سفرنامه زاگرب :قسمت دوم 

کلیسای جامع زاگرب و قدیمی‌ترین نمونه‌ الفبای اسلاو

بعد از دیدن بازار میوه  ، با تَصَوری که از عکس کلیسای جامع در پشت اسکناس 1000 کونایی داشتم به سمت کلیسای جامع زاگرب حرکت کردم  . مناره‌های بلند این کلیسا در فهرست 10 مناره بلند جهان قرار دارد و کلیسای زاگرب را با ارتفاع 108 متر  ، به بلندترین بنای کرواسی تبدیل کرده است . کلیسایی قرن سیزدهمی که از زمان ساخت تا به امروز شاهد کلی اتفاق ناگوار بوده و چند باری آسیب جدی دیده ، ولی دوباره بازسازی شده .

هر چه به کلیسا نزدیکتر میشدم ارتفاعش بیشتر به چشم می آمد . تا اینکه به ورودی کلیسا رسیدم . فکر میکنم تمام کسانی که میخواهند وارد کلیسا شوند توقفی در جلوی ورودی دارند ، دوربینشان را آماده میکنند و شروع به عکس گرفتن از فیگورها و طراحی فوق العاده   سر در کلیسا میکنند  . من هم بعد از گرفتن کلی عکس وارد کلیسا شدم . معماری فضای داخلی مثل خیلی از کلیساهای دیگر اروپایی بود که قبلا دیده بودم .ولی در اطراف راهروی وسیع داخل کلیسا که ظرفیت بیش از 5000 نفر را دارد  دو اثر این کلیسا را خاص میکند .

اولین نمونه‌های حروف الفبای اسلاو که به قرن 9 تعلق دارد، برجسته‌ترین اثر این کلیسا است که روی یکی از دیوارهای کلیسا قرار دارد . الفبایی عجیب که طبیعتا نه میتوانستم آن را بخوانم و نه حسی نسبت به آن داشتم ، نمیدانم وقتی یک کروات خط فارسی را میبیند همین حس را دارد یا نه ولی میدانم اگر یک تابلوی خطاطی زیبا را ببیند با اینکه نمیتواند آن را بخواند ولی غرق در هنرش خواهد شد .

در گذشته های دور که که زبان و خط کلیسا لاتین بوده  ارتباط بین کشیش ها و مردم سخت میشده  و برای برطرف کردن این مشکل و گسترش مسیحیت در این مناطق  ، الفبای جدید ساخته شده  و به خاطر شباهت این الفبای ساخته شده به زبان و گویش مردم محلی ، یادگیری و ارتباط با آن برای  مردم راحت‌تر میشده .

دیدن یکی از نقاشی های آلبرشت دورِر در این کلیسا هم برایم جالب بود . نقاشی که ، در نورنبرگ آلمان از موزه و خانه اش بازدید داشتم و حالا حدود 700 کیلومتر دورتر از خانه این نقاشی داخل این کلیسا بود . حال اینکه  چطور این مسیر را طی کرده بود تا به اینجا برسد هم مسلماً داستانی دارد  شنیدنی .

از کلیسا به سمت خیابان  تکالچیچه وا  (نوشتن تلفظ درست با حروف الفبای فارسی مشکل است )  Tkalčićeva حرکت کردم  . مجسمه  زاگورکا Marija Juric Zagorka  چهارمین مجسمه ای بود که میدیدم . زاگورکا ، اولین روزنامه نگار زن و نویسنده محبوب کرواسی  است .

به رسم تمام سفرها در یکی از کافه های این خیابان نشستم و قهوه سفارش دادم ، قهوه های کرواسی مثل خیلی از موارد دیگر در این کشور خوش نام هستند . حدس زدم اگر تمام این کافه ها را بگردم نسخه های بیشماری از  نوزده رمان زاگورکا خواهم یافت . برخلاف من که نه کتابی از او خوانده بودم و نه قبل از سفر به کرواسی میشناختمش ، خیلی ها که برای نوشیدن قهو ه به این خیابان می آیند ، او را به خوبی میشناسند .  بعد از نوشیدن قهوه  به سمت پله های معروف زاگرب با نام  Zagreb's Stairway to Heaven حرکت کردم. پله هایی که با توجه به تعبیر نامشان به سمت بهشت میروند.

مرکز شهر زاگرب دو بخش دارد بالا شهر و و پایین شهر البته فکر نمیکنم این القاب به خاطر اختلاف طبقاتی یا اختلاف اقتصادی باشد بلکه  به معنای واقعی کلمه  و نشانه اختلاف ارتفاع است . پایین شهر معماری امروزی دارد و بالاشهر ،  بخش قدیمی است.

پله ها را یکی ، یکی بالا رفتم ، تعداشان زیاد بود فکر میکنم جذابیتش بیشتر برای بازدید کننده های شهر باشد و مردمی که اینجا زندگی میکنند باید به فکر راه دیگری برای ارتباط این دو محله باشند . بالا و پایین رفتن از این پله ها برای یک بار خوب است ولی فکر نمیکنم تکرارش اصلا خوشایند باشد .

پا به منطقه ی قرون وسطایی زاگرب گذاشتم و روی سنگ فرش  خیابان شروع به قدم زدن کردم تا به  دروازه کامِنیتا وِراتا (The Kamenita Vrata) ،  به معنای دروازه سنگی رسیدم .

تنها دروازه‌ی باقی مانده از گذشته ، سه دروازه‌ی  دیگر به مرور زمان تخریب شده بودند . داخل دروازه زیارتگاه کوچکی با  شمع های روشن  بود  و دقیقا  دست نخورده گویی زمان کاملا در این دروازه متوقف شده بود .  بعد از گذشتن از دروازه به گُرز بالای آن نگاه کردم  ، گرزی که معروف به  تله جادوگرهاست .افسانه ها میگویند  شب ها وقتی جادوگری  سوار جارویش  از اینجا رد می شده ،  به این گرز گیر میکرده و امنیت شهر حفظ میشده . و چنین نکته های کوچک و افسانه ایی جذابیت این تکه از زاگرب را برایم بیشتر میکرد .

کلیسای بعدی کلیسای قرون وسطایی سنت مارک با  بام رنگی معروفش  بود ، کلیسایی که  عکس های زیادی از آن در اینترنت دیده بودم . و سال ساختش به   قرن ۱۳ میلادی  برمیگشت .

گفته میشود روبروی کلیسا ستون شرم قرار داشته که به دستور قاضی آن زمان ، مردم گناهکار برای مجازات به آن بسته می شدند.  و معروفترین آنها  Matija Gubec رهبر شورشیان دهقان بوده .که وقتی داستانش را شنیدم ناخودآگاه به یاد اسپارتاکوس افتادم .

روی کاشی کاری رنگی سقف کلیسا دو نشان در داخل سپر هستند یکی  نشان ملی زاگرب (قلعه سفید روی  زمینه قرمز) و دیگری پادشاهی سه گانه کرواسی، اسلوونی و دالماتیا  . در مقابل این کلیسا هم مثل کلیسای اصلی زاگرب اولین کاری که بازدید کنندگان ناخودآگاه انجام میدهند  آماده  کردن دوربین و عکس گرفتن است .هر دو باری که در کرواسی بودم دَر کلیسا بسته بود و نتوانستم داخل آن را ببینم ، شاید در بار سومِ سفر به زاگرب این اتفاق بیفتد .

بازدید از زاگرب داشت به لحظه های آخر خود میرسید . برج قرن سیزدهمی  لوترشاک Lotrščak)  (ایستگاه آخر بازدید از زاگرب بود . برجی که برای محافظت از شهر ساخته شده بود و وقتی در کنارش ایستادم نمایی زیبا از شهر زاگرب داشتم .

طبق تاریخ  در زمان‌های قدیم این برج ناقوسی داشته که هر شب قبل از بسته شدن دروازه به صدا در می‌آمده تا به کسانی که بیرون شهر بودند هشدار دهد  . فکر کنم در آن لحظه  در گوشم صدای این ناقوس را میشنیدم که هشدار میداد زمان زیادی در سطح شهر پیاده روی داشته ام و باید برگردم .

برای برگشت یا باید از یکی از قدیمی ترین فونیکولارهای دنیا با طول ۶۶ متر  استفاده میکردم یا باز هم با پای پیاده از پله ها برمیگشتم ، چون دوست داشتم زمان بیشتری از شهر لذت ببرم از پله ها  به سمت میدان یلاچیچ برگشتم و بعد به سمت ایستگاه راه آهن .

زمان زیادی گذشته بود و سفر کوتاهی از قرن بیستم تا قرن سیزدهم در زاگرب داشتم و مثل همیشه لذت بردم  .تیک بازدید از زاگرب دوست داشتنی را هم در دفترچه سفرهایم زدم و حالا باید به شهر بعد فکر میکردم .

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۸ شهریور ۰۱ ، ۱۴:۵۰
مهدی عبدی

دیدار با دوستان برانکو ایوانکوویچ  در بزرگترین جزیره کرواسی

قسمت اول : ورود به جزیره

کرواسی کشوری است  با بیش از ۱۲۰۰ جزیره که بیشتر این جزیره ها غیر مسکونی هستند . بزرگترین جزیره مسکونی این کشور جزیره ای به نام  کِرک است در  پریمورسکو گرونانسکا . بر خلاف نام جزیره که فقط از سه حرف بی صدا  (KRK) تشکیل شده ، نام شهری که در آن قرار داشت ، برای یادگیری خیلی سخت بود .

کِرک ، با ‏‏‏‏لقب "جزیره طلایی" جزیرای در شمال دریای آدریاتیک با جمعیتی کمتر از بیست هزار نفر  است . و با همین تعداد جمعیت  ،پرجمعیت‌ترین جزیره دریای آدریاتیک است. جزیره ای که زمانی قسمتی از خاک جمهوری ونیز و کشور اتریش هم بوده .

جاذبه های بسیاری برای لذت بردن از جزیره کِرک در انتظارم بودند . قدم زدن در بافت قدیمی شهر  و دیدن بناهای تاریخی هزار ساله  تا   دامنه های سنگ آهک و  جنگل های کاج و در آخر ساحلی آرام برای استراحت . همین چند دلیل کافی بود تا اولین جزیره ای که در کرواسی از آن بازدید میکردم جزیره کِرک باشد .

جمعه بیستم اردیبهشت سال نود هشت،  از کشور اِسلوونی به سمت کرواسی و جزیره کِرک راه افتادم . ولی این بار نه از مرز اصلی ، از یکی از مرزهای فرعی که برخلاف  مرز اصلی دو کشور اصلا شلوغ نبود و از آن بیشتر محلی ها تردد داشتند  . توقفی کوتاه در مرز دو کشور داشتم  . مامور مرزی اِسلوونی به زبان انگلیسی و آلمانی مسلط بود و چند متر آنطرف تر مامور کرواسی هیچ کدام از این زبانها را نمی دانست . بار اول که از نقطه مرزی اصلی وارد کرواسی شده بودم  مهر ورود در پاسپورتم خورده بود و این بار اثری از مهر هم نبود .

سفر در جاده های اروپا هیچوقت برای من تکراری نمی شود . در هر کشوری که سفر داشتم مسیر سفر به اندازه مقصد برایم جذاب بوده  . جاده های کوهستانی و جنگلی از اِسلوونی شروع شد و در کرواسی امتداد یافت . مناظر بی نظیر و چشم نواز ،  جاده ای کاملا خلوت و هوای ایده آل  . گهگاه موتورسواران ، با موتورهای که هیچ وقت مشابه آنها را در جاده های ایران ندیده بودم از کنارم می گذشتند . موتورهای سنگین با موتورسوران چرم پوش ، از وقتی سفرهای اروپایی ام را شروع کرده ام فکر چنین سفر هایی با موتور در ذهنم هست ، نمیدانم کِی عملی خواهد شد ولی عجله ای ندارم ، یک روز این کار را انجام خواهم داد  .

در امتداد این جاده زیبا دیدن کباب های بره وسوسه انگیز بود . غذای لذیذی که  تقربیاً در تمام این مسیر به کَرات دیدم و خودشان میگویند که قدمتی هشت هزار ساله دارد .رستوران های سنتی با گوسفند درسته روی آتش ، که هیچ کسی نمیتواند در مقابل آن مقاوت کند و چشیدن این کباب قسمتی از لذت سفر در این جاده است .  اینجا جایی بود که قدرت زیبایی جاده به قدرت عقربه های ساعت غلبه میکرد و باعث میشد که سپری شدن زمان را حس نکنم  ، تا اینکه به عوارضی قبل از پل ورود به جزیره رسیدم  .و بعد  از عوارضی نوبت به پل جزیره بود تا به مقصدم برسم .  از سومین  پل طولانی‌ قوسی بتنی جهان رد شدم  . جزیره کِرک  از سال 1980 توسط ‏یک پل 1430 متری  به خشکی متصل شده . مثل تمام پل های دنیا  دیدن عکس ها و فیلم های هوایی اش خیلی جذاب تر از وقتی است که با ماشین از روی آن رد میشوی ؛ چرا که وقتی روی پل هستی جایی برای توقف نیست و کل مسیر باید حواست به جاده باشد  ، ولی به هر حال دیدن یکی از ترین های دنیا همیشه برایم جذاب بوده و هست .

مناظر ابتدایی ورود به جزیره ، چنگی به دل نمیزد ،  خشک بود و صخره ای ؛ ولی کم کم جاده جنگلی با درختان کاج شروع شد تا به محل اقامتم منطقه مالینسکا در شمال غربی جزیره رسیدم .

اولین کاری که برایش برنامه داشتم قدم زدن در کنار ساحل بود ، ساحلی که آنقدر آرام بود که به جز صدای قدم زدنم  ، فقط صدای برخورد موج ها به ساحل را میشندیم و آب آنقدر زلال و شفاف بود که فکر میکردم در سواحل استوایی هستم .

شروع به قدم زدن  در کنار ساحل کردم ، با اینکه از صبح زود در تدارک سفر بودم و در راه ولی با دیدن این مناظر زیبا و هوای بهاری  انرژی میگرفتم و دوست داشتم از تمام لحظاتم به بهترین شکل ممکن استفاده کنم .نمیدانم چه مسافتی را طی کردم ولی وقتی خسته شدم که  حس گرسنگی به سراغم آمد .  برای غذا هم برنامه ویژه داشتم مگر میشود به سواحل کرواسی رفت و چیزی به غیر ازماهی های لذیذ این منطقه خورد.

به توصیه دوستم که جزیره را خوب می شناخت به یک رستوران محلی رفتم . رستوران خلوت بود با گارسون مشورتی کردم و توصیه کرد ماهی perch را امتحان کنم به همراه مخلوط اسفناج و سیب زمینی .

ترجمه هایی که برای نام ماهی در سایت های فارسی دیدم متفاوت بودند  بعضی ها نوشته بودند  "ماهی سوف "   و بعضی دیگر " ماهی لوتی "  . تا غذا آماده شود با هم صحبت کردیم و از فوتبال حرف افتاد ، مثل خودم طرفدار فوتبال بود .

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۸ شهریور ۰۱ ، ۱۴:۴۶
مهدی عبدی

دیدار با دوستان برانکو ایوانکوویچ  در بزرگترین جزیره کرواسی

قسمت دوم : آیا دنیا واقعا کوچک است ؟

به شوخی گفتم یکی از شغل های جدیدی که در کرواسی باب شده مربی گری فوتبال در ایران است . در جواب گفت اتفاقاً یکی از دوستانش به نام برانکو در ایران مربی است و ویدیو هایی دیده که وقتی بازی تمام میشد صدهزار نفر یک صدا تشویقش می کنند . جا خوردم ، باورم نمیشد ، گفتم من طرفدار همان تیم هستم ؛ نامش پرسپولیس است و همه طرفدارانش عاشق برانکو هستند . بیستم اردیبهشت ماه بود و فردای آن روز  پرسپولیس با تیم ماشین سازی تبریز بازی داشت  . قرار شد با هم فیلمی بگیریم و با پرچم پرسپولیس برای برانکو آرزوی موفقیت کنند . همان پرچمی که از سال 2016 همیشه همراهم هست و قرار است کل استادیوم های معروف دنیا را همراهم ببیند .

ما ایرانی ها مثالی داریم که میگوییم دنیا کوچک است و امروز این ضرب المثل برای من به واقعیت تبدیل شده بود . در فاصله خیلی دورتر از ایران و در یک جزیره با دوستان برانکو برخورد داشتم و چه جالب که با وجود این همه رستوران من وارد این رستوران شده بودم ، جالب تر اینکه قبل از تعویض شیفت گارسون هان ها رسیده بودم اگر کمی دیرتر میرفتم رفته بودند و شاید هرگز این اتفاق نمی افتاد .

بعد از تمام این اتفاقات غذا حاضر شد و لذت بردم از طعم آن ، بی دلیل نیست که سبک آشپزی کشورهای این منطقه در اروپا طرفداران زیادی دارد .

ماهی دقیقا به اندازه طعم دار شده بود و دقیقا به اندازه روی آتش مانده بود تا پخته شود ، همیشه نوشتن در مورد طعم غذاها برایم سخت بوده ، ولی چون خودم آشپز خوبی هستم و روی غذا وسواس دارم ، طعم غذاها را خوب میشناسم .طرز پختن اسفناج هم با سبکی که ما معمولا در ایران داریم فرق داشت ولی آن هم لذیذ بود و بعد از آن همیشه در کنار غذایم آن را سفارش میدادم .

فردای آن روز به شهر کِرک رفتم . شهری باستانی و قدیمی که  هنوز هم آثاری از امپراطوری روم را در آن میشد دید .  قلعه فرانکوپان  Frankopan و بخشی از دیوارهای شهر که در طول پنج قرن حاکمیت جمهوری ونیز بر این شهر ساخته شده بود ، هنوز پابرجا بودند .

بازدید را از میدان اصلی شهر با نام  Kamplin شروع کردم که نامش را از کلمه لاتین Campus  به معنای میدان گرفته. این شهر روزگاری به خاطر زبان رومی منحصر به فرد خود به نام Vegliotic  که امروز منقرض شده  معروف بوده . این زبان تا اوایل قرن نوزدهم  در این منطقه صحبت می شده.

قلعه فرانکوپان که در قرن دوازدهم برای دفاع از شهر ساخته شده بود ، امروزه دیگر عملکرد دفاعی نداشت و کاربردش شده بود محل برگزاری رویدادهای فرهنگی . قلعه ای که توسط خانواده ای اشراف زاده به همین نام ساخته شده و تا امروز با اینکه کلی تغییر در تاریخ جزیره رخ داده هنوز هم  از نام اولیه اش استفاده میشود .البته ساختمان قلعه بزرگ نبود ولی فکر میکنم برای جزیره ای با این وسعت همین اندازه کافی باشد .

کوچه های باریک  سنگ فرش که اتومبیلی در آن ها تردد نمیکرد با خانه های قدیمی که بعضی از آنها مرمت هم نشده بودند ولی اکثرشان  ها بالکن هایی پر از گلدان داشتند .

فقط قدم میزدم و گهگاه مسیرم به سمت کوچه ها فرعی کج میشد و حس کنجکاوی که چطور مردم در این خانه ها زندگی میکنند .خیلی دوست داشتم دکوراسیون داخلی یکی از خانه ها را ببینم .

آیا طاقچه هم دارند ؟ گچ بری و تزینات اینچینی چطور ؟  وسایل خانه هایشان قدیمی است یا مدرن شده ؟  در ها تقریبا همه قدیمی بودند و بعضی خانه ها  از داخل کوچه به داخل ساختمان پله داشتند ، تعداد طاق هایی هم که روی کوچه ها بودند کم نبودند .  خانه هایی که در دو سمت کوچه بودند و با یک طاق به هم متصل شده بودند . این نوع طاق ها برای ما ایرانی ها خیلی آشناست ، مشابه آن را در خیلی از شهرهای ایران هم میتوان دید . بعد از پیمودن مسافت زیادی به ساحل رسیدم . کافه و ها و رستوران ها ساحل با دلبری من را به استراحت دعوت کردند ، چه لذت بخش بود نوشیدن یک نوشیدنی خنک در کنار ساحل .

این بار هم برای غذا برنامه ویژه ای داشتم . بعد از خوردن انواع کبابهای ایرانی که به صورت افقی روی آتش قرار میگیرند  و بعد کباب عمودی ترکی ، نوبت کباب های ویژه منطقه بالکان بود که قبلا در کشورهای دیگر تجربه اش را داشتم ولی در منطقه خاص خودش نه . کباب های بالکان معروف هستند به چواب چیچی (Cevapcici) که شکل نوشتنشان با تلفظشان خیلی فرق دارد و برای همین خیلی از سایت های فارسی نامش را اشتباه مینویسند .  با توجه به اینکه این قسمت از اروپا سالها زیرسلطه عثمانی ها بوده فکر میکنم که چواب از همان کلمه کباب ریشه گرفته . کبابی که طرز تهیه آن کمی شبیه کوبیده خودمان است ولی کوچکتر و شکل ظاهری اش بیشتر شبیه سوسیس . طعمش هم نزدیک است به طعم کباب های ایرانی و لذیذ .

در کنار ساحل به زمان سپری شده آن روز فکر میکردم چه مسافتی را طی کرده بودم  ؟ چه غذاهای لذیذی را تست کرده بودم و در کوچه و خیابان های یک شهر قدیمی قدم زده بودم تا به اینجا  رسیده بودم و این یعنی سپری شدن یک روز به بهترین شکل ممکن .مثل همیشه پایان خوش یک ماجراجویی و در انتظار روز بعد .

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۸ شهریور ۰۱ ، ۱۴:۴۴
مهدی عبدی

پارک ملی پلتویتسه : بخش اول

 

پیاده روی در بهشت

رودخانه و دریاچه ، دشت های سرسبز و درخت ، آسمان آبی و پُرابر ، این مناظر  جاهایی هستند که حافظه ژنیتیکی ما همواره آنها  جستجو میکند . وقتی به کسی میگوییم چشمانت را ببیند و یک جای زیبا را تصور کن معمولا افراد چنین جاهایی را تصور میکنند  . کودکان هم در نقاشی های خود  این اِلمان ها را به کار میبرند و تقریبا همه انسانها به دنبال بهشت گمشده خود بر روی این کره خاکی هستند .بهشتی را جستجو میکنند که زمانی از آن رانده شده اند ،  تا لذتش را  دوباره تجربه کنند .

با دیدن عکس های این قسمت از کرواسی  در اینترنت بدون شک هر بیننده ای به یاد بهشت می افتد ، نه از آن بهشت های رایجی  که هر روز هزاران بار در شبکه های مجازی آپلود میشود . مثل بهشت هایی که با کلی جلوه ویژه در فیلم های مطرح ساخته میشود .، مثل باغ عَدن

حدود  ۱۰ درصد کرواسی  را پارک‏های ملی و مناطق محافظت‏ شده تشکیل می دهد . کرواسی ۸ پارک ملی دارد که معروفترین ، قدیمی ترین و بزرگترین  آنها پارک ملی پیلیت ویتسِه Plitvice  است .پارکی که در سال ۱۹۷۹یعنی همان سالی که من به دنیا آمدم به فهرست جهانی یونسکو اضافه شده و همین نکته کوچک که شاید برای هیچ کس مهم نباشد انگیزه ای مضاعفی بود برای دیدن این منطقه .

فاصله اش تا زاگرب فقط 130 کیلومتر است ،  به سمت جنوب و نزدیک مرز بوسنی و هرزگوین . گفته میشود از قرن نوزده جاذبه توریستی بوده  و در دهه 60 و 70 میلادی از طریق چندین فیلم وسترن از رمان‌های کارل می به شهرت میرسد .این منطقه حفاظت شده با بیش از 296.85 کیلومتر مربع (73350 هکتار) وسعت  هر ساله بیش از یک میلیون نفر بازدید کننده دارد .

این بار محل اقامتم ، یک اکولوژ (اقامتگاه بوم گردی) بود . با وجود اینکه شکل و طراحی اش قدیمی بود امکاناتش کاملا مدرن بود . اقامتگاه توسط یک خانواده اداره میشد که هر کدام علاوه بر زبان خودشان به یک زبان خارجی هم مسلط بود . پس تقریبا مسافری که میتوانست به یکی از زبان های اصلی اروپا صحبت کند مشکلی برای برقراری ارتباط نداشت .دو روز برای دیدن پارک زمان داشتم و قصدم این بود که نهایت استفاده را از زمان ببرم .

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۸ شهریور ۰۱ ، ۱۴:۴۱
مهدی عبدی

بخش دوم 

در روز اول تصمیم داشتم قسمت بالا دست پارک را ببینم و روز دوم پایین دست . تمام اطلاعات لازم توسط دفتر فروش بلیط که کارکنانش خیلی خوب انگلیسی حرف میزدند در اختیار بازدید کنندگان قرار میگرفت . و قیمت بلیط ورودی در زمان بازدید من 250 کونا (حدود 34یورو ) بود . تفریح اصلی این  پارک  ملی پیاده روی در میان مناظر رویایی (همان بهشت اول داستان )  بود .  مسیرهای پیاده روی ، روی نقشه کاملا مشخص بود که طولانی ترین آنها حدود 5 ساعت زمان می برد  .  بعضی از مسیرها قایق و اتوبوس داشتند ، تا هر کسی بسته به انرژی و سنش مسیرش را انتخاب کند . البته در این پارک از قایق های برقی کم صدا و سازگار با محیط زیست استفاده می شود .

و اما مسیرها ، به خوبی محافظت شده بودند  و در قسمت هایی  که قرار بود بازدید کننده ها از روی آب یا رودخانه بگذرند ، پله و پل های چوبی  قرار داشت تا کوچکترین آسیبی به طبیعت نرسد .رفتن به داخل آب هم که 100 % ممنوع بود و تمام این قوانین به این معنی بودند که لذت ببرید ولی هیچ کس حق آسیب زدن به طبیعت را ندارد . امیدوارم روزی در کشور ایران هم این فرهنگ راببینم ، هر چند با این حجم  آشغال ریختن  در طبیعت و شهر ، بعید میدانم  این آرزویم به حقیقت بپیوندد .

در اطلاعاتی که قبل از سفر به دست آورده بودم نوشته بود  ، این پارک محل زندگی گونه های جانوری و پرندگان زیادی است . جانورانی مثل  خرس قهوه ای ، گرگ ، عقاب ، جغد ، سیاه گوش و گربه وحشی ،  که من در طول دو روز بازدیدم هیچ کدام را ندیدم . و خوب با وجود تعداد زیاد بازدید کنندگان ،کاملا طبیعی بود .

پارک ملی از شانزده دریاچه به هم پیوسته تشکیل شده که  توسط سه کوهستان بزرگ احاطه شده اند و  توسط سدهای طبیعی از تراورتن جدا می شوند . عمق هیچ یک از دریاچه ها بیش از 25 متر نیست . وجود  مواد معدنی مختلف ، موجودات در آب  و زاویه تابش خورشید باعث میشد دریاچه ها طیف های مختلفی از رنگ داشته باشند دریاچه‌هایی به رنگ سبز ، آبی ، لاجوردی . قبل از این بازدید دریاچه هایی با رنگ های مختلف  دیده بودم ولی اینجا یک مجموعه کامل بود و دیدن این رنگ های مختلف درآب ، از آن حس های نابی است که دیدنش با توصیفش کاملا فرق دارد  .

از مجموع شانزده دریاچه دوازده تای آنها در بالا دست و چهار تای دیگر در پایین دست قرار دارند . تمام دریاچه ها اسم دارند که نام های محلی هستند و فکر نمیکنم هیچ کدام از بازدید کننده ها بتوانند نام آنها را به یاد بیاورند  . مگر نام بزرگترین آنها  ، کوزیاک .

در بازدید از پارک دو روز کاملا متفاوت داشتم ، روز اول  از نیمه بالایی پارک بازدید داشتم که خیلی خلوت تر از نیمه پایینی بود . قایقی در دریاچه نبود و فکر میکنم چون مسیر پیاده روی طولانی تری داشت ، افراد کمتری به آن قسمت می آمدند . روز دوم در نیمه پایینی پارک بودم که خیلی شلوغ بود ، در بعضی جاها به قدری شلوغ که فکر میکردم در یکی از پارک های داخل شهر قدم میزنم .و این باعث میشد که نشود از زیبایی منطقه نهایت لذت را برد ، نه میشد عکس خوبی گرفت و نه ایستاد و منظره ها را خوب دید فقط حرکت .

هر روز از یکی از آبشارهای معروف پارک بازدید داشتم روز اول آبشار بالا دست که عریض بود و روز دوم آبشار پایین دست با نام ولیکی اسلپ (Veliki Slap) با ارتفاع 78 متر .

از چهره ها یی که میدیدم و زبان هایی که میشنیدم به راحتی میشد حدس زد  ، این پارک تقریبا از تمام نقاط کره زمین  و در همه رنج های سنی ، بازدید کننده دارد .

تنها نکته منفی جاهای معروف شلوغی آن است  و این پارک ملی زیبا هم به نظر من فقط همین نکته منفی را داشت . ولی راه دیگری هم برای لذت بردن از پارک نبود ، پس در خیلی از مواقع باید چشم ها را روی نکته های منفی بست و لذت برد .

دو روزی که در این منطقه بودم فقط راه رفتم ، نمیدانم مجموعاً چند کیلومتر شد ولی از خستگی بعد از سفر میشد فهمید که مسیر طولانی بوده . ولی وقتی در محیط بودم و به قولی مست طبیعت شده بودم هیچ خستگی احساس نکردم ، بعد از هر چند دقیقه پیاده روی منظره ای می دیدم که باتری های انرژی ام شارژ مجدد میشد و محو در زیبایی . و مهمترین نکته این بود که  هیچ کدام از منظره ها شبیه دیگری نبود و این یعنی لذت ناب .

این منطقه این لذت را هر سال به بیش از  یک میلیون نفر هدیه می دهد و حالا من هم قسمتی از این جمعیت بودم . جمعیتی که مثل من ابتدا عکس های این پارک ملی را دیده بودند و بعد برای بازدید از این قسمت دنیا برنامه ریزی کرده بودند .

نمیدانم چند نفر از آنها با تَصَور پیاده روی در بهشت وارد این منطقه شده بودند ولی میدانم در انتهای سفر همه این لذت را تجربه کرده بودند  .

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۸ شهریور ۰۱ ، ۱۴:۳۹
مهدی عبدی

 

سفر با قطار به ترکیه : دیدار با جهانگرد

دومین سفر به خارج از مرزهای ایران را برای کشور ترکیه و در مرداد سال 1387  برنامه ریزی کردم .

مسافتی حدود 2500 کیلومتر ، که از تهران شروع میشد و بعد  تبریز ، وان ، آنکارا و ایستگاه آخر حیدرپاشا در  استانبول بود . مسیری که امروزه دیگر قطاری به طور مستقیم در آن وجود ندارد و دو تکه شده . ابتدا تهران ، آنکارا و بعد آنکارا ، استانبول .

ترکیه سی و هفتمین کشور دنیا از نظر پهناوری است که ، از شرق به غرب امتداد یافته . به دلیل اینکه شکل نقشه اش شبیه یک مستطیل است ، تصور هندسی مسیر این قطار  ، تقریبا مثل کشیدن یک خط در امتداد عرض مستطیل میشود  .

در زبان انگلیسی نامش دقیقا مثل تلفظ نام بوقلمون (Turkey)  است و جمعیت ۸۴ میلیونی اش که  کمی بیشتر از ایران است ، در  ۸۱ استان پخش شده .  در این سفر قرار بود از بزرگترین و مهم‌ترین شهر آن یعنی استانبول که در استان استانبول واقع شده بازدید کنم  .

همان قسطنطنیه یا  شهر کنستانتین که اِملای سختش از دوران مدرسه در ذهنم بود .  تنها شهر جهان که در دو قاره گسترده شده‌ و با اینکه فقط نیمی از آن در  اروپا قرار دارد ولی پرجمعیت ترین شهر قاره اروپا است . شهری که در سال  ۲۰۱۰  ، دو سال بعد از سفر من ، پایتخت فرهنگی اروپا شده بود .

 ترکیه  با داشتن هجده اثر ثبت شده در یونسکو (تا سال 2020) یک کشور موفق در جذب توریست است و چون بازدید از این کشور برای ایرانیان نیاز به ویزا ندارد ، مسافران زیادی هرساله از طریق راه زمینی و هوایی عازم این کشور می شوند .

شاید مهمترین سوغات ایرانی ها از ترکیه لباس و قهوه ترک باشد ولی ، ترکیه علاوه بر قهوه اش که در دنیا معروف است ، بزرگترین تولیدکننده فندق دنیاست . کشوری که خیلی از همسفران و هموطنانم  نمی دانستند  زادگاه  بابا نوئل است .

 از کرج به سمت راه آهن تهران حرکت کردم وسفر شروع شد . قبل از این سفر ، چند سفر داخلی با قطار داشتم ولی ، قطاری که قرار بود با آن مسافت زیادی را طی کنم بیشتر شبیه وسیله ای بود که از سر هم کردن چندین مینی بوس قدیمی بوجود آمده بود . تا به امروز از نظر امکانات با اختلاف بدترین قطار زندگی ام بوده .

آنقدر قدیمی که در وسط تابستان امکان باز کردن پنجره های کوپه نبود و هیچ تهویه ای نداشت. صندلی ها بدترین و قدیمی ترین ، صندلی های ممکن بود . به هر حال راهی بود که انتخاب کرده بودم و چاره ای نبود . این قطار که تا آخر سفر هر کسی در مورد قدمتش نظری داشت و خیلی ها به شوخی آن را از زمان جنگ جهانی می دانستند که سربازان روسی را جابجا میکرده ؛ مثل قطار های قدیمی سوتی نکشید و بخاری از دودکشش بلند نشد ولی قرار شد برای حدود بیش از یک روز میزبان ما باشد.

دومین سفرم با قطار بین دو کشور در سال 2015 بود ، بین آمستردام و پاریس ، این قطار فاصله 550 کیلومتری این دو شهر را در 3:41 دقیقه طی کرد . ولی قطاری که مسافت طولانی تری طی میکرد نه سرعت بیشتری داشت و نه امکانات .

قرار بود دو روز و نیم در راه باشیم ، به جز من و همسفرم محسن ، با دو نفر دیگر که در یک کوپه بودیم آشنا شدم  و به همین ترتیب با مسافران دیگر واگن و البته مهماندار . نمیدانم در کدام ایستگاه بود که یک جهانگرد اسکاتلندی سوار قطار شد ولی بعد از ورود او کُل جَو قطار تغییر کرد . هر کسی به هر اندازه ای که زبان انگلیسی می دانست ، می خواست با او ارتباط برقرار کند .

به یک باره استفاده از زبان انگلیسی به بالاترین سطح خود رسید و همه به جای سلام به هم هِلو می گفتند . نمیدانم در آن لحظات در ذهن این جهانگرد چه می گذشت و در مورد این برخورد ها چه فکری میکرد ؟ سالها بعد مشابه این تجربه را در بعضی کشورها داشتم . من شده بودم جهانگرد داستان و مردم با سطح مختلف انگلیسی دورم جمع میشدند و سوال می پرسیدند . در این شرایط مکالمه معمولا با چند سوال ساده پایان می یابد از کجا می آیی ؟ نامت چیست ؟ و شاید یکی دو سوال اضافه و  بعد سوال ها تمام میشد به صورتتان نگاه میکنند و چون حرفی نمی ماند خداحافظی میشود پایان مکالمه.

اول راه  جهانگردی بودم و هزاران سوال ، نامش را یادم نیست ولی همه مِستر صدایش میکردند . سه سال در سفر بود و برای تامین مخارج سفر مدتی هم در استرالیا کار کرده بود .

اولین حس حسودی ام در سفر خودش را نشان داد مِستر  مثل من برای دیدن خیلی از کشورها  نیازی به ویزا نداشت ، پاسپورتش پر بود از مهر ویزاهای بدون دردسر و من به ترکیه میرفتم چون از معدود کشورهایی بود که برای  ایرانی ها نیاز به ویزا نداشت . زبان انگلیسی را خوب می دانست چرا که در کشوری انگلیسی زبان متولد شده بود ، پس برای ارتباط و مهم تر از آن کار کردن در دیگر کشورها مشکلی نداشت . همین دو دلیل که برای خودش کاملا عادی بود باعث شده بود در سن سی و چند سالگی با دردسر های خیلی کم تعداد زیادی از کشورهای دنیا را دیده باشد .

یکی از برتری های سفر با قطار این است که مثل اتوبوس یا هواپیما مجبور نبودم فقط روی صندلی خودم بنشینم ، می توانستم در راه روی قطار راه بروم و با دیگر همسفران ارتباط برقرار کنم انگیزه آنها را از سفر بدانم و خیلی حرف های دیگر. به این ترتیب در طول این دو روز و نیم کلی حرف داشتم که با همسفرانم  بزنم .

به این شکل بود که بعد از چند ساعت حرف ها گل کرد و اکیپ جوانی که در یک کوپه بودیم یک جا جمع شدیم و از زمان لذت می بردیم . بعد از ظهر بود که مهماندار واگن که صمیمی هم شده بودیم به سمتم آمد ، من را با اسم کوچک صدا کرد و گفت رئیس قطار میخواهد من را ببیند ، با خنده گفتم یعنی انقدر معروف شدم .

به سمت کوپه رئیس قطار رفتم ، آدم خوش برخوردی بود ، گفت شخصی  در واگن  ما است که به سر و صدای ما اعتراض دارد . کوپه ای که تمام مسافرانش جوان بودند و طبیعی بود که در طول دو روز و نیم سر و صدا داشته باشند . بهترین راه حل این بود که تقاضا میکرد کوپه اش را عوض کنند ، در این صورت هم او راحت بود هم دیگران ولی اینکه به خاطر یک نفر کل کوپه ساکت باشند آن هم در یک مسیر طولانی با هیچ منطقی جور درنمیامد .

در مرز ایران و ترکیه قطار توقف کرد و زمان زیادی برای کنترل مسافران سپری شد .یک ساختمان قدیمی و تعداد زیادی اتاق که همه مشغول بودند . بالاخره مهر ورود در پاسپورتم زده شد . دوباره سوار قطار شدم و به سمت دریاچه وان حرکت کردیم .

در شهر وان باید تمام مسافران سوار کشتی می شدند تا از یک سمت به سمت دیگر دریاچه برویم به ایستگاهی به نام تات وان . درآن زمان کوله نداشتم و چمدانی که قبل از سفر آذربایجان خریده بودم همراهم بود ، چمدانم را برداشتم و به سمت کشتی حرکت کردم . یک قانون نانوشته برای سوار شدن به وسایل نقلیه در ایران وجود دارد ، هر کس زودتر رسید صندلی برای نشستن دارد و اگر دیر شود فاجعه رخ میدهد و تا انتهای سفر جایی برای نشستن ندارد  .  طبق همین قانون مسافران به داخل کشتی هجوم بردند . در حالی که داخل کشتی صندلی برای تمام مسافران بود . و  بعد از یک ربع همه از داخل کشتی به سمت عرشه آمدند  . کشتی قدیمی بود و تهویه نداشت ، هوا هم گرم ، پس نمیشد داخل کشتی چند ساعت دوام آورد .

در یکی دو ساعت اول سفر همه مسافران کنجکاو بودند و داخل کشتی در حرکت ، ولی وقتی عطش کنجکاوی خاموش شد و موقع خواب مشکل جدید پیش آمد نه تختی در کار بود و نه فضای مناسبی برای خوابیدن پس هر کسی یک گوشه برای خودش پیدا کرد و خوابید .

حدود پنج ساعت در کشتی بودیم تا به سمت دیگر دریاچه رسیدیم ، هوا داشت روشن میشد و این شد اولین طلوع این سفر در کشور ترکیه . موقع تَرک کشتی و سوار شدن به قطار دوم بود ، قطاری متعلق به خط آهن ترکیه ، این بار از هجوم خبری نبود چون همه می دانستند به اندازه مسافران صندلی در قطار هست .قطار کمی بهتر از قطار ایرانی بود ولی این قطار ها برای این مسافت طولانی ساخته نشده بودند . پس از این مدت طولانی که همه جور تجربه ای در طول سفر داشتیم و همه چیز عادی شده بود ، فکر میکنم همه لحظه شماری میکردند تا به مقصد برسند . قطار در چند ایستگاه توقف داشت نمیدانم چند نفر سوار و پیاده شدند ولی در آنکارا تعداد مسافرانی که قطار را ترک کردند ملموس بود . از اینجا به بعد فقط 450 کیلومتر مانده بود ، ولی زمان رسیدن به ایستگاه حیدر پاشا اصلاً خوب نبود ، صبح خیلی زود .

رانندگان تاکسی منتطر بودند و طبق همان قانون نانوشته همه به سمت تاکسی ها هجوم بردند .  تاکسی ها هم قیمت های بالاتری به مسافران پیشنهاد می دادند و هیچ کس توجه نمیکرد . می ترسیدند تاکسی ها تمام شود و باز فاجعه ، مسافرانی که به روشهای مختلف پولشان را نگه داشته بودند ، و سعی کرده بودند تا اینجای سفر اقتصادی فکر کنند ، مثلا به به جای غذای خوب فست فود  خورده بودند ، تمام صرفه جویی شان را در یک لحظه و با یک تصمیم عجولانه به راننده تاکسی ها پرداخت کردند .

من به دوستانم توصیه کردم کمی صبر کنیم تاکسی ها که تمام نمی شوند وقتی مسافران همه رفتند تاکسی ها مجبورند با قیمت مناسب ما را به شهر برسانند .

همانطور هم شد ، یک تاکسی مانده بود و ما شش نفر بودیم ، پس علاوه بر قیمت ، راننده قانون را هم زیرپاگذاشت ، مثل دهه 60 ایران دو نفر جلو و چهار نفر در عقب تاکسی نشستیم .  دو نفر به سمت هتلی که رزو کرده بودند رفتند و چهار نفر بودیم که هیچ هتلی رزرو نداشتیم . خیلی ها در سفر همیشه ِاسترس دارند که شاید هتلی گیرشان نیاید و مشکلاتی از این قبیل ؛ ولی من در طول چندین سال سفر هیچوقت این مشکل را نداشتم .

در محله آکسارای چیزی که زیاد بود هتل بود با اتاق های خالی ، به راحتی تمام یک هتل گرفتیم . و اقامت در استانبول با دومین طلوع خورشید آغاز شد .

 

 

 

 

 

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۳۰ ارديبهشت ۰۰ ، ۱۵:۲۶
مهدی عبدی

سفر به شرق ، جرقه ای  برای روشن کردن آتش درون

بعد از سفر نا امید کننده به کشور آذربایجان و سفر خاطره انگیز با قطار به ترکیه  ، تصمیم گرفتم به شرق آسیا سفر کنم . به جایی خیلی دورتر از کشورهای اطرافم بروم و فرهنگی جدید را ببینم. در آن زمان ارزانترین تورهای شرق آسیا مربوط به کشور تایلند بود .

تایلند از ۱۴۳۰ جزیره تشکیل شده که بعضی  از این جزیره ها ،  لوکیشن فیلم های معروفی بوده اند ولی من بعد از دیدن فیلم "ساحل" بود که شیفته طبیعت تایلند شدم .سفر اولم در سال 88 و سفر دوم در سال 89 بود . سایت های گردشگری نوپا بودند و اینترنت سرعتی نداشت که بشود اطلاعاتی مثل امروز بدست آورد ، هر چند امروزه هم اطلاعات سایت های فارسی زبان قابل مقایسه با دیگر سایت های گردشگری دنیا نیست . از موبایل با دوربین باکیفیت یا اپلیکیشن هم خبری نبود ، ولی قیمت دلار حدود 930 تومان بود .

شنیده بودم بهترین فصل برای سفر به تایلند فصل پاییز است و شلوغترین زمان هنگام سال نو میلادی. میدانستم زمستان ندارند و همیشه هوا گرم است ولی برای من که تا آن سن ، همیشه چهار فصل را دیده بودم ،  اصلا ملموس نبود که در زمستان  و سرما ، در دمای 30 درجه باشم . تصورم از ژانویه برف و بابا نویل بود ، نه آفتاب و ساحل .

در سفر های بعد بود که آرزو می کردم کاش گرفتن ویزا برای ایرانی ها به سادگی همین کشورهایی بود که در ابتدای جهانگردی شروع کردم . مبلغ ویزا و پاسپورت را به آژانس دادم و بعد از چند روز ویزا حاضر شد . در آن زمان نه گردش حساب و تمکن مالی  می خواستند و نه خیلی از  دردسرهای خاص که امروزه فقط برای ایرانی ها وجود دارد.

تایلندکشوری است با حدود یک سوم وسعت ایران که گستردگی اش مثل ایتالیا در طول آن است و با  جمعیت حدود 70 میلیون نفر در جنوب شرقی آسیا قرار دارد .

 فاصله هوایی که باید بین تهران و بانکوک طی میکردم حدود 5500 کیلومتر بود .پس نقطه شروع سفرم بانکوک بود ، بزرگترین و پرجمعیت ترین شهر این کشور . جمعیت بودایی ها در تایلند حدود ۹۵ درصد است و این میشد اولین کشور بودایی که میدیدم . بعد از دیدن مساجد و کلیساها در کشورهای اطراف نوبت آن شده بود که معابد بودایی را ببینم .

 نام تایلند برگرفته از دو لغت تای و لند است  به معنای سرزمین مردمان آزاد . زبان رسمی شان هم تایلندی است که میتوان گفت برای دیگر کشورها کاملا ناشناخته است و بر پایه آوا استوار است . سختی زبان برایم موقعی مشخص شد که فهمیدم صحبت کردن مردها  و زنها در تایلند با هم فرق میکند .تصمیم گرفتم قبل از سفر کمی با الفبایشان آشنا شوم تا بتوانم حداقل در طول سفر تابلوها را بخوانم یا اگر دنبال آدرسی هستم راحت تر پیدایش کنم ولی وقتی الفبای 44 حرفی شان را با تلفظ دیدم ، با خودم گفتم چند کلمه کلیدی یاد میگیرم و بس  .

فیل سمبول کشور تایلند است ، فیل ها علاوه بر اینکه در نبردهای تایلند سهیم بودند ، برای قرن ها  در سراسر کشور کار می کردند. از فیلها به جای ماشین آلات  حمل چوب هم استفاده میشده . آنها را  تا 10 سالگی آموزش میدهند و بعد تا 60 سالگی باید کارکنند .

پرواز مستقیم حدود 6:30 طول کشید و اختلاف ساعت 2:30 دقیقه بود . نمیدانم تلفظ نام فرودگاه امام خمینی هم برای تایلندی ها به اندازه تلفط فرودگاه بین المللی سووارنابومی  که برای اولین بار در بلیط دیدم سخت است یا نه ؟

ولی کاش فقط اختلاف در تلفظ بود ، در همین چند ساعت پرواز گویی در زمان ، به آینده سفر کرده بودم . فرودگاهی که دیدم اصلا با فرودگاه تهران قابل مقایسه نبود ، فکر نمی کردم تایلندی ها انقدر از ما پیش رفته تر باشند . من که با لباس گرم زمستانی وارد هواپیما شده بودم ، موقع خروج از هواپیما تیشرت بر تن داشتم واختلاف فرهنگی ، تکنولوژی ، آب و هوایی و همه چیز در همین چند ساعت خودش را نشان داد .

سفرم با تور بود و قرار بود بعد از خروج از فرودگاه ، با نماینده آژانس  به محل اقامتم بروم . بین راه فرودگاه و هتل و در داخل اتوبوس لیدر محلی چند دقیقه ای صحبت کرد و این شد تمام اطلاعات تا آخر سفر . بعد از آن سفر متوجه شدم این افراد که در شرق آسیا مثلا لیدر محلی هستند نه تنها هیچ تحصیلاتی در زمینه لیدری ندارند . بلکه کلا تعریفی که از تور مسافرتی در دنیا وجود دارد در این قسمت دنیا برای ایرانی ها وجود ندارد . سبک تورگردانی از ریشه در ایران مشکل دارد .

آژانس ها صرفا بلیط پرواز میخرند و هتل رزرو میکنند و یک نفر محلی معرفی میشود که اگر تور های داخلی شهری توسط مسافران درخواست شود ، فقط آن را رزرو میکند .

ولی با تمام این تفاسیر برای سفر یک هفته ای به تایلند و یا به کشورهای دیگر معمولا اینگونه تورها از نظر هزینه مقرون به صرفه هستند .

آقای لیدر یک کاغذ به مسافران داد که در آن هزینه تورهای داخل شهر نوشته شده بود و قرار شد هر کسی تور میخواهد زنگ بزند و این آقا هماهنگ کند و حتی موقع اجرا هم خودش نبود . فکر میکنم امروزه هم هیچ تغییری در این سیستم بوجود نیامده و تورها کماکان با همین روال اجرا میشوند .

طولی نکشید تا به هتل سه ستاره ام در شهر رسیدم و اختلافی دیگر . چرا قیمت هتل هایشان از هتل های ما پایین تر است ولی امکاناتشان بیشتر ؟

چند برابر شیک تر ، برخوردهای خیلی دوستانه ، هتل دارای فروشگاه ، آرایشگاه ، دو استخر یکی در زیرزمین و یکی در طبقه هفتم و در تراس که موقع شنا میشد آسمان و ستاره ها را دید  .  لوازم داخل اتاق مثل یخچال و تلوزیون که در ایران آپشن هتل ها  حساب میشوند ، اینجا آپشن به حساب نمی آمدند . اختلاف خیلی زیاد بود و این سفر تا اینجا برای هر لحظه یک شگفتی داشت .

حالا باید دلارهایم را به بات (واحدپول تایلند ) تبدیل میکردم و چه جالب که بعد از سالها که از سفرم میگذرد نسبت پولشان با دلار تغییر نداشته (هر 100 بات حدود 1 دلار). تعداد صرافی ها خیلی زیاد بود و فقط مختص به یک محدوده نمیشد ، ولی قیمت تبدیلشان کمی با هم تفاوت داشت . در هتل ها هم میشد با کمی ضرر پول را تبدیل کرد ، ولی من به جز در موارد خاص همیشه در سفرهایم پول را در صرافی ها تبدیل میکنم .

دو قسمت در برگه تور توجهم را جلب کردند یکی رودخانه کوای  ،  که فیلم پل رودخانه کوای را خیلی وقت پیش دیده بودم . رودخانه کوای در شهر "کانچانا بوری" در غرب بانکوک قرار دارد. و دیگری بازار شناور روی آب و  رز گاردن . که با توجه به زمانی که داشتم باید یکی از آنها را انتخاب میکرد و چون میخواستم با فرهنگ تایلند بیشتر آشنا شوم بازار شناور را انتخاب کردم .

معمولا در بیشتر کشورهای دنیا شهرهایی که کانال های زیادی دارند با ونیز مقایسه میشوند ولی با شباهت ترین ونیزی که من تا به امروز ( بعد از دیدن 30 کشور) دیدم همین جا بود و لقب ونیز شرق برازنده اش است .

بازار شناور دام نوآن سدوآک (Damnoen Saduak Floating Market ) اولین بازار شناور تایلند است . بازاری که در سال 1868 به دستور پادشاه آن زمان  برای اتصال دو رودخانه ساخته شد.

بازار شناور بازاری است که در آن فروش محصولات بر روی قایق انجام می‌شود . فروشندگان سوار بر قایق هایی که سامپان Sampan نامیده میشود در کانال ها در حرکتند . با  لباس کار سنتی منطقه که رنگش معمولا آبی است و یک کلاه حصیری که ویژگی خاص کشورهای این منطقه است .

محصولات قابل عرضه در این بازها بیشتر میوه ، سبزیجات ، غذا و صنایع دستی است . در این بازار بود که برای اولین باز میوه های استوایی را دیدم ، کاملا متفاوت با میوه های ایران و نام های ناآشنا .

چقدر میوه داشتند که ما حتی از وجودشان هم خبر نداشتیم .

قدم زدن در اطراف این کانال ها و تست میوه ها ،  جرقه ای شد برای شعله ور شدن  آتش درونم ، برای بیشتر دیدن دنیا . تجربه گران بهایی بود مثل تولد دوباره . نمیدانم چه زمانی مزه میوه ها را شناختم ، وقتی برای اولین بار سیبی را گاز زدم و مزه سیب در ذهنم ماند ، حالا در سی سالگی مزه های جدید را تجربه میکردم  .چقدر کشور در دنیا بود که میوه های جدید داشت و من باید طعم آنها را می چشیدم ؟

بازار شلوغ بود دقیقا مثل تمام بازارهای دنیا  . درست مثل صحنه هایی از این بازار که در فیلم های مرد تپانچه طلایی و بانکوک خطرناک دیده بودم .برای بودن در این بازها زمان زیادی لازم داشتم  و  دو ساعت کم  بود ولی چاره ای نبود سوار بر ماشین به سمت مقصد بعدی ، باغ رزها حرکت کردیم .

این اولین بار بود که از باغ گیاهان دیدن میکردم . در سفرهای بعدی ام  در خیلی از کشورها چنین باغ هایی را دیدم . حتی در تهران خودمان هم باغ گیاه شناسی هست که در مقایسه با خیلی کشورها کیفیت بهتری دارد .

انقدر چشم نواز و زیبا بود که میشد ساعت ها قدم زد و لذت برد .علاوه بر گیاهان و درختان که خیلی از آنها را تا آن زمان  ندیده بودم ، ساختمان هایی با طراحی و معماری منطقه داشت که میدانم برای برای تمام گردشگران مثل من تازگی داشت . نه اطلاعاتی در مورد معماری آنها داشتم و نه اسمشان را میدانستم ، فقط میدانستم با ساختمان هایی که تا به حال دیده بودم کاملا فرق دارند و باز به این فکر فرو رفتم که چقدر معماری مختلف در دنیا وجود دارد که من از آنها اطلاعاتی ندارم و باید آنها را ببینم .چند دریاچه با پل های فانتزی هم بود که قسمت های مختلف را به هم متصل میکرد .اینجا جایی بود که طبیعت شرق و تایلند خود نمایی می کرد و روح تایلند را بیشتر از هر جای دیگری حس کردم . کارگرانی زیادی در باغ مشغول کار بودند و هر بار نگاهم به آنها می افتاد با گرمی و چهره خندان سلام می کردند .میدانم حقوقشان ناچیز بود و زندگیشان سخت ولی قیافه عبوس نداشتند و حداقل شکایت از این که چرا فقیر هستند را در چهرشان نشان نمیداند ، در عوض با روی گشاده و خنده انرژی خوبشان را به بازدید کننده ها هدیه میداند .

تور شامل ناهار هم بود ، یک میز بزرگ سلف سرویس که همه جور غذایی داشت ولی در آن زمان تجربه امروز را نداشتم و غذاهای شرقی را دوست نداشتم . انقدر شنیده بودم که غذاهای شرقی بد است و چیزهای عجیب میخورند که  در ذهنم اثرش را گذاشته بود . برای همین با اینکه تنوع غذاها خیلی زیاد بود ، نتوانستم لذت ببرم . ولی اگر تجربه امروز را داشتم لذتی میبردم وصف ناشدنی . میدانستم کدام غذا با کدام سس لذیذتر میشود . مثل یک ایرانی که قرمه سبزی را هیچ وقت با شکر نمیخورد و میداند که باید آبلیمو را چاشنی غذایش کند در شرق هم باید بدانیم کدام غذا با کدام چاشنی لذیذ تر میشود .به هر حال آن روز از غذایم لذت نبردم .

و آخرین برنامه دیدن رقص سنتی و نمایش تایلندی بود . مراسم با لباس سنتی اجرا میشد و این لباس با لباس فروشندگان بازار شناور فرق داشت ، فهمیدن موضوع نمایش در آن زمان کمی سخت بود ، چرا که زبان انگلیسی را به خوبی امروز نمیدانستم ولی رقصشان ، زبان حرکات و نگاه بود . باز هم خاص ، تا به حال چنین حرکاتی ندیده بودم . با چوب های بلند بامبو هم موزیک اجرا میکردند و هم رقص .

امروزه بیشتر مردم از تایلند برداشتشان فقط خوش گذرانی شبانه و توریست جنسی است  ولی تایلندی که من دیدم متفاوت بود ، بسته به نگاه آدم ها به سفر ، لذت سفر تغییر میکند .

حیوان خانگی شان ، لباس پوشیدن شان ، عبادت شان  همه چیز متفاوت بود ، پس شاید آسمان همه جا یک رنگ باشد ولی در سفر همیشه تفاوت های کشورهای دیگر زیباست .

 

 

 

 

 

لینک ویدیوی پرواز با پاراسل در آپارات 

در صورت اجرا نشدن لینک ، آن را در گوگل کپی کنید 


https://www.aparat.com/v/sagmy

 

 

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۵ اسفند ۹۹ ، ۲۳:۵۰
مهدی عبدی

سفرنامه اسلوونی

 

 

 

 

 

 

......

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۳۰ فروردين ۹۹ ، ۱۳:۴۲
مهدی عبدی

بعد از خواندن سفرنامه دیدن این ویدیو ها برای درک بهتر فضا کمک زیادی میکند .

توصیه میکنم ابتدا سفرنامه را بخوانید و بعد ویدیوی مربوطه را ببینید .

برای ذیدن ویدیو ها و عکس های بیشتر به صفحه اینستاگرام من مراجعه کنید . کیفیت ویدیو ها در یوتیوب بهتر از آپارات است.

لینک ویدیوهای آپلود شده از کشور اسلوونی در یوتیوب 

برای دیدن ویدیوهای یوتیوب باید از فیلتر شکن استفاده کنید 

#دریاچه و قلعه بِلد

https://www.youtube.com/watch?v=MIahoUAlJ3Q&t=26s
 

#غار پشتونیا  Postojna Cave

https://www.youtube.com/watch?v=seYXhvG05iE&t=47s

 

#قلعه  پردیاما Predjama Castle) )

https://www.youtube.com/watch?v=Y7Iw-PoVj0c&t=2s

 

لینک ویدیوهای آپلود شده از کشور اسلوونی در آپارات

#دریاچه و قلعه بِلد

https://www.aparat.com/v/0mnxM

 

#غار پشتونیا  Postojna Cave

https://www.aparat.com/v/YzTSb

 

#قلعه  پردیاما Predjama Castle) )

https://www.aparat.com/v/IHpPm

 

 

اسلوونی :  کشوری در مجاورت کوه های آلپ و دریای آدریاتیک

دهه نود میلادی تحولات سیاسی گسترده ای در اروپا شکل گرفت و تعداد زیادی کشور جدید به دنیا معرفی شدند ، فقط با تجزیه یوگوسلاوی 7 کشور در اروپا بوجود آمد .کشور اسلونی با وسعت  81 برابر کوچکتر از ایران  و فقط دو میلیون و شصت هزار نفرجمعیت یکی از این کشورها بود .

این کشور چند سال پیش در لیست کشورهای ضروری که باید میدیدم و برای دیدنشان اشتیاق داشتم نبود ، ولی آرام آرام با دیدن ویدئو ها و خواندن مطالب در موردش نظرم عوض شد و وقتی به این کشور سفر کردم کاملا غافلگیر شدم تمام فاکتورهایی که یک کشور برای گردشگری نیاز دارد در اسلوونی یافتم ،  شاید وسعتش کم باشد ولی در همین گستره کوچک آنقدر زیبایی داشت که من را شیفته خود کند  . برنامه سفرم را در فصل بهار و 4 روزه چیده بودم ، برای بازدید از سایت های اصلی کافی بود مقصد های اصلی در این سفر دریاچه بلد ، شهر لیوبلیانا (پایتخت سبز اروپا ) پایتخت این کشور ، غار پردیاما  ، قلعه پشتونیا ، و شهر نوو مستو بودند .

دریاچه و قلعه بلد : گام نهادن بر خاک جزیره

دریاچه بلد ، دریاچه‌ای در رشته‌کوه جولین (این رشته‌کوه‌ها از ایتالیا تا اسلوونی کشیده ‌شده‌اند و به نام ژولیوس سزار، فرمانروای جمهوری روم نام‌گذاری شده‌اند )در شمال غرب کشور اسلوونی و در نزدیکی شهر بلد است. با تایپ نام کشور اسلوونی در گوگل ، اولین عکس هایی که آپلود میشوند عکس های این دریاچه است و اولین چیزی که به سرعت سمت چشم ها را به خود جلب میکند جزیره ای  در وسط این دریاچه .

هنوز فصل توریستی شروع نشده بود و اطراف دریاچه خلوت بود ،آسمان آبی ، با تکه های کوچک ابر ، نوک قله ی  کوه ها سفید از برف ، با آن نسیم های خنک بهاری که گهگاهی سرد میشد ولی از آن سرماهایی که دوست داشتم در کنارم باشد .

از جایی که ایستاده بودم ، نمای قلعه و دو کلیسا به خوبی نمایان بود ، قایق های پلتنا Pletna را از دور تشخیص دادم سایبان رنگیشان از فاصله های دور مشخص بود . قایق های مختص این منطقه که برای طراحی آنها  از گوندولاهای  ونیزی کمک گرفته شده است  و در اطراف پلتناها ،  قایق های اجاره ای  ، مسلما دریاچه ای که 4 بار میزبان مسابقات قهرمانی روئینگ جهان  بوده باید برای قایق سواری ویژه باشد .

برای رفتن به جزیره وسط دریاچه ، پلتنا را انتخاب کردم 15 دقیقه روی آب و بعد حدود 1 ساعت فرصت برای دیدن جزیره و برگشت با همان قایق.

قایق ها برای حمل 18 تا 20 نفر ساخته شد اند ، در داخل قایق زبانهای مختلفی گویش میشد که من نمیتوانستم تشخیص دهم برای کدام کشور هستند . از انگلیسی ، آلمانی و زبانهایی که میشناختم خبری نبود و من فقط 15 دقیقه وقت داشتم تا ، هم از منظره استفاده کنم ، هم عکس بگیرم و هم از قایق سواری لذت ببرم  پس زمان را به  900  ثانیه تقسیم کردم تا فرصت بیشتری داشته باشم .

 قایق به پای پله های جزیره رسید و قایق ران زمان را اعلام کرد ، حدود یک ربع طول کشید تا یک دور کامل در جزیره بزنم ، جزیره چند ساختمان داشت که معروفترین آنها کلیسای عروج مریم Church of the Assumption of Mary بود ، کلیسایی با یک برج 52 متری که معروف بود به کلیسای آرزوها برای مسافرانی که ناقوس کلیسا را به صدا در می آوردند و آرزو میکردند  ، بعضی داماد ها هم در روز عروسی ، به این جزیره می آیند ، بر اساس باورهای بومی ، مردی که عروس خود را از اسکله تا کلیسا ، همراهی کند، خوشبختی  را برای خودش تضمین کرده است.

من در آن لحظه نه آرزویی داشتم و نه اعتقادی به این کار که پولی به کلیسا بدهم تا آرزویم را برآورده کند ، پس به جای دیدن کلیسا از طبیعت جزیره نهایت استفاده را بردم . برای استفاده از فضای جزیره 60 دقیقه کافی نبود این بار ساعت را به دقیقه تبدیل کردم تا بیشتر استفاده کنم .

 دوست داشتم یک شب تنها در جزیره بمانم ، در زمانی که ماه کامل است ، یک چادر ، یک آتش کوچک و یک قلاب ماهیگیری ، دوربین و موبایل هم نمیخواستم فقط آرامش و لذت بردن از کوهستان ، دریاچه  و جزیره . جزیره آنقدر کوچک بود که می توانست یک جزیره شخصی باشد ،  مشابه آن را در فنلاند دیده بودم ، جزیره هایی کوچک با یک خانه ، دیدن طلوع و غروب خورشید هم در این جزیره وصف شدنی نیست ، وای که چقدر لذت میبردم از تک تک ثانیه هایم برای یک 24 ساعت ،  86400 ثانیه لذت ناب ، شاید یک روز این اتفاق برایم  افتاد ، مگر تا به حال هر چه خواستم به دست نیاوردم پس بعد از این هم میشود ، از رویای زیبایم بیرون آمدم ، موقع برگشت بود ، در مسیر برگشت کفش هایم را درآوردم تا خاک جزیره را زیر پایم لمس کنم و به خاطر لذت لمس خاک ، با خودم عهد ببندم که روزی این رویا به حقیقت می پیوندد .

سوار بر پلتنا از جزیره خارج شدم و این بار جزیره در برابر چشمان کوچک و کوچکتر شد ، به همان کوچکی که اولین بار از ساحل دیده بودم ، همان مسیر را که رفته بودم برگشتم تا به پارکینگ رسیدم.

 

 

 

 این بار مقصدم  قلعه بلد بود بر بالای بلندی 130 متری ، قدیمی ترین قلعه کشور اسلونی که گفته میشود اولین سنگ بنای آن در قرن 11 بنا شده ، زمانی بین 1 تا 2 ساعت را برای بازدید از آن در نظر گرفته بود ، بعد از ورود به سمت  تراس مشرف به دریاچه رفتم ، پرچم بزرگ اسلوونی در تراس با همان نسیم های خنک که در این بالا قوی تر بودند در برابر چشمانم میرقصید ، نمای دریاچه و زیباییش از آن بالا کلی فرق داشت ، زیباییش چندین برابر شده بود ، چشمانم را بستم و دوباره به رویا برگشتم از آن بالا میشد آتش کوچکی که روشن کرده بودم به راحتی دید  و بوی ماهی کبابی که درست کرده بودم شاید تا آنجا می رسید .

قلعه چندین قسمت داشت که مهمترین آنها به جز تراس با آن منظره رویایی از دریاچه ، یک موزه بزرگ از تاریخ و یک بارو در سمت دیگر بود با منظره ای از کوهستان و دشت ، به اندازه کافی زیبا تا برای دقایقی هم که شده چشم ها را افسون کند ، آن رنگ سفید بالای قله ها را خیلی دوست داشتم

جان میداد برای کوه نوردی ، آن بالا و در آن سرما لذت نوشیدن چای صبحِ بعد از صعود را بارها تجربه کرده بودم و دوست داشتم در اسلوونی هم این تجربه را داشته باشم .

مثل همه جای دنیا چشم بادامی هایِ  موبایل به دست بودند که در اطرافم  فقط عکس میگرفتند ، شاید اغراق میکنم ولی مطمین هستم ذره ای از افکار من از ذهن آنها نمی گذشت .

من هم دوربین را در دست گرفتم و شروع به عکاسی کردم و بعد بازدید از موزه و به این شکل حدود 90 دقیقه گذشت . حالا باید نان خامه ای های (Cremeschnitte  ) معروف این منطقه را امتحان میکردم ،  باید به کنار دریاچه برمی گشتم و در یکی از کافه می نشستم ، شیرینیِ نان خامه ای ، با منظره جزیره رویاهایم چه طعمی میشد .

کافه ای که بهترین منظره را داشت انتخاب کردم ، فرصت زیادی نداشتم باید به سمت مقصد بعدی میرفتم ولی از زمانم استفاده کردم و از طعم شیرینی ام لذت بردم .

حالا جمعیت کنار دریاچه بیشتر از زمانی بود که من رسیده بودم بازدید من داشت تمام میشد و خیلی ها تازه داشتند بازدیدشان را شروع میکردند . فرصت نشد که یک دور کامل پیاده به دور دریاچه بزنم ولی با ماشین دوری زدم و به سمت دریاچه دوم راهی شدم .

مقصد بعدی دریاچه بوهین ( Bohinj ) بود ، مسیر بین دو دریاچه فوق العاده بود . قبل از سفر فکر نمیکردم که این کشور چنین طبیعت زیبایی داشته باشد . خیلی دوست داشتم که این فاصله را با دوچرخه طی کنم ، آنقدر زیبا بود که شاید میشد ساعت ها در این مسیر بود و خسته نشد ولی طول مسیر فقط 27 کیلومتر بود و زمان در راه بودن با ماشین 30 دقیقه یا 1800  ثانیه .

دریاچه بوهین قسمتی از پارک ملی تریگلاو (Triglav ) است و معروفیت  دریاچه بلد را ندارد ، ولی این مزیت را داشت  که از شلوغی اطراف دریاچه  بلد را نداشت  ،  بکر تر بود و  از عکاسان  چشم بادامی  هم خبری نبود .

این پارک ملی همچنین بلندترین کوه اسلوونی ( و در گذشته یوگوسلاوی )  با ارتفاع ۲٬۸۶۴ را دارد ، کوهی که نماد کشور اسلونی است و روی پرچم این کشور هم دیده میشود ، همان پرچمی که در تراس رقصان بود  ، داستانهای زیادی در موردش خوانده بودم معنای نامش میشد "سه قله" ، کلاه تریگلاو هم در طول جنگ جهانی دوم استفاده میشده  . مردم اسلونی میگویند  یک "اسلاو اصیل" در طول عمرش حداقل یک بار باید به قله تریگلاو صعود کند. تریگلاو همچنین نام یک الهه (خدا) در باورهای اسلاوهاست ، خدایی در غالب یک مرد با  سه سر که نشانه آسمان ، زمین و دنیای زیرزمین است .

قبل از ورود به محوطه دریاچه بر بالای تپه سبز رنگ کوچک ، که نوشته Bohinj  را روی خود داشت ، بنای یادبود چهار مرد شجاع اسلوونی را دیدم  ، نخستین صعود کنندگان به بالای کوه تریگلاو  . سالیان سال کسی جرات صعود به این قله را نداشته تا اینکه در سال 1778 چهار نفر ( یک پزشک ، دو معدنچی و یک شکارچی ) به قله صعود میکنند .

من هم برای ادای احترام به کنار مجسمه رفتم ، در کنار چهار مرد شجاع عکس گرفتم و لحظاتی مجسمه به شکل 5 مرد شجاع در آمد یک ایرانی که قصد داشت زیبایی های اسلوونی را کشف کند ، به این جمع اضافه شده بود .

چند متر آن طرف تر کلیسای سنت جان بود و در کنار آن پل سنگی معروف که از قبل عکس هایش را زیاد دیده بودم ،  من هم باید عکسی که دوست داشتم در کنار پل میگرفتم .

کنار این دریاچه یک قایق کوچک میخواستم با دو پارو تا هنگام غروب از یک سمت حرکت کنم به سمت مقصد نامعلوم  ، شب هنگام  صدای برخورد پارو با آب زیباترین ملودی را خلق میکرد ، تا طلوع خورشید در آب پرسه میزدم و بعد مثل همیشه ، طلوع خورشید  با یک چای کنار آتش و این میشد یک شب رویایی .

تا جایی که امکان داشت کنار دریاچه قدم زدم و لذت بردم نمیدانم چقدر طول کشید ، این بار دقیقه هاو ثانیه ها را نمیدانستم ولی هر چه بود به پایان رسید و زمان برگشت بود .

قایق خیالم را کنار آب بستم ، برنامه روز بعد کاملا متفاوت بود ، فردا از آب و قایق خبری نبود ، باید برای کشف زیبایی دیگر این کشور شب راسپری میکردم ، قرار بود یکی از عجیب ترین موجودات دنیا را ببینم ، موجودی که فقط در این قسمت دنیا میشد دید ، اژدهای بدون چشم و باز هم ساعت ها و دقایق و ثانیه ها ...

 

 

روز دوم  Postojna Cave

غار پشتونیا : ملکه و اژدهای بی چشم

از تاریخ قدم گذاشتن انسان بر روی کره زمین هزاران سال میگذرد و غار ها از آن زمان تا به حال کاربریشان عوض شده ، در ابتدا به عنوان اقامتگاه و امروزه برای لذت بردن و گردشگری .

روز دوم سفر قرار بود از طولانی ترین غار توریستی اسلوونی و شاید اروپا که در 49 کیلومتری لیوبلیانا ، پایتخت اسلوونی واقع شده است بازدید کنم و بعد از آن از قلعه پردیاما .

میخواستم  با ژول ورن سفری به مرکز زمین داشته باشم ، ملکه و اژدهای بی چشمش را ببینم و از سد غولهای سنگیِ محافظ دنیای زیر زمین بگذرم ، در دنیای زیر زمین زمان به کندی سپری میشود باید میلیونها قطره چکه کنند تا یک استلاگمیت چند سانتی بوجود بیاید ، پس اینجا بر خلاف روز اول باید ساعت ها را به سال تبدیل میکردم .

مسیر بین دفتر فروش بلیط و ورودی غار پر بود از کیوسک های فروش سوغاتی و معروفترین آنها ، سمندر سفید olm ( با نام علمی  ( Proteus anguinus سمبل این منطقه که در ادامه به طور مفصل راجع به آن مینویسم .

تور غار یک ساعت و نیم طول میکشید و برای بازدید باید سوار قطار میشدم ، قدیمی ترین راه آهن داخل غار دنیا ( افتتاح رسمی 16 ژوئن 1872) ، شاید فرق بزرگش  با قطارهای دیگر دنیا این بود که برای حرکت صوتی کشیده نمیشد .

 غار  24 کیلومتر  طول دارد، اما فقط 5 کیلومتر از آن قابل بازدید است .  مسیر دارای کابل برق و چراغ است و حتی در یکی از تالارها از سقف لوستری بزرگ آویزان شده تا روشنایی را چندین برابر کند ،  در مورد چراغ های داخل غار جایی خواندم که حتی وقتی پایتخت این کشور چراغ برق نداشته داخل این غار ، برق بوده .

عمر قدیمی ترین استالاگمیت غار معروف به آسمان خراش حدود 150،000 سال است که در مقابل شکل گیری غار که تقریباً به سه میلیون سال پیش برمی گردد زیاد نیست و این بدان معنی است که آسمان خراش هنوز در مرحله "نوجوانی" است.

قطار  به آرامی داخل غار حرکت میکرد و  استالاکتیت ها  و استالاگمیت ها یکی پس از دیگری می آمدند و می رفتند ، در بعضی قسمت ها مسیر انقدر باریک میشد که فضا ، فقط به اندازه واگن قطار بود شاید حدود 20 دقیقه سوار بر قطار و بعد نوبت قدم زدن در غار بود .

باز هم کمبود زمان داشتم ، توضیحات لیدر ، عکس گرفتن یا قدم زدن ولذت بردن از فضای داخل غار ؟به آرامی قدم برمیداشتم تا از گروه عقب بمانم ، هر چند به آرامی حرف میزدند ولی باز هم سکوتی که من میخواستم شکسته میشد ، میخواستم صدای برخورد قطره ها به سطح آب را بشنوم .

پیاده روی طولای داشتیم و هر چند دقیقه توقف و توضیحات لیدر و گهگاه عبور از پل هایی که روی دره ها ساخته شده بودند ، همه چیز منظم و برنامه ریزی شده بود تا کوچکترین آسیبی به بافت غار وارد نشود و همچنین بازدید کننده ها بیشترین لذت را از بازدیدشان ببرند .

موقع دیدار از فرمانرویان دنیای زیر زمینی بود پادشاه و ملکه ، اینها قدیم ترین فرمانرویان دنیای زیر زمین بودند ، با قدمت چند هزار سال . سمبل های غار با اینکه کنار هم بودند ، رنگشان فرق داشت یکی تیره و دیگری روشن با توجه به نور غار و ممنوع بودن عکاسی با فلش ، نمیشد در کنارشان عکس گرفت .

 به این فکر میکردم که هر روز این دو ، مجلس بارعام دارند و روزی چند نفر از آنها بازدید میکنند ، آیا از کسی که اولین بار این لقب را به آنها داده راضی هستند و از این مجلس ، یا روزی هزاران بار ناسزایش میگویند به خاطر برهم زدن سکوتشان ؟بعد از بازدید از خاندان سلطنتی غار نوبت به محافظان غار رسید ، اژدهاهای بی چشم .

سمندر سفید گونه ای دو زیست است با طول 30 سانتی متر ، دامنه پراکندگی آن فقط در رشته کوه های «دیناریک» (شرق کوه های آلپ) است ، به دلیل زندگی در غارهای تاریک نیازی به چشم ندارد

از آنجا که به ندرت غذا پیدا میکند میتواند ده سال بدون غذا زنده بماند و تمام اینها ویژگی خاصی به این جاندار داده تا همه مشتاق دیدارش باشند .

داستان این سمندر ها هم به این شکل است که در گذشته های دور در مواقع باران شدید یا سیل از سطح زمین بیرون می آمدند ، مردم محلی  اعتقاد داشتند  اژدهای ترسناکی در داخل غار پشتونیا زندگی می کند ،  و اینها بچه های این اژدها هستند.

20 متر مانده به محفظه نگهداری ، علامت سکوت و عکاسی بدون فلش بود . چند تایی سمندر در یک اکواریوم بزرگ نگهداری می شدند که قابل بازدید بودند . قبل از این کلی فیلم و عکس از آنها دیده بودم ولی دیدنشان از نزدیک حیرت آور بود ، من به راحتی آنها را میدیدم ولی ، آنها  بدون چشم و از پشت شیشه ، آیا میتوانستد حضور گردشگران را حس کنند ؟ مطمین هستم حس خوبی نداشتند روزی چند هزار نفر پشت شیشه می آمدند ، همه هم که قانون سکوت و عکس بدون فلش را رعایت نمی کردند چه زندگی سختی داشتند این موجودات و این بدی خاص بودن است .

اینجا آخرین قسمت تور بود ، مثل همه مکان های توریستی یک مغازه سوغاتی ولی در داخل غار و بعد سوار بر قطار برای بازگشت و پیش به سوی مقصد بعدی .

 

 

 

 

 قلعه  پردیاما Predjama Castle) ) :

در جستجوی زره خدا 

شکل بازید افرادی که به این منطقه می آیند تقریبا مشابه است ابتدا غار و بعد به سمت قلعه پردیاما

قلعه‌ای که در روستایی به همین نام و در  ۹ کیلومتری این غار واقع شده است.  معنی نامش میشود «قلعه‌ی ساخته شده در مقابل غار» ولی در بعضی داستانها به آن قلعه تسخیر شده توسط ارواح هم میگویند .

در سال 1986 فیلمی با نام زره خدا ( در ایران معروف بود به شمشیر خدایان ) با ، بازی جکی چان ساخته شد ، در آن زمان به دلیل نبود اینترنت و ممنوع بودن دستگاه ویدیو در ایران و خیلی از دلایلی که با فرهنگ امروزه عجیب به نظر می آید ، دیدن فیلم امکان پذیر نبود و حتی میشود گفت اگر روزنامه ها مطلبی نمی نوشتند نمی دانستیم چنین فیلمی ساخته شده .

به هر حال به دلیل علاقه زیاد به فیلم و پیگیری فیلم های ساخته شده ، میدانستم چنین فیلمی ساخته شده ولی مشکل دوم این بود که با وجود تمام ممنوعیت ها باز هم یافتن یک فیلم سخت بود،  به این دلیل که ،  کسانی که فیلم اجاره می دادند اطلاعاتشان در زمینه فیلم فقط در حد قشنگه و جملاتی مثل این بود هر چند که در حال حاضر هم بیش از 90 درصد کلوپ های فروش فیلم اطلاعاتشان در همین حد است .

به همین دلیل فیلم ها و بازیگران با نام های عجیبی وارد ایران میشد ، این فیلم هم نام های زیادی پیدا کرد ولی نزدیکترین نام همان شمشیر خدایان بود.

در اوایل دهه نود فیلم را دیدم ، در آن زمان قهرمانان زندگی ام همین شخصیت های فیلم های رزمی بودند نیمی از فیلم در قلعه ای ساخته شده در یک غار فیلم برداری شده بود . ساختار قلعه ای به این شکل و در آن زمان برایم خیلی جالب بود .

متاسفانه نمیدانستم کجاست و فرقی هم نمیکرد اگر میدانستم کجاست چطور میخواستم با آن سن کم آنجا بروم ؟ ولی همیشه دوست داشتم از نزدیک قلعه را ببینم .

سالها گذشت و جهانگرد شدم ، حال بعضی وقت ها به دنبال رویاهای کودکی و نوجوانی ام میروم ، به دنبال لوکیشن انیمیشن ها یا فیلم هایی که در کودکی دیدم ، در زمان سفر میکنم و میشوم همان کودک کنجکاو  .  با قهرمانان دوران کودکی همزاد پنداری میکنم و با خودم میگویم بالاخره توانستم .

چند سال پیش قلعه را پیدا کردم ،  در کشور اسلونی بود ، همین قدر اطلاعات بس بود ، میدانستم که دیر یا زود از نزدیک می بینمش و در سال 1398 یکی دیگر از رویاهای کودکی ام به واقعیت پیوست .

جاده های پر پیچ کوهستانی تا رسیدن به قلعه ، ظاهرش همان بود ، بدون تغییر ، یک بلیط ، یک راهنمای صوتی و سفر در زمان ، شدم آن نوجوان عاشق فیلم های رزمی ، تعداد بازدید کننده ها زیاد نبود و این امر باعث میشد قلعه را بهتر ببینم ، قلعه دقیقا در داخل یک غار ساخته شده بود و از این حیث خاص بود. اینکه چطور با مصالح ساختمانی قدیمی و با نبود ماشین آلات این قلعه ساخته شده ، خودش داستانی دارد شنیدنی .

قلعه پردیاما که تمام سایت های فارسی زبان نامش را به غلط پردجاما نوشته اند ، یک قلعه رنسانس است که در ارتفاع 123 متری و داخل دهانه یک غار قرار گرفته ‏است. قدمت این قلعه به سال 1274 میلادی باز میگردد .

‏‏در طول بازدید تمام صحنه های فیلم جلوی چشمانم می آمد ، در طبقه دوم ناخودآگاه دوربینم به سمت پنجره رو به روستا رفت ، این قسمت در فیلم نبود ، یک منظره عالی از دشت سبز ،  درختان بلند و رودخانه  ، راهنمای صوتی میگفت که در آن زمان به دلیل امنیت تمام درختان جلوی قلعه را قطع میکردند ، تا دشمنان غافلگیرشان نکنند ، پس این لذتی بود که در زمان حال میشد داشت و ساکنان قدیمی قلعه هرگز آن را تجربه نکرده بودند .

برخی وسایل اتاق ها سرجایشان بود و از مجسمه ها برای نشان دادن فضای آن دوران استفاده شده بود ولی برای من حیرت آور ساختار معماری قلعه بود از اتاق های شیک و دیوار های زیبا  خبری نبود

ساختار ناب قرون وسطیی ، به زبان ساده از ناز و نعمت زندگی شاهانه خبری نبود .

فضای اتاق ها بی روح بود ، سرد و خشک ،  مثل روح یک شوالیه در جنگ که نزدیکترین دوستانش را از دست داده ، گهگاه در زندگی واقعی من هم ، همین حس را دارم وقتی از همه چیز خسته میشوم و کارها خوب پیش نمیرود ، دوست دارم مثل یک شوالیه تنها در چنین قلعه ای باشم و از پشت پنجره‌های این قلعه  به تماشای طلوع و غروب خورشید بنشینم.

به صدای غرش آسمان گوش کنم و بارش بهاری را ببینم ، قطراتی که با برخورد به صخره ها به پایین سرازیر میشوند و بعضی از آنها به صورتم میخورند. در چنین شرایطی گذر زمان به این شکل تنها راه چاره است .

به جایی رسیدم که صحنه معروف فیلم اتفاق می افتاد ، در این حین راهنمای صوتی هم شروع به صحبت در مورد فیلم کرد ، پله های نم دار و نامتقارن سنگی به سمت تراس ، پله ها با ارتفاع و عرض مختلف با آبی که از سقف روی آنها می چکید  ، بالا و پایین رفتن از این پله ها سخت بود از اینجا به بعد برای قلعه مصالحی به کار برده نشده بود ، از فضای غار استفاده شده بود و یا کوه تراشیده شده بود .

به تراس رسیدم جایی که در آخر فیلم قهرمان داستان از آن به بیرون قلعه میپرد و روی یک بالون سقوط میکند ، گویی این تراس ساخته شده بود برای یک پرش و بعد پرواز در آسمان منطقه و حیف که من نمیتوانستم این کار را انجام دهم ، راهنمای صوتی هم با شوخی میگفت که فقط جکی چان میتواند از اینجا بپرد و کار هر کسی نیست ، ولی در آن لحظه آرزویم این بود که من هم بپرم و لحظاتی در آسمان پرواز کنم .

از این بالا میشد میدان رزم شوالیه ها را به خوبی دید ، در خیلی از فیلم های تاریخی چنین صحنه هایی هست دو شوالیه مقابل هم و در بینشان یه مانع چوبی ، شوالیه ها به سرعت به سمت هم حمله میکنند و هر کدام دیگری را به زمین بیاندازد پیروز مسابقه است .

نمیدانم چند سال این مسابقات آنجا برگزار شده بود ، و چند شوالیه در این مسابقات جان خود را از دست داده بودند ، امروزه با استفاده از شبیه سازی و بازیهای ویدیویی این کار را میکنند تا خشونت ذاتی نهفته در روح بشر تخلیه شود و در گذشته با دیدن جنگ واقعی این خشونت تخلیه میشده .

به اتاق ادوات جنگی رسیدم ، پر بود از ذزه ، شمشیر و وسایل رزم ، ولی زره خدا آنجا نبود ، نمیدانم چند نفر مثل  من با دیدن این فیلم به این قلعه آمده بودند و یا چند نفرشان جهانگرد بودند ،  جوابش ساده بود ، سالها قبل وقتی جهانگردی را شروع کردم این زره به من هدیه داده شده بود  ، زرهی که باعث شده بود بر ترس تنها سفر کردن و کشف دنیا غلبه کنم ، من زره خدا را داشتم و همین باعث شده بود به هر چه میخواهم برسم .

لبخندی گوشه لبم آمد ، از آن لبخند هایی که حس خوب پیروزی را با خود دارد ، زره خدا یکی بود و آن هم ازان من و حالا  باید مثل یک فاتح قلعه را ترک میکردم برای کشف زیبایی های بیشتر .

 

 

 

..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۴ بهمن ۹۸ ، ۱۷:۰۷
مهدی عبدی

این مقاله در روز انتشار به عنوان پربازدیدترین مقاله ایسنا انتخاب شد 
 

لینک مقاله در سایت  ایسنا 

https://www.isna.ir/news/96092815595/%D8%AF%D8%B1-%D8%AC%D8%B3%D8%AA%D8%AC%D9%88%DB%8C-%D8%B1%D9%88%DB%8C%D8%A7%DB%8C-%DA%A9%D9%88%D8%AF%DA%A9%DB%8C-%D8%A7%D8%B2-%DA%A9%D8%A7%D8%B4%D8%A7%D9%86-%D8%AA%D8%A7-%D8%A2%D9%84%D9%BE

 

در جستجوی رویای کودکی/از کاشان تا آلپ

اولین نقش هایی که کودکان معمولا میکشند به شکل یک خانه است شاید کودکان هم از ابتدا میدانند در آینده نیاز مبرمی به خانه دارند. همانطور که مهمترین نیاز بشر برای زندگی سکونت در جایی امن است . انسانهای اولیه در غارساکن شدند ، با پیشرفت علم و به مرور زمان ساختن خانه شکل گرفت  ، ساخت خانه به نسبت جایگاه زندگی بشر متفاوت بود و این باعث شد معماری خانه ها قسمتی از هویت فرهنگی هر تمدن و کشورشود. این تفاوت معماری بخش عمده ای در جذب گردشگر برای هر کشوری را ایفا میکند  . معماری سالهای دور ایران یکی از بهترین نوع معماری های در جهان است ، هر قسمت از یک خانه های قدیمی ایرانی داستانی دارد شنیدنی ، و تنوع اقلیمی ایران باعث بوجود آمدن معماری های مختلفی شد است از خانه های پلکانی خاص ماسوله تا خانه های ساخته شده در دل کوه در کندوان تبریز یا میمند کرمان و یا خانه های موزه میراث روستایی گیلان . یکی از بهترین نمونه های خانه های تاریخی در ایران و حتی در جهان در شهر کاشان قرار دارد ، خانه هایی که متاسفانه در ایران کمتر به آن پرداخته شده و شاید خیلی از ایرانیان در این بار اطلاعات کافی ندارند ، ولی به جای آن تمام توریست هایی که به ایران می آیند حتما به کاشان سر میزنند و از این خانه ها دیدن میکنند.

در کاشان وقتی به خیابان علوی بروید خانه هایی میبیند که به نظر من برای دیدن هر کدام باید ساعت ها وقت گذاشت خانه عباسیان ، بروجردی ها ، طباطبایی ها و عامری ها .

خانه بروجردی ها بخاطر نقاشی های کمال الملک  و بادگیر زیبایش شهرت بیشتری دارد ،ولی شکل کلی همه خانه ها  همان شکلی است که متولدین دهه پنجاه به قبل به یاد دارند ، خانه ای با حیاط بزرگ با حوضی که معمولا آبی است در وسط آن  .

با ورود به داخل تمام خانه ها ، با معماری بینظیر ، گچ بری و آینه کاری  ، پنجره های رنگی ،  مواجه میشوید ولی داستان خانه جدای این عناصر شما را به یاد خانه  مادر بزرگ و پدر بزرگ می اندازد به تابستان هایی که میوه ها زیر نور آفتاب و مهتاب در حوض میرقصیدند و گلدان های پر از گل اطلسی و شمع دانی در اطراف حوض قرار داشتند ، آن حس آبتنی در چله تابستان که حوض حیاط خانه مادر بزرگ تبدیل به بزرگترین استخر دنیا میشد ،برای یک آبتنی تابستانی . تختی کنار حیاط که بیشتر شب ها فامیل دور هم جمع میشدند تا از میوه هایی که در حوض خنک شده بود بخورند و بدون توجه به زمان گپ بزنند .

و وقتی وارد اتاق ها میشدی گرمای کرسی های زمستان را هنوز میتوانستی حس کنی ، نشستن دور کرسی و قصه ها

و خاطرات مادربزرگ ها که هیجان شنیدنش از دیدن انیمیشن های 3D  امروز هم بیشتر بود .

برایم سوال بود که آیا توریست ها هم میتوانند این احساس را  با خواندن مطالب نوشته شده از خانه درک کنند یا فقط به ظرافت کارهای استادان معمار توجه میکنند به گچ بری  یا آینه کاری  ، آیا آنها هم میدانند اندرونی و بیرونی چیست؟ قسمت بهار خواب و زمستان خواب چه فرقی دارد ؟وقتی ما حمام هایی به این کاملی در خانه هایمان داشتیم آنها چطور حمام میکردند؟ .آیا میدانند این بادگیر ها در تابستان چه خنکی به محیط خانه میبخشیده ؟و آیا میدانند تعریف قصه مادر بزرگ دور کرسی یعنی چه ؟و هزاران سوال دیگر .

تمام لذتی که میشد از یک خانه برد از خانه بروجردی ها بردم ، همه جور معماری ایرانی داشت بعد نوبت خانه های دیگر شد ، زیبایی خانه ها از نوشته هایی که خوانده بودم و عکس هایی که دیده بودم بیشتر بود و به همین دلیل است که تا به حال سه بار به  کاشان سفر کرده ام . دیدن خانه های زیبای کاشان بهانه ای شد تا دیدن خانه های محلی را در کشورهای دیگر هم دنبال کنم خانه هایی از جنس تاریخ  و شاید هم یه دلیل ماورایی دیگر  ، به این دلیل که نمیدانم ریشه در کجا دارد؟ از زمان کودکی خانه هایی که نقاشی میکردم ،  با خانه هایی که در شهر محل سکونتم بود فرق داشت برای من که در زمان کودکی خانه ای با سقف شیروانی ندیده بودم ، کشیدن خانه هایی که سقف شیروانی داشتند عجیب بود شاید از آن زمان میدانستم که روزی در سفر به اروپا خانه هایی زیادی خواهم دید با سقف شیروانی .

هندوستان

در جستجوی خانه ها ،به خانه های تاریخی هند در شهر جیسلمر و مونداوا رفتم خانه ها سقف شیروانی نداشت مثل ایران ، خانه هایی که ریشه در فرهنگ ایران داشت و صاحب خانه هایشان به خانه هایی که توسط معماران ایرانی ساخته بودند افتخار میکردند. خانه هایی که  در هند به هاولی معروف بودند با همان ظرافت خانه های ایران ، اولین خانه ای که دیدم صاحبش پرسید کجایی هستم وقتی گفتم از ایران ، خوشحال شد ، میگفت در گذشته های دور که این خانه ها را داشتیم کدام تمدنی در دنیا به فکر ساختن خانه هایی به این شکل بوده با اشتیاق تمام خانه را به من نشان داد و از نوشته های فارسی خانه گفت از شیشه هایی که میگفت از ایران آورده شده برای طراحی اتاق های خانه ، از نقش هایی که توسط استادان ایرانی ایجاد شده بود .خانه ها خوب بود ولی حیاط و حوضی به بزرگی خانه های ایران نداشتند ، مسلما کودکان هندی لذت آبتنی تابستانی در حوض خانه را تجربه نکردند و بزرگتر ها هم لذت نشستن بر روی تخت کنار حوض ، ولی آیا به جای این لذت ها تجربه دیگری داشتند ؟ آیا میدانستند شنیدن قصه های مادر بزرگ کنار کرسی چه لذتی دارد ؟

 میهمان نوازی صاحب خانه ها در خانه هایی  با معماری ایرانی  شایسته بود و نشان میداد معماری خانه در نوع برخورد صاحب خانه نیز تاثیر گذار است .

بعد از آن به اقامت گاهم در قلعه ای تاریخی در شهر جیسلمر رفتم و از ایوانی که  با ایوان های ایرانی متفاوت بود مثل یک مهاراجه شهر را دیدم ایوانی بر بلندای قلعه و به اندازه نشستن یک نفر نه به بزرگی ایوان های خانه های ما  ، از جنس سنگ و خاک و بدون حفاظ هایی که ما در ایوان خانه هایمان داشتیم ، خانه های قلعه هم ، حیاط بزرگ و حوض نداشت . اینجا هم از لذت آبتنی و تخت داخل حیاط خبری نبود . قلعه در وسط شهر بود و قسمت اصلی شهر در گذشته داخل قلعه قرار داشت  بهترین جاهای قلعه متعلق به ثروتمندان شهر بود که امروزه به صورت اقامت گاه سنتی برای توریست ها در آمده بود ، دیدن شهر از نگاه مهاراجه ای که در گذشته از این ایوان شهر را میدیده تجربه ای بود فراموش نشدنی . حتی لباس و کلاهی به سبک هندی ها پوشیدم و در بالکن نشتم تا همان حسی که مهاراجه داشته تجربه کنم .

اندونزی

در جزیره خدایان (بالی) و شهر جوجگا در کشور اندونزی به ویلاهایی با معماری قابل قیاس با خانه هایی که از بهشت تصور میکنیم  رفتم ،خانه ها شیروانی داشتند ، جنس شیروانی  ویلاها که از الیاف خاصی درست شده بود با تمام دنیا فرق داشت ، بالی به دلیل داشتن معابد فراوان به جزیره خدایان معروف است .

داخل خانه حیاط های بزرگ داشتند ولی به جای حوض بزرگ در میان حیاط نهر جاری بود  ،مالایی ها آن را کولام Kolam  می نامیدند (حوض ماهی)   ایوان خانه کوچک بود و رو به مزرعه برنج و سبز رنگ ، رنگ غالب محیط ، و این تصویری بود که معمولا در وصف دنیایی بهتر شنیده ایم ، نهرهای جاری ، سبزه زار ، از کشوری که روی خط استواست همین انتظار هم میرود ، تنها به دیدن این ویلا بسنده نکردم تصمیم گرفتم به روستایی در دل جنگل بروم که آبشارهای دوقلویش معروف بود و خانه های مردم فقیر را هم ببینم محیط تغیر نکرد نهر  بزرگتر شد و تبدیل شد به رودخانه ولی در بیرون خانه ها ، با آبشاری بزرگ در ادامه راه . خانه های روستایی محقر بودند ، اینجا  دنیای بهتر بود ولی خانه ها نه . کودکان این خانه ها لذت آبتنی در رود را داشتند و پریدن در حوضچه آبشار ولی نمیشد عکس خورشید و ماه را در جریان رودخانه دید . جریان آب عکس ماه و خورشیدی که در حوض خانه های ایران بود از بین میبرد .نمیشد میوه ای درون نهر انداخت تا خنک شود . تختی کنار رودخانه هم نبود برای شب نشینی .

آفریقای جنوبی

در دهکده لسدی با فرهنگ پنج قبیله معروف آفریقا آشنا شدم ، خانه های دهکده  بسیار کوچک بودند با سقف های شیروانی شبیه سقف های کشور اندونزی . مصالح خانه ها فقط چوب بود و گل و نقش های رنگی روی دیوارها و ماسک هایی که در بیرون خانه آویخته شده بود از حوض خبری نبود شاید هر منطقه ای فقط یک چاه داشت ، حیاطی هم نبود ، در آفریقا دقدقه کودکان و والدین شان  حوض آب و شنای تابستانی و دور همی نبود از قدیم دقدقه آنها جنگ با قبایل دیگر بود و جنگ برای بدست آوردن غذا و بقا ، احتمالا بیشتر قصه های مادربزرگ ها هم در آفریقا در مورد جنگ ودلاوری های مردم قبیله بود ، بچه ها به جای آبتنی روش های مبارزه را می آموختند و با نیزه و کمان آشنا میشدند . فرهنگ  آنها با فرهنگ ما کاملا متفاوت بود آنها مفهوم آرامش زندگی ما را درک نمیکردند و ما مفهموم همیشه جنگیدن آنها را .

در اتریش ،آلمان و  بلژیک خانه ها سقف شیروانی داشتند با همان دودکش معروف نقاشی های کودکی. خانه هایی که  فاخورک هاوز نامیده میشدند ، در بین مصالح دیوار خانه ها از چوب به شکل خاصی استفاده شده ، دیوارهای خانه قاب های چوبی داشتند تا مقاومت دیوارها بالا رود  . نمای خانه ها کاملا متفاوت بود با خانه هایی که دیده بودم .

خانه های آنها هم حوض نداشت  ، در خیابان اصلی  یک آب نمای کوچک بود ولی مطمینا همه بچه های محل برای آبتنی تابستان در آنجا جا نمیشدند ،  پس آنها برای آبتنی تابستان چه کار میکردند؟ میوه ها را در  تابستان کجا نگه میداشتند تا خنک شوند ؟ ،  حیاط بزرگ داشتند ولی  تخت نه  ،  پس برای شب هایی که میخواستند دور هم باشند چه کار میکردند؟

در سوییس و در دل کوه های آلپ خانه های سوییسی با نقاشی های روی دیوار را دیدم ، خانه هایی که لوفتل ماله ری  Luftlmalerei  نامیده میشدند. خانه هایی با سقف های شیروانی همانطور که در کودکی می کشیدم تمام صفحه نقاشی من  سبز بود و پردرخت و یک خانه شیروانی در وسط این سبزی با یه دودکش که زمستان های بی کرسی را گرم میکرد . اینجا همان جایی بود که از کودکی انتظارش را میکشیدم .

نقاشی های دیوار هر کدام مفهومی داشت بیشتر مذهبی بودند و بعضی رویدادهای روزانه  در زمان های گذشته مثل شکار خانه هایی که بعضی هایشان  به سبک خانه های آلمانی ها در داخل دیوار چوب به کار برده شده بود.

خانه های سوییس هم مثل اندونزی توصیف دنیایی دیگر بود با این تفاوت که سوییس خانه محقر نداشت در سوییس احتیاجی به حیاط و حوض نبود پر بود از دریاچه و رودخانه برای آبتنی تابستان و حیاط خانه ها دشت بود سرسبز و پرگل هر چه برای بازی های کودکی میخواستید انجا بود به جای تخت هم روی چمن های دور خانه می نشستند .

در ایتالیا و در پس کوچه های ونیز ، همسفر گاندولوها شدم و در داخل کانال ها خانه های روی آب را دیدم ، شهر کلا روی آب بود آنها حیاط و حوض نداشتند ولی وقتی پنجره اتاق را باز میکردند اطراف خانه کانال آب بود بزرگتر از حوض های ما ولی حیاط چطور ؟ آیا فقط داشتن رودخانه و کانال کنار رودخانه بس بود ؟چطور این خانه ها که در زبان ونیزی کا ca  نامیده میشوند این همه سال روی آب مانده بودند ، وقتی علت را جویا شدم فهمیدم خانه های بر روی چوب های قطور درختان که در آب میگذارند بنا میشوند ونیز کلا روی آب بود و وجود حوض در ونیز معنایی نداشت حیاط هم تقریبا بی معنی بود برای شهری که کلا روی آب است .پس بدون حیاط کجا دور هم جمع میشدند ؟ میوه های تابستان را که نمیشد در کانال انداخت تا خنک شوند ؟ تکلیف میوه های تابستان چه میشد ؟

هلند

در هلند . شهر آمستردام از روستاهای مارکن و شانس سخانس با آسیاب های معروف شان دیدن کردم  ، روستاهایی باز هم با سقف های شیروانی با نهرهای بزرگ آب نه در حیاط بلکه مثل بقیه خانه های اروپایی در کنار خانه ها  ، آیا با وجود نهر احتیاجی به حوض و حیاط بزگ نبود؟  آنها وسیله ای داشتند که در جاهای دیگر نبود ، آنها آسیاب داشتند و به خاطر اقلیمشان کفش های چوبی میپوشیدند .در هلند هم مثل بقیه اروپا از حیاط به شکل خانه های ما با تخت و حوض برای آب تنی تابستانی خبری نبود .

کوچکترین خانه دنیا

و در دل این جستجو به کوچکترین خانه دنیا در آمستردام  سر زدم خانه ای به عرض 1 متر با پلاک هفت ، عدد مقدس بیشتر ادیان دنیا هفت روز هفته هفت دریا هفت آسمان و خیلی هفت دیگر ، مسلما نه حیاطی داشت و نه حوضی .زندگی در این خانه چطور بود ؟

خانه های مکعبی

در این جستجو به خانه های مدرن هم سرزدم  خانه های مکعبی در رتردام هلند  ،  خانه هایی با معماری فراتر از زمان حال ، هر خانه به شکل یک مکعب بود بر روی یک ستون ولی خانه ها روی سطح صاف مکعب نبود روی لبه تیز مکعب بود ،خانه هایی که بازدید کننده از بیرون دایما با خودش کلنجار میرفت چطور داخل خانه راه میروند چطور میخوابند خوب این خانه هم نه حیاط داشت نه حوض.آیا  معمار این سازه میدانسته در ایران حیاط و حوض نقش مهمی داشته ؟آیا میدانسته که فقط حیاط خانه های ما از هر کدام از این خانه های مکعبی بزرگتر است ؟

آیا بچه هایی که در خانه هایی به شکل آینده زندگی میکنند میدانند حوض چیست ؟ خانه های بدون دودکش و کرسی

پس مادر بزرگ ها در این خانه ها چطور بچه ها را گرد هم می آورند و برایشان قصه تعریف میکنند؟

یعنی موضوع قصه ها در آینده چیست ؟ چه بر سر عکس ماه و خورشید می آید وقتی آبی در خانه نیست که خودشان را درون آن بیاندازند؟ و هزاران چرای دیگر . چرا بین هلند قدیم و جدید انقدر تفاوت بود ؟

 

 

مجارستان  : یک روستا دورافتاده و خانه در وسط نا کجا آباد ؟

در آخر باید در یکی از این خانه ها زندگی میکردم  روستایی دورافتاده در مجارستان در شهر چونگراد در مزرعه ای که  خانه ای با قدمت  130 سال داشت ، خانه ای که در زبان مجاری تانیا Tanya نامیده میشد .

معنی ناکجا آباد را در این مزرعه فهمیدم شاید اگر دهخدا آنجا بود در جلوی نام ناکجا آباد نام این خانه را مینوشت ولی این خانه نامی هم نداشت یک جاده خاکی در فاصله  2 کیلومتری از جاده اصلی کنار جنگل و مزرعه ، فاصله تا نزدیکترین خانه شاید 2 کیلومتر بود.روستا یک ایستگاه قطار داشت که فقط شامل یک نیمکت و سایه بان میشد .روستایی ها میگفتند در روستای ما سالی یک مسافر سوار یا پیاده میشود هر چند که قطار هر یک ساعت در آنجا توقفی کوتاه دارد.

داخل مزرعه بزرگ خانه ای تاریخی نه به شکل های که دیده بود ظریف و هنرمندانه سخت و محکم  از جنس جنگ جهانی در یک کشور کمونیست و استخری بزرگ برای آبتنی های تابستانی انقدر بزرگ بود که شب ها ماه را درون خود جای دهد و روزها خورشید را به جای کرسی هم شومینه داشت ، چوب ها میسوختند تا در زمستان جای خالی کرسی را پرکنند ، اینجا میشد حضور مادر بزرگ را برای قصه گفتن حس کرد .انقدر بزرگ بود که تمام دوستان کودکی در آن جا میشدند و تمام همسایه ها میتوانستند میوه هایشان را در حوض آن بریزند .

 

 

 

...

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۷ دی ۹۸ ، ۲۳:۵۳
مهدی عبدی

..

 

 

 

 

 

..

۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۹ آذر ۹۸ ، ۱۴:۴۱
مهدی عبدی

پاریس دوستت دارم

پرسه در پاریس : قبل از غروب

فرانسه از آن کشورهایی است که هر کس دلیلی  برای سفر به این کشور دارد ، تاریخ ،  ادبیات ، ورزش ، سینما و ...

برنامه سفرم را جوری چیده بودم که از آمستردام در هلند به پاریس بروم و از پاریس به رم و با ایتالیا به سفر یک ماهه ام  در اروپا خاتمه دهم .

ساعت 10 صبح آمستردام را به مقصد پاریس ترک کردم ، قطارسریع السیر بهترین راه بود و فاصله 550 کیلومتری این دو شهر را در 3:41 دقیقه طی میکرد .راس ساعت  1:41 به پاریس رسیدم ، کنجکاو بودم بدانم فرنگی که خواهم دید ، چقدر با فرنگی که فقط از آن شنیده بودم و در فیلم ها دیده بودم  تفاوت دارد آیا من هم شیفته پاریس میشوم یا ...؟ سوال های زیادی بود که باید در مدت اقامت 4 روزه ام در پاریس به جواب آنها میرسیدم .

پاریس جایی بود که بدون اینکه دیده باشم ، می‌شناختمش پس نوبت آن شده بود که من هم  تانگویی  در سرزمین ناپلیون داشته باشم ، در کافه های پاریس با ژول ورن و دوما و همینگوی سر یک میز بنشینم و از دوران کودکی ای که ، با داستانهایشان برایم ساختند بگویم با امیلی شهر را کشف کنم ، نیمه شب  پاریسی ام را با نیکول کیدمن در  مولن روژ باشم  ، برای کشف راز داوینچی ساعت ها در لوور پرسه بزنم ، ناقوس های نوتردام را با کازیمو به صدا در آورم و در آخر  با صادق هدایت در پرلاشز ملاقاتی داشته باشم  ، زمان زیادی برای دیدن سمبل شهر انتظار کشیده بودم ولی با خودم پیمان بسته بودم ایفل را در انتظار بگذارم قرار نبود اولین جایی باشد که میبینم  .

حالا در خاک شش‌ضلعی فرانسه بودم   سومین کشور بزرگ قاره اروپا (یک سوم گستره ایران). تقریبا هم جمعیت با ایران (83 میلیون ) ولی اختلاف عدد توریست هایش با ایران از زمین تا آسمان ،  تعداد توریست هایش در سال 2018 حدود   90 میلیون ( بیشتر از جمعیت کشورش) ، مسلما یکی از دلایلش این است که آنها چهارمین کشور دارنده بیشترین میراث جهانی یونسکو در جهان هستند .

ترمینال Gare du Nord یک ایستگاه قطار معمولی بود تا اینجا زیاد با کشورهای دیگر تفاوت نداشت ولی شنیدن زبان فرانسوی از بلندگوی ترمینال خبر از رسیدن به پاریس میداد .

جملاتی را که از بلند گوی ایستگاه می شنیدم متوجه نمیشدم ولی میشد حدس زد مثل بقیه ایستگاه ها برای اعلام برنامه های قطارهاست از زبان فرانسه که  در ۲۹ کشور  زبان‌ رسمی است شاید 20 لغت میدانستم  ، زبانی که در قاره آفریقا بیشتر از خود فرانسه به آن صحبت میشود و جالب اینکه جمهوری دموکراتیک «کونگو» پرجمعیت‌ترین کشور فرانسوی زبان در جهان است نه فرانسه .  از هیاهوی صدای قطارها و مردم در ترمینال خارج شدم و با اتوبوس به محل اقامتم در منطقه 20 رفتم تا از غروب گشت در شهر رو شروع کنم .

‏در سال 1768 جغرافی‌دانان تصمیم میگیرند همه مسافت‌ها را در پاریس بر اساس موقعیت کلیسای نوتردام اندازه‌گیری کنند. در حال حاضر هم نقشه مناطق بیست گانه پاریس حلزونی شکل است  و نوتردام در مرکز این دایره حلزونی قرار گرفته.این دلیل خوبی بود که من از منطقه بیست که در آنجا سکونت داشتم به سمت مرکز پاریس بروم ، البته با پای پیاده ،  پیاده روی را از پارک Belleville parc de شروع کردم ، مرتفع ترین پارک پاریس که بر روی یک تپه 108 متری ساخته شده و از تراس 30 متری آن میشد پانورامای پاریس را دید ، پس بر فراز بلندی ایستادم و برای دقایقی پاریس را از بلندی دیدم و بعد شروع به حرکت کردم مسافت زیادی را باید پیاده میرفتم ، نقشه ، راه مستقیم را حدود 5 کیلومتر نشان میداد ولی من قرار بود نبود مستقیم به سمت نوتردام بروم با توجه به برنامه ریزی ام مسیر من شاید 8 کیلومتری میشد  ، هر چند پاریس سیستم حمل و نقلی با کیفیت عالی دارد  ولی قصد نداشتم از آن استفاده کنم ،  در روزهای بعد فرصت استفاده از سومین مترو گسترده دنیا با 214 کیلومتر را داشتم پرکاربردترین خط متروی اروپا بعد از مسکو با 14 ایستگاه و مترویی که دارای  بزرگترین ایستگاه متروی جهان (Châtelet-Les Halles) .است .

اولین نقطه توقف بعد از 2 کیلومتر میدان جمهوری (Place de la République) بود میدانی بین سه ناحیه  ۳، ۱۰ و ۱۱ پاریس ، میدانی که در مرکزش  مجسمه 9 متری ماریان (Marianne) یکی از سمبل های ملی فرانسه و نماد آزادی و صلح با یک شاخه زیتون در دست به نشانه صلح و پیروزی است .

یاد داستان نوح افتادم ، وقتی بعد از طوفان  میخواست خشکی را پیدا کند هر پرنده ای را به سویی فرستاد بعد از مدتی کبوتری سفید با یک شاخه زیتون در منقار خود بازگشت و از آن پس زیتون و کبوتر نشانه صلح شدند .

میدان جمهوری پاریس یک هم نام در تهران دارد ولی بزرگترین تفاوت بین این دو میدان از نظر من وجود ماریان است ، در ایران هیچ میدانی با تندیس یک زن مزین نمیشود ، با وجود اینکه سرزمین من زنان معروف زیادی دارد چه در افسانه ها و چه در دنیای واقعی .

بعد به سمت مرکز ژرژ پمپیدو (The Centre Pompidou ) حرکت کردم باید 1.6 کیلومتر پیاده میرفتم تا به ایستگاه توقف دوم برسم پنجمین سایت توریستی  پاریس با 3.8 میلیون بازدید کننده .

بزرگترین موزه‌ هنر مدرن جهان با ۱۷۷۰۰ متر مربع زیر‌بنا و معماری جنجال‌برانگیز که در سال ۱۹۷۷ به نام «ژرژ پمپیدو»، رییس جمهور فرانسه بنا شده بود .

ساختمان طوری طراحی شده که تمام ‌ لوله‌کشی‌ها، کانال‌های هوا، سیم‌کشی‌ها و حتی تیر‌ها و ستون‌ها در بیرون نما قرار دارند  ، منتقدانش  آن را مدرنیته‌ی اغراق‌شده و شبیه انسانی می‌دانند که دل و روده‌اش بیرون بدن قرار دارد . ولی تعداد بازدید کننده های آن در هرسال  ، نشان از این دارد که با نظر منتقدان موافق نیستند ،

اگر نمیدانستم اینجا پومپیدو است و جمعیت هنر دوست اطرافش با آن تیپ های هنری خاص نبودند شاید فکر میکردم که یک ساختمان نیمه کاره است که معمار نتوانسته ایده اش را کامل پیاده کند و رهایش کرده ، بازدید کامل از ساختمان با توجه به زمانی که داشتم مقدور نبود چرخی در اطراف آن زدم ، کافه ای پیدا کردم و نشستم ،  از گذشته های دور قهوه و هنر در کنار هم بودند پس چه جایی بهتر از اینجا برای نوشیدن اولین قهوه فرانسوی همراه با کروسان ، دو یار جدانشدنی فرانسوی که شهرتشان جهانی است ، هر چند گفته میشود کروسان اولین بار توسط اتریش ها به دنیا معرفی شد و توسط مار انتوانت به فرانسه راه پیدا کرد ، دوست داشتم زمان بیشتری را در آنجا سپری کنم ولی باید به مسیر ادامه میدادم .

 

 

 

ملاقات با گوژپشت پاریس :  بعد از غروب

 

 سومین ایستگاه توقف در فاصله 450 متری بود  برج سنت ژاک (سنت جیمز)  Saint-Jacques Tower  در منطقه 4 . برج گوتیک 52 متری که تنها باقی‌مانده کلیسای سده شانزدهمی سن-ژاک لا بوچری (سنت جیمز قصاب‌ها) بود  که در ۱۷۹۷ و طی انقلاب فرانسه ویران شده بود  ، برجی که در سال 1998 به عنوان یک قسمت  از راه سنت جیمز (  Way of St. James) در میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده بود . برج در محله له آل ، جایی که بزرگترین ایستگاه مترو دنیا در آن قرار داشت ، قرار گرفته بود .

در مورد کلیسای سانتیاگو د کامپوستلا قبلا خوانده بودم کلیسایی که به عنوان مقصد اصلی پیروان “راه سنت جیمز” که یک مسیر مهم زیارتی در سالهای قرون وسطی بود شناخته می شد. پیروانش از تمام اروپا و با پای پیاده به سمتش میروند و راهنمای مسیرشان صدف ها هستند و این برج سالیان سال یکه و تنها سر جایش مانده بود تا  زائران مسیر را گم نکنند .

پیروان این راه برای رسیدن به مقصدشان روزها در راه هستند ، تجربه این کار را به شکل دیگر داشتم روزها پیاده روی در دل طبیعت تا رسیدن به مقصد در باران و گرما ، وقتی هدف داشته باشی دشواری راه به چشم نمی آید ، به این فکر میکردم که تا به حال چند هزار نفر در طول این مسیر در کنار این برج در جایی که من نشسته ام ، بوده اند و شب را به صبح رسانده اند ، در آن بعد از ظهر من هم گام در مسیر سنت جیمز گذاشته بودم ولی با هدف و تفکری  متفاوت ، قبل از حرکت به سمت ایستگاه بعد در 20 متر آنطرف تر از برج مرد مسلمانی را دیدم که در گوشه ای مشغول عبادت بود ، نمیدانم چنین صحنه ای چند بار در اینجا تکرار شده بود خوش شانس بودم که  این دو منظره را در  کنار هم و در آن شرایط میدیدم   ، توقف بعد 750 متر آنطرف تر بود در جلوی ساختمان شهرداری (Hôtel de Ville ) بود .

ایستگاه پنجم ساختمان شهردای پاریس بود ، ساختمانی که به نظر من زیبایی دیگر عمارت های شهرداری اروپا را ندارد و فقط توقفی کوتاه آنجا داشتم .

به رود سن (Seine )رسیده بودم شریان اصلی زندگی در پاریس هر جا رود پر آبی باشد زندگی مفهوم دیگری دارد طول 777 کیلومتری اش با سه 7 که عدد مقدس در تمام فرهنگ هاست و شاید خوش یمنی این سه هفت است که پاریس انقدر مورد توجه توریست هاست.

 رود سن 37 پل دارد و هر کدام از این پل ها داستان تاریخی خود را دارند ،  قدیمی ترین پل (پونت نئوف که به معنای پل جدید)  است  و شاید معروف ترین آنها پل عشاق با هزاران قفل روی آن  پلی که عشاق قفل های عشقشان را روی آن میبندند و کلیدش را به رود سن به امانت می سپارند تا عشقشان جاودان بماند ولی مسیر من به ابتدای  پل  Pont d'Arcole  ختم میشد  ، روی این پل هم مثل دیگر پل های پاریس پر بود از آوازخوان هایی که سبک های مختلف موسیقی را  مینواختند و میخوانند و من فرصت نداشتم تا کنار تک تک آنها باشم و به صدایشان گوش کنم برای دیدن نوتردام اشتیاق داشتم میخواستم هر چه سریعتر به کلیسا برسم و ناقوس هایش را  به صدا در آورم و مثل کارگردان های فیلم پاریس دوستت داریم ، فریاد بزنم پاریس من هم دوستت دارم .

 هوا تاریک شده بود  و حالا پاریس داشت از شبش برای من رو نمایی میکرد و قدم زدن در پاریس داشت شکل دیگری  میگرفت  ، به ایل دولاسیته Île de la Cité  ( جزیره شهر) رسیدم یکی از دوجزیره رود سن در پاریس ، نام جزیره دوم ایل سن لویی    Île Saint-Louis است که به افتخار لویی پادشاه فرانسه به این نام خوانده میشود دو جزیره در کنار هم و از بالا به شکل کشتی بر روی آب سن هستند.

برخی باورها بر این است که  در ۵۲ سال قبل از میلاد مسیح و در دوران جنگ ها و لشگری کشی های ژولیوس سزار قوم کوچکی در این جزیره زندگی می کرده اند و چون دسترسی به این جزیره در آن زمان دشوار بوده  امنیت بالایی داشته  و سکونت در پاریس از همین جزیره آغاز شده است

 (Notre Dame Cathedral) کلیسای نوتردام

از معدود لغات فرانسه که میدانستم معنای نوتردام بود که میشد بانوی ما در اروپا کلیساهای زیادی با نام بانوی ما وجود دارد که با نام شهر از هم تفکیک میشوند . ولی اصلی ترین کلیسا ، در دل پاریس قرار داشت به روبروی کلیسا رفتم چشم در چشم 28 مجسمه بالای در ورودی و بین دو برج 69 متری ایستادم و تمام صحنه های که از قبل در خیالم با فیلم ها و داستان هایش داشتم مرور کردم ، اولین جرقه های شناخت کلیسای نتردام برای من با دیدن فیلم گوژپشت نتردام که در سال 1956 ( خیلی قبل تر از اینکه متولد شوم ) ساخته شده بود ، شکل گرفته بود ، این فیلم  اولین نسخه رنگی اقتباس شده از این رمان بود ، از آن زمان بود که میخواستم نتردام را ببینم و حالا اینجا بودم در کنار یکی از اولین کلیساهایی که به سبک گوتیگ ساخته شده بود کلیسایی که تا مدت ها بزرگترین کلیسای اروپا بود ولی امروز نه تنها در اروپا بلکه در فرانسه هم مقام اولی خود را از دست داده شاید بیشتر از هر کسی در دنیا این کلیسا برای ناپلئون بناپارت خاص باشد چرا که تاج گذاری اش در این کلیسا بوده

تعداد افرادی در طول 200 سال در ساخت کلیسا مشارکت داشتند مشخص نیست از کشیش ها و معماران تا مجسمه سازان و  مردمی که برای ساختش مالیات داده بودند ولی ویکتور هوگو با نوشتن کتابش در مورد نوتردام این کلیسا را برای همیشه جاودان کرد از 1911 تا امروز 7 اثر سینمایی 1 سریال و یک انیمیشن از رمان گوژپشت نتردام ساخته شده است  البته امار دقیق احتمالا بیشتر است ، در هنگام انتشار کتاب در ۱۸۳۱ کلیسای در حال تخریب بود. اما در10 سال بعد از انتشار کتاب تصمیم به بازسازی گرفته شد  و این بازسازی 23 سال طول کشید  همین امار و ارقام باعث شده سالانه بین 12 تا 13 میلیون نفر از این کلیسا بازدید داشته باشند .

شب بود و امکان بازدید از داخل کلیسا را در آن لحظه نداشتم ، در کنار شلوغی جمعیت و نمایش های اطراف کلیسا  طول و عرض 48 -130 متری اش را قدم زدم ، عکس هایم را گرفتم و در انتها ناقوس ها را به نشانه رسیدن به هدفم به صدا در آوردم و حالا نوبت برگشت به محل اقامتم  ولی این بار با مترو بود بهترین زمان برای گوش دادن به موزیک Parisian walkway    از گری مور  ، هدفون را در گوشم گذاشتم ، دکمه پلی را زدم و ...

 

 

 

 

 

....

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۹ آذر ۹۸ ، ۱۴:۳۴
مهدی عبدی

 

26 ساعت در راه برای رسیده به مقصد

پرواز با بدترین ایر لاین دنیا

چطور از ایر لاین ها خسارت بگیریم

اتفاقات ناخواسته همیشه در سفرها هست ، گاهی خوب و گاهی بد ، خیلی وقت ها برای تغییر شرایط کاری از دستمان برنمی آید پس یا باید با شرایط کنار آمد ، و یا اگر این کار را نکنیم شرایط ما را مجبور به تسلیم شدن میکند ، این بار میخواهم از شرایط پیش آمده سخت در سفرم بگویم  ، جایی که باز قهرمان داستان خودم هستم و تعداد کاراکترهای داستان کم است ، به جز من یک زوج افغانی با فرزند پر سر و صدایشان  ، یک ایرانی مقیم ایتالیا که در این داستان او را آقای ایتالیایی خطاب میکنم چرا که لغات ایتالیایی را چه در صحبت فارسی و چه انگلیسی زیاد به کار می برد و پسری از ترکمنستان که چند ساعتی هم صحبت بودیم  .

قرار بود بعد از یک مدت طولانی به ایران برگردم  آفر ویژه اکراین ایر وی را که  دیدم ،  با خودم گفتم بهتر از این نمیشود،  قیمت خیلی مناسب بود 240 یورو با دو چمدان 23 کیلویی ، پرواز اول از وین به کی یف Kiev  ( پایتخت اکراین ) و بعد از 90 دقیقه پرواز از کی یف به تهران ، مدت پرواز بیشتر از حد معمول  بود ولی با توجه به قیمت ارزش سپری کردن زمان بیشتر در راه را داشت ، ساعت پرواز از وین  25: 3 بود ، مثل همیشه 2 ساعت قبل از پرواز در فرودگاه بودم چمدان ها را تحویل دادم و به سمت گیت خروجی حرکت کردم ، اینجا بود که برای اولین بار زوج افغانی را دیدم فارسی حرف زدنشان توجهم را جلب کرد نمیدانستم قرار است بیش از یک روز با آنها مشکل مشترک داشته باشم .

تقریبا نیمی از مسافران از گیت رد شده بودند که اعلام شد پرواز یک ساعت تاخیر دارد و این یعنی نهایت بدشانسی . من فقط 30 دقیقه وقت داشتم به پرواز دوم برسم با دفتر ایر لاین در وین تماس گرفتم ،  تماس خیلی نویز داشت ، انقدر زیاد بود که متوجه حرف ها نمی شدم و بدتر از آن لهجه نماینده ایرلاین بود که انگلیسی را با لهجه روسی صحبت میکرد ، چند بار تماس را تکرار کردیم ، خیلی دردسر کشیدم تا متوجه حرف هایش شوم ، قرار شد چمدان ها را پس بگیرم تا پرواز جایگزین به من بدهند ولی تنها شخصی که در سالن بود با تماسی که با دفتر ایر لاین در کی یف داشت گفت 30 دقیقه فرصت هست و همین زمان کافی است ، از من نه و از او آری ،  به هر حال چمدان ها را تحویل ندادند و اگر سوار هواپیما نمیشدم ممکن بود هر دو چمدان گم شوند پس به ناچار سوار شدم ، نیم ساعت هم داخل هواپیما نشستیم و تاخیر شد 90 دقیقه و دیگر مطمین شدم پرواز دوم را از دست میدهم .

وقتی به فرودگاه کی یف رسیدم با سرعت تمام برای پرواز دوم حرکت کردم ولی بعد از کلی معطلی در ترنسفر دسک  Transfer desk  خانمی رسید و گفت پرواز رفته و حالا سوال های متدوال ، چه کنم ؟ پرواز جایگزین ؟ چمدان ها ؟

اینجا بود که برای اولین بار آقای ایتالیایی را دیدم و برای بار دوم زوج افغانی را ، پس شدیم 4 نفر و یک کودک با یک مشکل مشترک ، هیچوقت فکر نمیکردم یک ایر لاین اروپایی انقدر بی برنامه باشد خانمی که مسئول بود نمیدانست چه کند  ،گویی بار اولش بود  ما را به سمت کنترل پاسپورت هدایت کرد و رفت و گفت از اینجا خارج شوید ، آن هم قسمت کنترل پاسپورت دیپلمات ها و خدمه پرواز ، برایم عجیب بود چرا از ان قسمت ، در مسیر حرکت ماموری سمت ما آمد و گفت کجا ؟ تا خواستم بگویم این خانوم گفته از این جا خارج شوم  دیدم خانوم محترم محو شده گفت مگر خلبان یا دیپلمات هستی ، گفتم نه ولی همکار شما گفت ، گفت نمیشود و باز برگشت به ترنسفر دسک گفتم نمی گذارند وارد شوم نماینده ایر لاین اینجا نیست ؟ گفت نه فقط من هستم ، خیلی آرام و خونسرد بود ، راه دوم که پیشنهاد داد این بود که از قسمت معمولی کنترل پاسپورت بروید ، قسمت معمولی کنترل پاسپورت هم گفت مگر شما ویزای اکراین دارید که میخواهید وارد شوید ؟

و بازی شروع شد برگشت به ترنسفر دسک  ، گفتم  نمیشود ، کسی از مامورین ایر لاین نمیآید ؟ جواب باز هم نه بود ، من ویزای اکران ندارم پرواز بعدی چه ساعتی است ؟ اولین پرواز  فردا صبح ساعت 30/9 به سمت استانبول است،  

چرا استانبول ؟ حالا تا آنجا برو بعد راهی پیدا میشود ، کم کم به نقطه جوش رسیدم و با این برخورد نمیشد خونسرد بود ، مودبانه ولی با صدای بلند اعتراض کردم جواب نداد مثل اینکه صدایم را نمیشنید و شاید دوست نداشت بشنود ، آقای ایتالیایی هم شروع به اعتراض با صدای بلند کرد و بین حرف هایش فحش های ایتالیایی میداد ، جملاتش را میفهمیدم چون اولین کلمات ایتالیایی که یاد گرفته بودم این جمله ها بودند . ایتالیایی ها هم مثل ما در این شرایط لغات خاص زیاد دارند .

تا فردا چه کنم ؟ شب را کجا سپری کنم  ؟ هتل به من میدهید ؟ 

همکار دیگر آمد ، هیچکس درست جواب نمیداد و جالب اینکه همه خونسرد و انگار نه انگار در یک فرودگاه بزرگ در اروپا هستی ، هر چند این کشور فقط از نظر جغرافیایی در اروپاست و فکرها متعلق به سالها قبل است ، خانوم دوم گفت از کنترل پروازهای ترانسفر رد شوید بلیط هم که دارید قسمت اطلاعات در طبقه دوم مامور ایرلاین می آیند برای هتل و غذا ، با خودم گفتم بالاخره اعتراض ها جواب داد به سمت گیت راه افتادم ، گیت  D6، نوبت کنترل پاسپورت و چمدان بود تا به سالن ترنسفر برسم ، خانمی که آنجا بود حرف هایم را متوجه نشد و باز داستان دیگر شروع شد به مامور امنیت خبر داد و مامور امنیت گفت خیلی حرف میزنید گفتم فقط میخواهم از اینجا کنترل و رد شوم گفت وظیفه من ایجاد امنیت است و اگر زیاد حرف بزنی دستگیر و زندان و کلمه زندان را به فارسی هم گفت ، مشکل جدید داشت به تراژدی تبدیل میشد باز هم ترنسفر دسک و گفتم حتما باید یکی با من بیاید و به مامورین بفهماند بعد از کلی معتلی بالاخره یکی از مسافرین که روسی بلد بود ، خود جوش کمک کرد ،  از قسمت کنترل رد شدم تا به طبقه دوم قسمت ترنسفر رسیدم و به میز اطلاعات رفتم

خانم خونسرد دیگر

قرار است نماینده ایر لاین به مشکل ما رسیدگی کند

صبر کنید

نیم ساعت گذشت

نماینده نیامد ؟ چه شد ؟

صبر کنید 45 دقیقه

بعد از 45 دقیقه

صبر کنید چقدر

45 دقیقه

دیگر کاسه صبرم لبریز شده بود

هر بار سوال میکنم میگویی 45 دقیقه این یعنی چه ؟ نمیدانم به من گفتند 45 دقیقه ، به متد های دیگر متوسل شدم ، اینجا مسئول کیست ؟ میخواهم با او صحبت کنم ظاهرا شما دوست ندارید وظیفه تان را انجام دهید ،  زنگ زد ، ولی از اینجای کار به بعد جریان جالب شد گویی به طور ناگهانی تمام کارکنان آلزایمر گرفتند و انگلیسی هم یادشان رفت ، من انگلیسی میگفتم و آنها روسی جوای میدادند !

آقای ایتالیایی هم فاز ایتالیایی گرفت باز هم چند کلمه ایتالیایی قاطی انگلیسی اش کرد و شروع به اعتراض که چه طرز برخورد است ، چرا دروغ میگویید و ...

بالاخره نماینده ای از ایر لاین آمد وگفت ویزا ندارید ، و نمیتوانید وارد شهر شوید پس از هتل خبری نیست ، صبر کنید تا ببینیم چه میشود  و باز شاهکاری دیگر از آقا ایتالیایی که با داد و فریاد باعث شد مامورین عصبانی شوند و بروند .تا ساعت 11 صبر کردیم و خبری نشد ، در همین موقع با خودم گفتم اینها به هیچ وجه به اعتراض واکنش نشان نمیدهند اگر قرار بود کسی جواب گو باشد بعد از چند ساعت باید اتفاقی می افتاد ،  به سمت  میز اطلاعات رفتم و گفتم فرض میکنیم شما مسافر هستید و به کشور من آمدید و من مامور کنترل ، به زبان کشورخودم سخن میگویم و کار شما را راه نمی اندازم احساس شما چسیت ؟

آیا کار درستی است ؟ روشم جواب داد در مدت پنج دقیقه آلزایمرش برطرف شد و باز انگلیسی یاد گرفت از مهمان نوازی ایرانی ها گفتم و ... پسری از کشور ترکمنستان هم آنجا بود ابتدا فکر کردم ایرانی است شروع به صحبت کردیم مشکلش به مراتب خنده دار تر و عجیب تر از ما بود

مامورین به هواپیما رفته بودند و او را بیرون آورده بودند و گفته بودند برای رفتن به کشور مقصدش نیاز به ویزا دارد بعد از ترک هواپیما فهمیده بودند اشتباه شده و او مجبور بود مثل ما در فرودگاه سرگردان باشد ولی خیلی خونسرد بود و میگفت  با عصبانیت که مشکل حل نمیشود .

سر صحبت باز شد ، من و پسر ترکمن و مامور اطلاعات شروع به صحبت کردیم و من کلی از فرهنگ بالای ایرانی صحبت کردم جریان خوب پیش میرفت تا اینکه غذا را آوردند و وقتی خانمی که غذا را همراه داشت به سمت آقا ایتالیایی رفت ، صدای داد بلند شد و آقای ایتالیایی با لگد غذا را در سالن فرودگاه پخش کرد و عکس العمل بقیه جالب بود ، گفتند این بود فرهنگ ایرانی ؟ من جواب قانع کننده ای نداشتم ، مامورین امنیتی را صدا زدند و آنها هم آقای ایتالیایی را با خودشان بردند ، هر جای دنیا که باشید همیشه یک ایرانی پیدا میشود که با برخوردش تمام کارها را خراب کند .

این طرز فکر که چون چند وقتی در اروپا زندگی کردی ادعای حق و حقوقت را داشته باشی برای فیلم هاست اگر مسیرت به  کشور عقب مانده بیافتد  هیچ کاری از دستت برنمی آید ، پس من هم با شرایط کنار آمدم با پسر ترکمن شروع به صحبت کردیم و حداقل کمی با فرهنگ مردم ترکمنستان آشنا شدم ، برنامه نویس کامپیوتر  بود و من را یاد دوران دبیرستانم انداخت زمانی که من هم برنامه مینوشتم ،  دوست داشت نظر ایرانی ها را در مورد کشورش بداند ، کاری به شرایط سخت کشورش نداشت و با تلاش زیاد توانسته بود کار خوبی در اروپا داشته باشد برخلاف خیلی از هم سنهایش در ایران که مثل داستانهای فانتزی منتظر هستند پول از آسمان برایشان ببارد .

دو ساعتی صحبت کردیم و بعد چشمانم داشت بسته میشد نور زیاد و صداهای داخل فرودگاه هم دیگر اثری نداشت او به یک قسمت رفت و من هم چند صندلی خالی پیدا کردم ، سرم را روی صندلی گذاشتم و خواب عمیق . ساعت حدود 4 صبح از سرما بیدار شدم هوا 15 درجه زیر صفر بود ، فقط کاپشن پوشیدم و باز خواب حدود 5 خانمی من را بیدار کرد و گفت از پرواز جا نمانی گفتم پروازم نه و سی صبح است و وقت دارم تا صبح به صورت گسسته خواب و بیدار بودم تا ساعت 8 صبح که بیدار شدم  ، پسر ترکمن را دیدم ،  با هم قهوه ای خوردیم و گپ زدیم و بعد هر کس به سمت گیت خروج خود ، در گیت خروج آقای ایتالیایی را دیدم ، نگاه از خود راضی اش هنوز بود ، هیچ کدام عکس العملی نشان  ندادیم و از شانس صندلی هایمان در هواپیما کنار هم بود تا استانبول .

گفته بودند در استانبول به ترانسفر دیسک برویم برای بلیط ایران ولی در آنجا اظهار بی اطلاعی کردند ولی ماموری که آنجا بود هم برخورد بهتری داشت هم کار بلد تر بود بالاخره قرار شد با پرواز اطلس گلوبال ساعت سه ونیم به سمت ایران پرواز کنیم ،حدود یک روز در راه بودم و تازه آخرین قسمت مانده بود ، زمان پرواز 4 ساعتی حالا بیشتر از یک روز داشت طول میکشید .

گیت خروج پر بود از ایرانی ها خیلی وقت بود انقدر ایرانی را یکجا ندیده بودم ، پوشش ها ، حرف زدن ها و سوغاتی هایی که فقط مختص ایرانی هاست  ،  ده سال پیش برای اولین بار استانبول بودم و هیچ تغییریی در مسافران امروزی ندیدم فقط وای فای اضافه شده بود ، کانکت بودن همه برای دنیای مجازی  ، ایرانی ها را همه جای دنیا میشود با این مشخصات پیدا کرد. به نظر من یکی از بزرگترین مشکلات در ایران همین است که مردم سفر میروند نه برای دیدن جاهای جدید برای فخر فروشی و این شاخصه فقط مختص ایرانی هاست .

سرانجام زمان پرواز رسید  و بعد از چهار  ساعت راه  بالاخره ساعت هشت شب ( با احتساب یک ساعت و نیم اختلاف ساعت)  به فرودگاه امام خمینی رسیدم ، خوشحال بودم که به مقصدم رسیده ام ، ولی مشکل آخر مانده بود ، چون پرواز آخر پرواز ترکیه ای  بود چمدان ها نرسیده بود باید به قسمت جامه دان فرودگاه میرفتم و فرم پر میکردم برای چمدان هامیم ، اینجا آخرین جایی بود که آقای ایتالیایی و زوج افغانی و فرزندشان را دیدم  ، قرار شد وقتی چمدان ها با پرواز بعدی اکراین ایر وی میرسند با من تماس بگیرند .

ساعت 12:30 روز قبل به وقت وین از محل اقامتم خارج شده بودم و ساعت 20 به وقت محلی ایران به فرودگاه رسیده بودم و هنوز حدود 1 ساعت راه تا خانه داشتم با احتساب اختلاف ساعت حدود 28 ساعت در راه فقط برای یک مسیر 4 ساعتی .

مجبور بودم با شرایط کنار بیاییم ولی تصمیم گرفتم تمام تلاشم را برای گرفتن خسارت از ایر لاین انجام دهم ، کلی در اینترنت تحقیق کردم  ، از طریق سایت AirHelp بر علیه ایر لاین شکایت کردم و بعد از ارسال کل مدارک از طریق سایت اعلام شد حداکثر تا 3 ماه به پرونده من رسیدگی خواهد شد و در صورت گرفتن خسارت  25 درصد به AirHelp تعلق خواهد گرفت ، من در  سفرهایم  تجربه سپری کردن شب در  کوهستان ، جنگل و کویر در تابستان و زمستان را داشتم  ، خوابیدن در فرودگاه به این شکل تجربه جدیدی بود ولی این بار به اختیار نبود ، مجبور بودم ، بعد از سه ماه جواب رسید ، ایر لاین مجبور شد 400 یورو خسارت بپردازد که 100 یورو کمسیون AirHelp  بود و 300 یورو سهم من ، تقریبا تمام خسارت مالی ام جبران شد نمیدانم بقیه مسافران هم کاری مشابه انجام دادند و خسارت گرفتند یا نه ؟ با توجه به شناختی که در طول سفر ایجاد شد فکر نمیکنم .

در دنیا برای هر مشکلی راه کاری وجود دارد فقط باید راه حل را پیدا کرد کنفسیوس میگوید اینقدر به تاریکی لعنت نفرستید ، یک شمع روشن کنید .

 

 

 

 

 

 

 

...

 

 

 

 

 

 

۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۳ آبان ۹۸ ، ۱۳:۰۶
مهدی عبدی

مصاحبه با محمود حسینی زاد 

 

 

 

 

 

 

...

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۰ مهر ۹۸ ، ۱۴:۰۷
مهدی عبدی

سفر از وین به بوداپست 

وقتی ثانیه ها هم برای یک جهانگرد اهمیت ویژه دارد 

 

نمیدانم چندمین بار بود که به بوداپست میرفتم این مسیر را ده ها بار رفته بودم مسافت 250 کیلومتری را تقریبا میشناختم ، این بار ارزانترین بلیط ممکن را خریده بودم فقط 8.99 یورو حرکت ساعت 14.30 و زمان رسیدن به مقصد 17.30
ترمینال ،  ترمینال همیشگی نبود ،  قرار بود از ترمینال اصلی شهر وین حرکت کنم ، ابتدا با اتوبوس داخل شهر شماره A13 و بعد ترمینال اصلی ، گوگل زمان را 20 دقیقه نشان میداد ، به اندازه کافی زمان داشتم کوله را روی دوشم گذاشتم و حرکت ، از چند متری اتوبوس را دیدم که در ایستگاه ایستاده سرعتم را زیاد کردم جمعیت افراد  سر راهم زیاد بود و آقای خیلی چاقی که در جلوی من بود مزاحمم و همین باعث شد وقتی به ایستگاه اتوبوس  رسیدم ، اتوبوس حرکت کند لازم نیست که بگویم چه جملاتی را برای این آقای چاق به کار بردم ولی اتوبوس هم  یک دقیقه زدتر از زمان محاسبه شده حرکت کرده بود ، مجبور شدم 5 دقیقه برای اتوبوس بعدی در ایستگاه بنشینم باران شدید و شدیدتر میشد و من دو کوله پشتی داشتم شاید مجموعا 20 کیلو دقیق نمیدانم .
اتوبوس بعدی رسید و من هنوز وقت کافی داشتم زیاد از ایستگاه دور نشده بودیم که اتوبوس ایستاد خیابان بسته بود کامیونی مشغول خالی کردن بار بود ، در وین  از بوق های ممتد برای باز شدن راه خبری نیست همه با حوصله صبر میکنند و میدانند که این کامیون تا بارش خالی نشود راه باز نمیشود ،  باید 10 دقیقه صبر میکردیم شاید هم بیشتر زمان به همین راحتی میگذشت و شاید نحسی 13 (شماره اتوبوس ) داشت گریبان گیرم میشد تا به مقصد نرسم .
ایستگاه ها یکی پس از دیگری طی میشد و مسافران می آمدند  و میرفتند و من مسافر ایستگاه آخر بودم ، حس بد از دست دادن اتوبوس کم کم داشت خودش را نشان میداد 
بالاخره ایستگاه آخر ولی نه داخل ترمینال یک خیابان قبل از ترمینال و این یعنی بدشانسی ، چاره ای نبود زیر باران شدید با کوله شروع به دویدن کردم وقتی به ترمینال رسیدم فقط 10 دقیقه زمان داشتم ولی ترمینال اصلی بزرگ بود و نمیدانستم باید به کدام سکو بروم ، تصمیم گرفتم به ساختمان اصلی بروم و سوال کنم جای اینکه در ترمینال به دنبال اتوبوس باشم اینجا معمولا همه آن تایم هستند و خبری از فریاد راننده و کمک راننده برای شهر مقصد نیست در ایران از فریاد ها میشود فهمید کدام اتوبوس به کجا میرود ولی من فقط صدای قطرات باران رو صورتم را میشنیدم هر قطره یک ثانیه ، باجه اطلاعات وسط ساختمان ترمینال بود ، و در بین راه یک باجه کوچک تبلیغات ، خواستم به شانسم اتکا کنم و در زمانم صرفه جویی کنم ، هر چند احتمال زیادی میدادم که با جواب نه مواجه خواهم شد ، در اروپا هر کسی سرش به کار خودش است بر خلاف ایران که از هر کس میشود سوال کرد ، ولی نمیشود جواب صد در صد درست گرفت ، اینجا اگر کسی که مسیول قسمتی است دقیقا وظیفه اش را میداند و برای همین به بهترین شکل به متقاضی کمک میکند ، حدسم درست بود جوابش نه بود پس به سمت باجه اطلاعات رفتم ، سه نفر انجا بودند اولین نفر مشغول تلفن بود ، به سمت دومی رفتم تا مرا دید به نفر سوم اشاره کرد ، با خودم گفتم لعنتی خوب اگر جواب میدادی چه میشد و بالاخره نفر سوم  شماره سکو را نمیدانست فقط متوجه شدم اتوبوس در طرف دیگر ترمینال است و فقط 5 دقیقه وقت داشتم ، پول بلیط اصلا برایم مهم نبود فقط نمیخواستم منتظر اتوبوس بعدی شوم نمیدانستم چقدر زمان باید  برای اتوبوس بعدی بگذرد ، فقط به این فکر میکردم که امروزم که برایش برنامه ریزی کرده ام خراب نشود و اینکه با هزاران دردسر به اینجا رسیده بودم و جواب تمام این دردسر ها در این 5 دقیقه بود .
مثل دوران سربازی با صدای صوت فرمانده ، ولی این بار صوت را خودم به صدا درآوردم و دویدم ، اتوبوس های کمپانی که من همیشه با آن سفر میکنم سبز بودند پس به دنبال رنگ سبز دویدم اولی نبود و اخری دقیقا اخر ترمینال بود ، و با کمال تعجب سبز آخر هم اتوبوس من نبود از راننده اش پرسیدم گفت سکوی ب3 ، سکویی که از ان گذشته بودم و اتوبوس پارک شده انجا سفید بود ، دقیقا ساعت 14:29 دقیقه و چند ثانیه به اتوبوس رسیدم به دلیل مشکل فنی اتوبوس عوض شده بود ، تمام اتفاقاتی که باید می افتاد تا اتوبوس را از دست بدهم افتاد ولی من تسلیم نشدم و رسیدم 
مقصد نهایی اتوبوس ، بعد از ترمینال اتوبوس رانی بوداپست فرودگاه بود ، اتوبوس دقیقا سر وقت حرکت کرد و بارش باران همچنان ادامه داشت ، ترافیک هم بیشتر و بیشتر شد .برای من دیگر مهم نبود یک ساعت دیرتر برسم یا دو ساعت ولی جریان مسافران فرودگاه فرق داشت آنها پروازشان را از دست میدادند 
نیم ساعت مانده به ترمینال بوداپست که یکی از مسافران سمت راننده آمد و گفت فقط نیم ساعت فرصت دارد و اگر نرسد پروازش را از دست میدهد و راننده جواب داد نمیرسیم 
در همین حین مسافری دیگر به سمت راننده آمد و همین سوال ، از ظاهرش متوجه شدم که از فرقه سیک های هندی است ، وقتی در هند بودم بارها از معبدهایشان بازدید داشتم ، شرایط شان اصلا خوب نبود پیشنهاد دادم اتوبوس را ترک کنند  و تاکسی بگیرند و یا با مترو ، به این شکل زودتر میرسیدند .
آقای هندی گفت پرواز بوداپست ارزانتر از وین بوده و برای همین آن را انتخاب کرده ولی اگر پرواز را از دست بدهد ، هم پولش رفته و هم زمانش 
شاید 5 دقیقه با هم صحبت کردیم ولی انتخاب آنها قضا و قدر بود نمیدانم به پروازشان رسیدند یا نه که بر اساس شواهد هرگز نمیرسیدند ولی جواب شان برای سوال من جالب بود 
گفتم اگر من جای شما بودم به این شکل خونسرد نمی نشستم و حتما کاری میکردم و هندی جواب داد کاری از دستمان برنمیاید پس چرا استرس داشته باشم ، هر سه نفر تقریبا هم سن بودیم و لی تفاوت نگاهمان سالیان سال از هم دور بود 
من دقیقا سه ساعت پیش با کوله روی دوش زیر باران تمام سعی ام را کردم اتوبوس را از دست ندهم فقط برای اینکه برنامه سفرم خراب نشود و پول بلیط اتوبوس من به اندازه خرید یک ساندویچ بود و این دو نفر بیخیال از پول و زمان ، هر چند آنها هم مثل من بودند ، اگر پولدار بودند بخاطر بلیط ارزانتر  سوار اتوبوس نمیشدند و این همه دردسر .
حس خوشحالی خوبی داشتم من کسی نیستم که به قضا و قدر دل ببندد من کار که قرار است به سرانجام برسانمش خودم انجام میدهم ، سالهاست که در راه سفرهایم با مشکلات مواجه شده ام ولی همین تفاوت نگاه است که یک نفر جهانگرد میشود و دیگری مسافری معمولی  ، شما اگر جای یکی از ما سه نفر بودید چه کار میکردید ؟

 

 

 


 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۷ شهریور ۹۸ ، ۱۵:۱۰
مهدی عبدی

بیماری در سفر

تا به حال به این فکر کرده اید که اگر در یکی از سفر های خارج از ایران بیمار شوید یا اتفاقی برای شما بیافتد چه کار خواهید کرد ؟

شاید این سوال خیلی از کسانی باشد که میخواهند سفرهای خارجی را شروع کنند ،با توجه به اختلاف زیاد بین دلار و ریال هزینه های بیمارستان در خارج ایران سرسام آور خواهد بود و ممکن است سفری که برای آنها ماه ها  برنامه ریزی کرده اید به راحتی خراب شود .

برای ما ایرانی های به ظاهر آینده نگر سخت است که به نکات منفی فکر نکنیم ولی در گام اول به نظر من بهتر است در سفرهای کوتاه مدت یک هفته ای یا 10 روزه مثبت فکر کنیم ، اینکه دایما به بیماری فکر کنید فقط  احتمال وقوع آن را افزایش میدهید .

شاید به فکرتان برسد میشود مقداری دارو همراه داشت برای مواقع ضروری ، ولی برای به همراه داشتن دارو باید کاملا به قوانین دارویی کشور مقصد آگاه باشید چرا که در بعضی کشورها همراه داشت بعضی دارو ها ، مثل  داروهای مسکن قوی مجاز نمی باشد و در صورت همراه داشتن با شما برخورد قانونی خواهد شد پس ظاهرا تنها راه چاره بیمه مسافرتی است ، با  توجه به تجربه من این بیمه فقط در شرایط سخت مانند مرگ ، شکستگی ، تصادف و ... قابل استفاده است و برای حوادث معمولی داشتن یا نداشتن بیمه کمکی نمیکند.

پیشگیری قبل از درمان

من از آن دسته افرادی هستم که همیشه قبل از سفر در مورد کشور یا کشورهایی که میخواهم به آنها سفر کنم تحقیق میکنم ، در کشورهای مدرن معمولا مشکلات کمتر است ولی در کشورهای جهان سوم نوع بیماری های خاص از کشوری به کشور دیگر متفاوت است  و نمی توان یک روش خاص برای مقابله با بیماری پیشنهاد داد  ، به عنوان مثال در کشور هند هیچ وقت از آب لوله کشی استفاده نکردم با توجه به اینکه مردم هند عادت دارند در فضاهای آلوده زندگی کنند ، بیشتر آنها نسبت به باکتری هایی که در هند است  مصون هستند ولی  برای کسی مثل من که آنجا مسافر است قضیه کاملا فرق دارد یا غذاهای خیابانی ، هرچند خوردن این غذاها برای آشنایی با فرهنگ کشورها بسیار سودمند است ولی برای کسی که به هند سفر میکند شاید این غذاهای خیابانی دردسر ساز شود .

در کشور مالزی و کشورهای جنوب شرق آسیا پشه ای وجود دارد  به نام پشه دنگی این پشه باعث بوجود آمدن یکی از خطرناکترین بیماریها بنام تب دنگی  می شود. همچنین بیماری تب زرد  نیز توسط گونه ای از این حشره بوجود می آید برای رفع این مشکل میتوان از داروخانه اسپری تهیه کرد ، که قیمت این اسپری ها در این کشورها بسیار ارزان است . البته  دولت مالزی به طور مرتب با سم پاشی محل هایی که احتمال رشد این پشه وجود دارد از بروز مشکل جلوگیری می کند در غیر این صورت جمعیت مالزی سال به سال رو به کاهش بود.

 اینکه  پشه ای از بین جمعیت 30 میلیونی مالزی و میلیون ها توریست فقط یک نفر را نیش بزند و آن یک نفر هم شما باشید احتمال ضعیفی دارد که فقط با فرمول های ریاضی میشود آن را حساب کرد ولی کسانی که بیش از حد نگران هستند میتوانند از اسپری استفاده کنند .

یا به طور مثال در کشورهای افریقایی یا امریکای جنوبی برای پیش گیری از بیماری های خاص منطقه ،  واکسن وجود دارد که تهیه خیلی از این واکسن ها در کشور مقصد ارزانتر از ایران است .

تجارب شخصی من در سفر

من در طول سفرهایم 4 بار مجبور شدم به پزشک مراجعه کنم  ،اولین بار در اندونزی ( قاره آسیا) ،دومین بار در آفریقای جنوبی (قاره آفریقا)  ، سومین بار در اتریش و بار آخر در مجارستان (قاره اروپا) .

بار اول در کشور اندونزی در روز سوم سفر هنگامی که قرار بود از آبشار گیت گیت در دهکده ای در بالی بازدید کنم  ، لیدر محلی سرما خورده بود و ویروس را خیلی راحت در هنگام توضیح در مورد محل به من انتقال داد ، در آن زمان بیمه نداشتم و خیلی ناراحت بودم که شرایط بیماری ام بدتر نشود ، تازه چند روز بود سفر را شروع کرده بودم و برنامه سفرم 24 روزه بود .

در کشورهای جنوب شرق آسیا معمولا در طول سال هوا گرم است و تغییر فصل ها با میزان بارندگی و شرجی بودن هوا تغییر میکند و تعریفی که ما از هوای سرد داریم در این مناطق اصلا وجود ندارد

تنها مشکل این است که وقتی در شهر مشغول گشت هستید هوا گرم و شرجی است و به شدت عرق میکنید و وقتی وارد رستوران ، فضاهای تجاری و وسایل نقلیه میشوید کولرها به شدت کار میکنند و این سردی و گرمی ممکن است باعث سرماخوردگی و یا تشدید آن شود .

رابطه من و بیمارستان و دکتر اصلا رابطه خوبی نیست در ایران هم وقتی سرما خوردگی دارم با رعایت رژیم غذایی و استراحت ، بیماری ام را برطرف میکنم .

دیر وقت بود ولی تصمیم گرفتم به داروخانه نزدیک هتل بروم ، پیدا کردن داروخانه در کشورهای دیگر کار سختی نیست تمام آنها نماد مار و جام را دارند مثل ایران خودمان ، نئون مار و جام را میشد از فاصله دور هم دید ، با دیدن نماد جام و مار یاد داستان های معروف این نماد و اینکه چرا این نماد ، نماد داروخانه ها در سراسر دنیا است افتادم

چرا نماد داروخانه ها مار و جام است ؟

داستان اول یک داستان ایرانی است ، ایرانیان مار را نشانه سلامتی میدانستند و کلمه بیمار به معنی کسی است که مار ندارد  و جام ،  نشانه دوستی است  پس بی ربط نیست بگوییم این نشان یک نماد کاملا ایرانی است .

داستان  بعدی به یونان باستان و رم مربوط است ، زئوس با آذرخش خود مردی را از پای در می آورد و پسر آپولو شروع به درمان مرد میکند ، در این حین ماری به اتاق می آید و پزشک مار را میکشد ، مار دیگری به اتاق می آید و گیاهی به مار مرده میدهد و مار را زنده میکند پزشک از آن گیاه به مرد مجروح میدهد و مرد شفا پیدا میکند  ،  از آن پس مار نماد داروخانه میشود.

داستان دیگر این است که گفته میشود در گذشته هر جا که مارها زندگی میکردند از بیماری طاعون خبری نبود و شهر رم را مار از بیماری طاعون نجات داد و برای تشکر جامی در سر راه مار گذاشتند و از آن پس مار نماد داروخانه  ها شد .

وجه تشابه هر سه داستان در سه کشورهای قدیمی دنیا  این است که مار نماد سلامتی است .

چون دیر وقت بود ، داروخانه بسته بود ، به فکرم رسید  سوپر مارکت را امتحان کنم  ، ،به سوپر مارکت نزدیک هتل رفتم ، چند قرص خریدم و در خوردن غذا هم تا 3 روز کاملا مراقب بودم و به این شکل اولین بار به خیر گذشت .یادم است که موقع شرح بیماری ام به فروشنده که زبان انگلیسی اش خیلی بد بود دچار مشکل شدم و با  نمایش سرفه و عطسه به او فهماندم که سرما خوردم .

در سفر به آفریقای جنوبی بیمه بودم  ، بیمه یک ماهه  60 هزار تومان ، مبلغ مقرون به صرفه بود سفر آفریقای جنوبی در زمستان بود و با توجه به قرار گرفتن آفریقای جنوبی در نیم کره جنوبی از زمستان ایران وارد فصل تابستان در آفریقای جنوبی شدم در عرض یک روز از برف و سرما و پوشش زمستانی به آفتاب و گرما و تیشرت رسیدم  ، در دهکده ای در 300 کیلومتری کیپ تاون اقامت داشتم که روزها هوا گرم و شب ها به شدت خنک میشد و شاید همین اختلاف دما باعث شد که سرما بخورم ، برنامه به این شکل بود که  باید به لبنان زنگ میزدم دکتر آفریقایی با دکتری در لبنان صحبت میکرد و در صورت تایید هزینه ها به حساب دکتر آفریقایی ریخته میشد ، در ظاهر امر ساده است ولی وقتی بیمار شدم ،ورق کاملا برگشت ، باید هزینه ویزیت دکتر در آفریقا را میدادم ، هزینه تلفن از آفریقا به لبنان را میدادم و کلی دردسر ، جالب اینجاست که هزینه تلفن از آفریقا جنوبی  به لبنان چند برابر خرید قرص از داروخانه بود.

 بعد  از آن دو راه بیشتر نبود یا هزینه ها به حساب دکتر آفریقای ریخته میشد و من هزینه نمیدادم به جز هزینه تلفن و یا رسید میگرفتم به ایران می آمدم به دفتر بیمه میرفتم کلی سوال و جواب و معطلی و بالاخره مبلغ را میگرفتم .

پس به داروخانه رفتم قرص ها را خریدم و تمام ، این راه که باید تماس بگیرید و ... به نظر من یکی از روش های پشیمان کردن مسافر از استفاده از بیمه است و فکر کنم فقط یک بیمه کننده ایرانی میتواند این کار را انجام دهد ، خوب بالاخره شرکت های بیمه هم باید درآمد داشته باشند و دقیقا موضوع را با هر دکتری در کشورهای دیگر در میان گذاشتم در مورد این روش تعجب میکرد .

بار سوم در اروپا بود ، این بار تصمیم گرفتم از بیمه قبلی استفاده نکنم و به یک دفتر بیمه دیگر رفتم ، یکی از شرایط گرفتن ویزای شنگن داشتن بیمه مسافرتی است و باز داستان تکراری در دفاتر بیمه و دردسرهای آن که هیچ کدام از کارکنان دفتر بیمه دقیق نمیدانستند چطور باید از بیمه استفاده کرد و باید با دفتر مرکزی تماس میگرفتم تا قوانین را بپرسم ، یک دفترچه بیمه و یک برگ A4 مطلب ولی سوال ساده چطور از بیمه استفاده کنم ناجواب .هنوز هم این سوال برایم ناجواب مانده چطور کارمندان دفتر بیمه از قوانین بیمه ای که برای آن کار میکنند اطلاع دقیق ندارند .

 برای استفاده از بیمه در اروپا باید به کشور آلمان زنگ میزدم بعد ایمیلی دریافت میکردم و...

در آن زمان هزینه تماس برای من صفر بود چون از گوشی دوستم استفاده کردم و طبق تعرفه های اروپایی این تماس هزینه ی اضافه ای برای دوست من نداشت  ، ولی اگر این امکان را نداشتم هزینه تماس مسلما بیشتر از خرید قرص از داروخانه میشد .

خوب راهنمایی شخص آلمانی خیلی کارآمد تر از دفاتر ایران بود ، ولی به هر حال باز هم نشد از بیمه ام استفاده کنم و مثل دفعه های قبل عمل کردم.

بار آخر در مجارستان خیلی عجیب بود ، باید آزمایش خون میدادم ، مدارک بیمه همراهم نبود و در شهر کوچکی بودم وقتی به درمانگاه رفتم به جز یک نفر هیچکس انگلیسی بلد نبود ، معمولا انتظار مردم از جامعه پزشکی بیشتر از افراد دیگر است و کسانی که در بیمارستان کار میکنند با سطح تحصیلی بالا باید انگلیسی را روان صحبت ، برایم خیلی عجیب بود بالاخره با دردسر فراوان ارتباط برقرار کردیم قرار شد 20 یورو (آن موقع زیاد نبود ولی در حال حاضر حدود 220  هزار تومان)  هزینه ویزیت بدهم و بعد به شهر دیگر بروم که آزمایشگاه داشت ، پرداخت پول برای این ویزیت الکی اصلا برایم خوشایند نبود  ، احساس کردم که مبلغ را بیشتر از حد معمول گفته اند ، با توجه به وضعیت اقتصادی کشور مجارستان 20 یورو برای کسی که در مجارستان زندگی میکند زیاد است چه برسد به من که ایرانی هستم ، دوستم هم که از جریان مطلع شد با من هم عقیده بود و نظری داشت که تصمیم گرفتیم از آن استفاده کنیم ، تصمیم گرفتیم به جای مشخصات من ، از مشخصات دوستم استفاده کنیم و از بیمه او استفاده کنیم ، کسی هم که انگلیسی بلد نبود پس نسخه به اسم دوستم صادر شد و به شهر دیگر برای آزمایش رفتم یک شهر بزرگتر که باز هم در بیمارستانش یک نفر به زحمت انگلیسی بلد بود ، در ایران افراد به ظاهر  تحصیل کرده که انگلیسی بلد نبودند زیاد دیده بودم ولی در اروپا آن هم در اروپای مرکزی پزشکی که نتواند انگلیسی را روان صحبت کند واقعا عجیب بود .

برای جبران بلد نبودن انگلیسی من را بدون نوبت به اتاق ازمایشگاه راهنمایی کردند  ، پرستاری که مسئول آزمایش خون بود هم اصلا انگلیسی بلد نبود و همین امر باعث شد هیچ کس در مورد اینکه نسخه به اسم من است یا دوستم و غیره هیچ سوالی نکند ، حداقل انگلیسی بلد نبودنشان یکجا مفید بود

دقیقا نمیدانم چقدر ولی فکر کنم تا به امروز مبلغی حدود یک میلیون و چندصد هزارتومان  هزینه بیمه ام شده که با توجه به نیاز نتوانسته ام از آن استفاده کنم ، البته اگر با دید مثبت به قضیه نگاه کنیم ، همه ما ترجیح میدهیم هیچگاه از بیمه استفاده نکنیم و سلامت باشیم .

با توجه به تجربه شخصی من داشتن یا نداشتن بیمه در شرایط معمولی هیچ تفاوتی ندارد ولی در شرایط سخت قضیه کاملا فرق میکند ، امیدوارم که هیچ گاه مجبور نباشم در این شرایط سخت قرار بگیرم تا تجربه کنم که بیمه ها در این شرایط چزور با قضیه برخورد میکنند .





۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۲ خرداد ۹۸ ، ۱۶:۴۵
مهدی عبدی

 

 برای دیدن ویدیو ها و عکس های بیشتر به صفحه اینستاگرام من مراجعه کنید 

 

http://instagram.com/mehdi.abdi1357

 

لینک ویدیوی ساخته شده از ونیز در یوتیوب (برای دیدن ویدیو نیاز به فیلتر شکن دارید)

 https://www.youtube.com/watch?v=Wi3JUry1VSI&t=245s

 

لینک ویدیوی ساخته شده از ونیز درآپارات

https://www.aparat.com/v/XIvuN

 

 

 

 

 

اولین بار ونیز  را در فیم From Russia with Love  دیدم ، آن وقت ها مثل امروز نبود که گوگلی باشد و با تایپ نام هر شهر بتوان هزاران عکس و فیلم دید ، باید بر اساس نوشته ها یا تعاریف دیگران ونیز را تصور میکردم ، باورش سخت بود ، شهری روی آب ، حمل و نقل فقط با قایق ؟  نمیتوانستم تصور کنم که مردم ونیز با قایق برای خرید از خانه بیرون میروند و قایقشان را کنار در خانه اش پارک میکند مگر میشود پلیس ، آتش نشانی و آمبولانس  هم از قایق استفاده کنند .

 

 

بعدها در فیلم های دیگری مثل مون راکر  ، تاجر ونیزی ، کار ایتالیایی ، کازینو رویال ، توریست ، ونیز را دیدم  ، و عطش دیدن ونیز با دیدن هر فیلم بیشتر شد و بالاخره بار اول در تابستان سال 2015  به ونیز سفر کردم ، فقط یک روز فرصت داشتم تا ونیز را ببینم ، شنیده بودم ونیز را باید دید و بعد مرد ، جمله شاعرانه ای که همیشه با شنیدن آن یاد کتاب مرگ در ونیز می افتم ولی یک روز برای دیدن ونیز کافی نبود

 

 

بار دوم در اکتبر سال 2018 در ونیز بودم ، هر چند هیچوقت فرصت نشد که دروازه ورودم به ونیز فرودگاه مارکوپولو باشد ولی این بار چند روزی ونیز بودم و زمان لازم را برای دیدن ونیز داشتم ، هر کسی که به ونیز سفر میکند دلیل خاص خودش را دارد ولی هدف اصلی من از سفر به ونیز ، گشتن به دنبال رد پای مارکو پولو بود ، روز 27 اکتبر ساعت 9:30 وین را به مقصد ونیز ترک کردم باران پشت شیشه اتوبوس نوید روزهای پاییزی در ونیز را میداد ، میدانستم در پاییز ونیز متفاوت است ، توقف اول اتوبوس در لوبریانا پایتخت اسلونی بود و بعد در امتداد شهر ساحلی تری استه  Trieste   ، اتوبوس از بلندای شهر به پایین میرفت و رقص آدریاتیک به آرامی شروع شد ، ترکیب باران و راه  و آدریاتیک  لذت رسیدن به مقصد را دوچندان میکرد و این پیش پرده ای بود برای نمایش بزرگ من و ونیز.

 

 

بعد از حدود 8 ساعت بالاخره به ترمینال مستره Mestre در ونیز رسیدم ساعت حدود 6 بعد از ظهر بود و هوا تاریک ، قرار بود در شهر مولیانو ونتو Mogliano Veneto در 18 کیلومتری ونیز و در میان راه مستره و تره ویسو Treviso  اقامت داشته باشم ، در سفر اول به ونیز در تره ویسو اقامت داشتم شهری که شیرینی ترامیسو متعلق به آن است و این بار مولیانو یک شهر ساکت که با  با قطار 26 دقیقه از ونیز فاصله داشت ، معمولا کسانی که به ونیز سفر میکنند برای صرفه جویی در هزینه در شهرهای اطراف ونیز اقامت میکنند و با قطار که بلیط آن ارزان است بین شهر محل اقامت و ونیز تردد میکنند .

 

 

شهر ونیز به دلیل شکل عجیب؛ سبک زندگی متفاوت ، در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفته است شهری که از کنار هم قرار گرفتن ۱۱۸ جزیره در جوار دریای آدریاتیک و در شمال شرق ایتالیا تشکیل شده . ( نه به قول رئیس شورای شهر شیراز در سوئیس یا سوئد)

 

 

شهری که مردم شمال ایتالیا برای فرار از حملات کشورهای دیگر به آن پناه بردند و شروع به ساخت آن کردند و سنت تئودور محافظ آن شد ، قدیسی که مجسمه اش را در حالی که اژدهایی را کشته در شهر ونیز زیاد دیدم  ، اژدهایی که سمبل بدی هاست و این قدیس با کشتن آن خوبی را به ارمغان می آورد ، مجسمه دیگری که به وفور دیدم مجسمه محافظ جدید ونیز سنت مارک و شیر بالدارش بود .

 

 

ونیز  که زمانی قسمتی از خاک اتریش هم بوده  القاب زیادی دارد  شهر کانال ها ، شهر روی آب ، شهر ماسک ها ولی برای من ونیز یعنی شهر مارکو ، در ونیز نام مارکو پولو و آنتونیو ویوالدی «کشیش موقرمز» را زیاد می‌شنوید

 

 

ونیز بزرگ ترین شهر بدون اتومبیل در اروپاست که بر روی آب بنا شده ، در دنیا شهرهایی هستند که بر روی آب بنا شده اند یا ورود اتومبیل به آنها ممنوع است ولی ونیز تمام این ویژگی ها را یکجا دارد  بهترین راه برای گردش در ونیز قدم‌ زدن است ، پرسه زدن در کوچه های ونیز تجربه است وصف نشدنی به دنبال رد پای مارکو و یا سونات های ویوالدی و یا قرار های عاشقانه کازانوا ، در هنگام قدم زدن در ونیز به دنبال تمام این نشانه ها بودم  ، چقدر خاطره از ونیزی که ندیده بودم داشت با این گام های آرام من در کنار کانال ها زنده میشد .

 

 

ونیز شش منطقه دارد که این مناطق در اطراف کانال بزرگ قرار گرفته اند که حدود ۱۵۰ کانال کوچکتر را به هم وصل می‌کند ، ونیز 399+1  پل دارد یعنی بیشتر از یک پل برای هر روز سال ، این یعنی اگر هر روز وعده عاشقانه ات را روی یک پل بگذاری تا آخر سال باز هم پل ها تمام نمیشوند. همه میگویند 400 پل و من میگویم 399+1 داستان این پلِ تنها را در ادامه خواهم گفت .

 

 

 

 

 

تصمیم داشتم انقدر پیاده بروم تا به دروازه آبی ونیز برسم و بعد به کلیسای سن لورنزو محل دفن مارکو و بعد به سمت خانه اش ، میخواستم به مارکو بگویم که تو به ایران آمدی و از ایران نوشتی و من سالها پس از تو به ایتالیا و ونیز آمده ام تا ببینم و بنوسیم .

 

 

کلی حرف خودمانی داشتم تا با مارکو بگوییم ، میخواستم ببینم او کجا زندگی کرده و چرا شروع به جهانگردی کرد ، هزاران سوال داشتم که  فقط باید قدم میزدم و میدیدم تا به جواب هایشان برسم .

 

 

خیلی دوست دارم چند وقتی مثل یک ونیزی زندگی کنم نیمه شب  طناب گوندو لایم را باز کنم و آرام  از خانه دور شوم زیر نور ماه فقط صدای پارویم باشد که با آب برخورد میکند  در امتداد کانال ها حرکت کنم انقدر در کانال ها پرسه بزنم  تا خورشید طلوع کند  و بعد از شهر خارج شوم و طلوع خورشید را تک و تنها در میان آدریاتیک تماشا کنم ، میدانم ونیز شهری نیست که دو یا سه بار به آن سفر کنم برای این کار وقت دارم و روزی انجامش میدهم .

 

 

آخرین صدای های  قطار یادآوری میکرد که اینجا ایستگاه آخر است با انبوه مسافران ایستگاه را ترک کردم با خروج از ایستگاه هر کس به سمتی میرفت ولی من مثل بار اول مسیرم را از روی اولین پل ادامه دادم .

 

 

وضعیت هوا را میدانستم ابری و بارانی ، قرار بود ونیز پاییزی را ببینم ، از جز رو مد هم خبر داشتم میدانستم آب کانال ها به سمت کوچه ها سرازیر خواهند شد ، دست فروشان هندی پیشنهاد پاپوش های نایلنی میدادند ، در آن لحظه فکر نمیکردم که بعدا چقدر به آنها احتیاج خواهم داشت ، هیچوقت در ونیز نقشه نداشتم میدانستم در هر مسیری بروم سرانجام مسیرم به یک جای شلوغ منتهی خواهد شد و خوب من ردپای مارکو و نوای ویالن ویوالدی را برای یافتم مسیر داشتم.

 

 

 

 

 

اثری از گاندولوها هم نبود ، مردم ونیز میدانستند که امروز چه روز پر آبی را ونیز خواهد داشت ، بعد از نیم ساعت اولین نشانه های خروج آب از کانال ها را دیدم ولی اوضاع خوب بود و میشد ادامه داد بعضی کوچه ها پر آب بودند که با تغیر جهت از آنها هم رد شدم ولی بعد از یک ساعت دیگر نمیشد خشکی را در کوچه ها پیدا کرد ، شاید ارتفاع آب 5 سانتی متر بود ، اثری از هندی های دست فروش هم نبود ، تنها فکری که به ذهنم رسید این بود که به سوپر مارکت بروم و یک بسته کیسه زباله با قیمت یک یورو بگیرم  ، حداقل 15 مشمع داشتم و میتوانستم هر چند وقت یک بار آنها را عوض کنم .دیدن مردم در این حالت هم جالب توجه بود هر کسی به روشی عمل میکرد ، یکی کفش هایش را در می آورد ، یکی چکمه میخرید و بعضی ها خودشان را داخل نایلون هایی میکردند و ...

 

 

این مشمع ها هم یک ساعت دوام آورد نزدیک کانال بزرگ دیگر راه گریزی نبود کفش هایم خیس شد و تصمیم گرفتم پاچه ها شلوار را بالا بزنم و در آب حرکت کنم شاید ارتفاع آب 20 سانتی متر بود که کم کم به 30 یا 40 سانتی متر هم رسید .

 

 

با این شرایط عجیب مغازه ها باز بودند ، هیچ کس اعتراض نمیکرد که حالا چه وقت باران است و از این حرف هایی که موقع باران در ایران شنیده بودم ، نبود ،  بیشترین توجه من به مغازه های فروش ماسک بود ، یکی از القاب ونیز شهر ماسک هاست و در این شهر مغازه های زیادی هستند که ویترینشان نگاه هر فردی را جذب میکند ماسک هایی که یادآور فیلم چشمان کاملا بسته کوبریک هستند ، از این ماسک ها در کارناوال معروف ونیز که در ماه فوریه برگزار میشود استفاده میشود قیمت ماسک ها در مغازه ها بالاست و با این شرایط یورو برای ما ایرانی ها اصلا مقرون به صرفه نیست  ، بار اول که در ونیز بودم به رسم یادگار ماسک ونیزی ام را با قیمت ارزانتر از دکه ای  خریدم  .

 

 

کانال بزرگ و پل ریالتو

 

از جمعیت زیاد مردم و شلوغی به راحتی میشد فهمید  به گراند کانال یا کانال بزرگ رسیدم کانالی که با طول 3800 متر و با شکل S  مانندش خیابان اصلی ونیز است ، در نزدیکی پل ریالتو سطح آب پایین تر بود ،  معمار قدیمی‌ترین و زیباترین پل بر روی «گراند کانال» دقیقا پل را جایی ساخته که گراند کانال کمترین عرض یعنی ۲۰ متر را دارد.

 

 

بعضی از مردم  ونیز معتقدند که پل ریالتو باید به عنوان عجایب هشتم جهان در نظر گرفته شود اینکه پل بر روی دوازده هزار پایه چوبی ساخته شده است که هنوز هم بعد از گذشت ۴۰۰ سال، پل را بر روی خود نگه داشته‌اند و ساختش سه سال طول کشیده اهمیت آن را از نظر معماری نشان میدهد ولی اینکه یکی از عجایب دنیا باشد به نظر من اغراق آمیز است .

 

شلوغی جمعیت بر روی هر سه پیاده روی پل انقدر زیاد است که زیبایی آن را از بین میبرد همه در حال عکس گرفتن ، حال اینکه در این عکس ها یا باید دوربین خیلی نزدیک باشد که در این صورت نمیتوان گفت که این عکس روی پل گرفته شده یا باید کادر عکس را با چندین نفر شریک شد که باز هم به نظر من عکس خوبی نمیشود ، من بجای داشتن یک عکس با پل ترجیح دادم از وقتم در جاهای دیگر استفاده کنم .

 

این پل یک ویژگی هم داشت که کمتر کسی به آن توجه میکرد و آن وجود نقش برجسته های  روی دیوار پل است، اولین نشانه های محافظان  ونیز بر روی این پل نقش بسته ،  یکی سنت تئودور همان قاتل افسانه ای اژدها و دیگری سنت مارک محافظ جدید ونیز ، نشانه های زیادی از این  دو قدیس در ونیز دیده میشود و در این متن هم درباره آنها زیاد خواهم نوشت .

 

میدان سنت مارکو (St Mark's Square)

 

 

بعد از دقایقی به میدان سنت مارکو رسیدم  ، آب گرفتگی میدان طوری بود که گویی حوضی بین ساختمان های اطراف میدان درست کرده اند ، آب تقریبا تا زانویم بود  ، صندلی کافه های دور میدان در آب شناور بودند  و جمعیت زیاد مردم در آب حرکت میکردند  ، از کبوتران معروف میدان هم خبری نبود شاید در این حوض بزرگ ماهی ها جای کبوتران را گرفته بودند .

 

 

در این میدان به جز قطرات باران که دیگر شدت شان هم بیشتر بود ، باد هم به میزبانی مسافران آمد و گویی اشکهای آدریاتیک قصد پایان نداشتند پل های چوبی برای رفت و آمد مردم بر روی آب قرار داده شده بود ، ولی این پل ها هم جوابگوی تعداد زیاد مسافران نبود و خیلی ها راه رفتن در آب را به  اینکه در صف طولانی برای حرکت روی پل ها باستند ترجیح میدادند .

 

 

میخواستم از روبروی کلیسا عکس بگیرم و برای این کار باید از یک سمت میدان به سمت دیگر میرفتم و دوباره برمیگشتم هر چند کمی سرد بود و بیشتر خیس میشدم ولی ارزشش را داشت ، عکس های این چنینی ماندگاریشان بیشتر است ، البته خیلی ها با من هم عقیده بودند و داخل آب میخواستند با این شرایط میدان عکس داشته باشند ، بعد از گرفتن عکس از سمت دیگر برگشتم ، این سمت چون از نظر ارتفاع بالاتر از سمت دیگر بود آبگرفتگی نداشت .

 

 

 

 

 

 

 

کافه فلوریان Caffè Florian

 

 

در مسیر برگشت افراد زیادی بودند  که در جلوی کافه فلوریان نشسته بودند و در این شرایط قهوه مینوشیدند اینجا هم  کسی از شرایط بد آب و هوا گله مند نبود ، نمیشد شرایط را تغییر داد ولی میشد با این شرایط هم لذت برد .

 

 

کافه فلوریان قدیمی ترین کافه ایتالیا و یکی از قدیمی ترین کافه های دنیا مثل همیشه شلوغ بود ، سال تاسیس آن  1720 است یعنی هم زمان با نادر شاه افشار در ایران ، این کافه بعد از گذشت حدود  ۳۰۰ سال پابرجاست. کافه ای که در گذشته تنها جایی بوده که برای زنان قهوه سرو میکرده و با ورود هنرمندانی مثل گوته ، پروست، چارلز دیکنز و لرد بایرون به شهرت جهانی میرسد .

 

 

به این فکر میکردم که چرا قیمت قهوه در بیشتر کافه های ایتالیا (البته تا قبل از گران شدن یورو)  پایین تر از کافه های ایران است ، اگر ایتالیایی ها بدانند که به نام آنها چقدر کافه در ایران فعالیت دارند و نام هایی که بر نوشیدنی های خود در منو انتخاب میکنند  که حتی برای ایتالیایی ها هم نا آشناست مسلما اعتراضی خواهند کرد مثال زدنی .

 

 

ستون های سنت مارکو ، دروازه های آبی ونیز ، نقطه شروع سفرهای مارکوپولو

 

 

اینجا محلی است که که خیلی ها از آن عبور میکنند بدون توجه به نشانه ها و افسانه هایش ، یکی از این ستون‌ها مجسمه‌ سنت تئودور را دارد و ستون دیگر شیر بالدار سنت مارک ،  دو محافظ  ونیز  یکی در شروع پیدایش ونیز و دیگری در زمان حال ، ستون هایی که از شرق به ونیز حمل می شدند، در اصل سه تا بودند ، ولی یکی از ستون از کشتی به درون آب می افتد ، هدف از آوردن ستون ها هر چه بوده فکر نمیکنم برای ایجاد فضایی برای اعدام زندانیان بوده باشد ، از فضای بین  این دو ستون مدتی برای اعدام استفاده میشده ، اعدامیان از میان این دو ستون به ساعت معروف میدان نگاه میکردند تا شاهد شمارش معکوس عقربه های ساعت برای پایان زندگیشان باشند ، هنوز هم برخی افسانه های خرافی ونیز رد شدن از بین این دو ستون را بدیمن میدانند .

 

 

ستون هایی که گفته میشود شاهد برافراشته شدن بادبانهای مارکوپولو در 700 سال پیش بوده اند ،

 

 

دوست دارم بدانم در لحظه ای که ناخدا مثل فیلم ها گفته ، لنگرها را بکشید و سفر شروع شده مارکو به چه چیزی فکر میکرده ؟ آیا میدانسته که روزی از او به عنوان یکی از بزرگترین جهانگردان دنیا یاد خواهد شد ؟ میدانسته که در آینده الگوی خیلی از ماجراجویان بزرگ مثل کریستف کلمب خواهد شد ؟ شاید خیلی از جهانگردان مثل من به این قسمت از ونیز می آیند و با دیدن این دروازه چشمانشان را می بندند و در زمان سفر میکنند به مارکوی  17 ساله که از این نقطه اولین گام هایش را برای گشتن دنیا آغاز کرد ، در مورد افکار بقیه نمیدانم ولی زمانی که من سفرهایم را شروع کردم قرار نبود خیلی زود نظرم نسبت به زندگی عوض شود و سفر بشود تمام فکر و ذکر زندگی من ، عطش دیدن جاهای جدید تمام بدنم را بلرزاند مثل بادی که درختان میپیچد و بی قرارشان میکند.

 

 

وقتی من 17 ساله بودم دغدغه کنکور و سربازی داشتم اصلا نمیشد به چیز دیگری فکر کنم ، سفرهایم را دیرتر شروع کردم ولی انقدر به خودم ایمان داشتم که تمامی گام ها را در این راه محکم برداشتم و حالا در پاییز سال 97 در دروازه ونیز جا در جای پای مارکو گذاشته ام .

 

 

پل حسرت (پل آه) Bridge of Sighs- Ponte dei Sospiri

 

 

تنها پل سرپوشیده ونیز که قصر دوک ها  را به زندان متصل میکند بیشتر از بقیه پل ها افسانه دارد ، من تمام طول 11 متری آن را هم از داخل پل و هم بیرون پل قدم زدم تجربه ها کاملا متفاوت بود ،  

 

 

«پل آه» را نخستین بار لرد بایرون در قرن نوزدهم به این نام (Bridge of Sighs) خواند ، زندانیان بعد از بازجویی در قصر از روی این پل به سمت سلول خود میرفتند و آخرین منظره ونیز را از درون روزنه های کوچک پنجره های روی پل میدیدند و با کشیدن آهی مسیر را طی میکردند و به همین خاطر نام پل ، پل آه یا حسرت است ،

 

 

وقتی از پل و زندان بازید داشتم واقعا این نام را برازنده دیدم چرا که زندانی که من دیدم با اتاق های تاریک و کوچک و قل و زنجیرها هیچ شانسی برای فرار نبود و زندانی  نه یک آه ، روزی هزاران آه باید میکشید ، جاکومو کازانووا (نویسنده‌ی ایتالیایی در قرن 18) تنها شخصی بوده  که توانسته از این زندان فرار کند  و شرح خاطراتش را در کتابی به نام «تاریخ زندگی من» آورده است ، به نظر من این کار او  فراتر از یک معجزه است .

 

 

 

 

 

در ابتدای نوشته ها پل های ونیز را به این شکل نوشتم  399 + 1 ، عدد یک نشانه ی این پل است ، چرا که همه پل های ونیز روباز هستند و این پل تنها پل سرپوشیده ونیز  است

 

 

گفتم اگر هر روز قرار عاشقانه ای روی پل ها داشته باشید پل ها در یک سال تمام نمیشود ولی داستان عاشقانه این پل با بقیه فرق دارد ، بنا بر یک افسانه قدیمی اگر دو عاشق  هنگام غروب وقتی ناقوس کلیسای سنت مارک به صدا درمی‌آید، روی یک گوندولا، زیر این پل  یکدیگر را ببوسند، عشق آنها ابدی خواهد شد ، از این افسانه در سال ۱۹۷۹ برای ساخت فیلمی به نام  یک عاشقانه کوتاه با شرکت لارنس اولیویه و دایان لین استفاده شد.

 

 

بر روی دیواره های بیرونی پل چهره هایی حکاکی شده است که همگی عصبانی هستند جز یکی از آن ها من فکر میکنم آن یک صورتک خوشحال کازانوا است که توانسته از زندان بگریزد .

 

 

کلیسای سن لورنزو ،کلیسایی با در همیشه بسته

 

 

کلیسایی که قدمت آن به قرن 9 میرسد و سالهاست در آن بسته است و مشغول تعمیر آن هستند ولی با توجه به ابعاد کلیسا و اهمیت آن ، این زمان برای بازسازی آن زیاد به نظر میرسد و شاید دلیل دیگری داشته باشد ، مطالب اینترنت و سایت ها هم در مورد کلیسا خیلی کم بود ، درجایی خواندم که در کلیسا هیچوقت برای عموم بازنشده و جسد مارکوپولو و پدرش در یکی از بازسازی ها در قرن شانزده گم شده و در جای دیگر هم نوشته بود مقبره ها در طول بازسازی خراب شده شاید به این دلیل است که در آن همیشه قفل است ، اطراف کلیسا کاملا خلوت بود من برای دقایقی آنجا بودم و ندیدم هیچ کس به سمت کلیسا بیاید ، یعنی از این همه توریستی که به ونیز می آیند نباید کسی به دیدن این کلیسا با وجود بسته بودن در علاقه داشته باشد یعنی عکس گرفتن در کوچه ها و خرید مهمتر از دیدن کلیسایی است که یکی از بزرگان ونیز در اینجا دفن شده .

 

 

با اینکه از قبل در مورد این مساله تحقیق کرده بودم شک کردم که شاید من آدرس را اشتباه آمده ام ، کسی را برای پرسیده پیدا نمیکردم که ناگهان خانمی میان سال از یکی از ساختمان ها بیرون آمد ظاهرش نشان میداد آنجا کار میکند ، جلو رفتم تا در مورد محل سوال کنم در همین لحظه یکی از دوستانش  به او اضافه شد و شروع به صحبت کردند ،  پرسیدم میتواند انگلیسی صحبت کند و متاسفانه جواب نه بود ولی دوستش گفت خیلی کم بلد است ، پرسیدم آیا مقبره مارکو در این کلیساست یا من آدرس را اشتباه آمدم ، جواب این بود ، آنها هم شنیده اند که مقبره مارکو اینجاست و سالیان سال است که در کلیسا بسته است ، همین و بس و دیگر نه اطلاعاتی داشتند و نه میشد سوالی پرسید چون همین چند کلمه را هم به زور با هم صحبت کردیم ، این هم یک عادت بد ایتالیایی است که از زبان انگلیسی خوششان نمی آید ، با این شرایط چاره ای جز ادامه مسیر به سمت خانه مارکوپولو نداشتم .

 

 

خانه مارکوپولو

 

 

خانه ای به دور از هیاهو ، که سالهای سال بعد از او هم هنوز پابرجاست تا به بقیه بگوید ، اگر به دنبال خواسته هایتان نروید مثل من همیشه یک جا ثابت خواهید بود .

 

 

مارکوپولو خانه اش را از سن ۱۷ سالگی ترک کرد و تا ۲۴ سال در سفر بود ،  در طول ۲ دهه، او تقریبا ۲۴٬۰۰۰ کیلومتر سفر کرد ، در 38 سالگی در راه بازگشت به ونیز در جنگ با جمهوری جنوا اسیر شد و به زندان افتاد و داستان‌هایش را برای هم‌سلولی‌اش "راستیسیانو" تعریف کرد و او این خاطرات را به شکل کتاب در آورد تا مارکوپولو همچنان بعد ار 7 قرن معروفترین جهانگرد دنیا باشد ، شاید اگر مارکو به زندان نمی افتاد هرگز کتابی از اون نوشته نمیشد ، در  سال ۱۲۹۹ از زندان آزاد شد و  ازدواج کرد و دارای ۳ فرزند شد و  در سال  ۱۳۲۴  در 70 سالگی از دنیا رفت و در سن لورنزو به خاک سپرده شد.

 

 

ولی جالب ترین داستان در مورد مارکوپولو به این شکل است که پس از ۱۷ سال اقامت در چین، پولوها تصمیم میگیرند به سرزمینشان بازگردند ولی قوبلایخان مخالفت میکند ، در همین دوران پادشاه مغول که بر ایران حکم فرمانی میکرده تقاضای یک ملکه مغول میکند و این ماموریت به پولوها واگزار میشود تا ملکه  را به ایران بیاورند شاید اگر این اتفاق نمی افتاد مارکوپولو هیچ وقت به ونیز برنمی گشت و کتابی نوشته نمیشد پس سفر به ایران برای مارکوپولو خوش یمن ترین سفر بوده ، مارکو در کتابش جمعا 13 صفحه از سفر به ایران مینویسد .

 

 

پس از انتشار سفرنامه مارکو پولو، مردم او را مورد انتقاد، سرزنش و تمسخر قرار دادند و کتاب او را مجموعه‏ای از دروغ و مطالب جعلی قلمداد کردند. حتی زمانی که در بستر مرگ افتاده بود، کشیشی که در کنار بالینش حضور داشت به او اصرار ورزید که برای نجات روحش، حداقل قسمتی از مطالب سفرنامه‏اش را تکذیب کند اما مارکو پاسخ داد که، من حتی نصف آنچه را که دیدام در سفرنامه‏ام ننوشته‏ام.

 

 

متاسفانه مردم عادی اگر کاری را در توان خود نمیبینند ، سعی در انکار ،  جعلی بودن  آن دارند اتفاقی که امروزه هم در بسیاری از زمینه ها شاهد آن هستیم .

 

 

بعد از بازدید از خانه مارکو به معنای واقعی خسته بودم ، وقتی به ایستگاه راه آهن برگشتم و گوشی را چک کردم تا بدانم چقدر پیاده روی داشته ام ، خودم تعجب کردم 16 کیلومتر پیاده روی ، این فاصله تقریبا نصف فاصله شهر کرج تا تهران است برای اینکه روز را به سبک ایتالیایی به پایان برسانم یک غذای کاملا ایتالیایی خوردم ریزوتو با غذاهای دریایی Risotto ai frutti di mare

 

 

تعریف برنج ایتالیایی را خیلی شنیده بودم و یک بار هم با یکی از دوستان ایتالیایی ام که در میلان زندگی میکرد کلی کل کل سر اینکه برنج ایران بهتر است یا ایتالیا داشتیم که نتیجه ای نداشت چون در آن لحظه هیچ کدام امکان دعوت دیگری برای خوردن برنج را نداشتیم ، ولی بعد از مراجعه به اینترنت حداقل برای من روشن شد که برنج ایرانی بهترین برنج دنیا نیست و تمام سایت های فارسی تبلیغ هایشان مثل خیلی چیزهای دیگر فیک است ، اگر در مورد بهترین برنج دنیا به زبان انگلیسی سرچ کنید مسلما به همین نتیجه خواهید رسید ، جالب است بدانید ایتالیا از معدود کشورهای اروپایی است که در آن برنج کشت میشود و شکل ظاهری و طبخ این برنج با برنج ایرانی کاملا متفاوت است که شاید به مزاج ما زیاد خوش نیاید چون در این روش طبخ ، برنج کاملا پخته نمیشود یا به قول ما دم نمیکشد این  برنج را با غذای دریایی ، گوشت ، مرغ یا سبزیجات مخلوط میکنند ، هر چند غذا خیلی ایده آل نبود ولی طعم خوبی داشت و ارزش امتحان کرد را داشت ، بعد از این غذا تنها خواسته ام از زندگی یک رختخواب بود برای یک استراحت طولانی با سوت قطار سفر را شروع کردم و با سوت دیگر این بار هم با انبوه مسافران سوار قطار شدم تا سفر را به پایان برسانم .

 

 

 

 

 

 

...

 

۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۰ دی ۹۷ ، ۲۲:۱۲
مهدی عبدی

 

کمتر کسی است که به گردشگری علاقه داشته باشد و به اصفهان سفر نکرده باشد یکی از قطب های بزرگ گردشگری ایران ، که هر چه از گردشگری بخواهید در این شهر خواهید یافت ، شهری که آوازه اش جهانی است .

همه کسانی که به اصفهان سفر کرده اند  ، میدان نقش جهان را می شناسد میدانی که از تاریخی ترین و بزرگترین میدان های جهان است و در اطراف میدان بازار بزرگ اصفهان قرار دارد ، ولی تا به حال به این فکر کرده اید که یکی از قدیمی ترین کارخانه های صنعتی ایران و شاید جهان در این بازار است .

عصار خانه شاهی موزه ای است که شاید گردشگران اصفهان کمتر از دیگر مکان های گردشگری اصفهان از آن اطلاع دارند.  موزه ای که در سال ۲۰۱۷، به عنوان برترین موزه کوچک کشور، نشان جهانی ایکوم (کمیته ملی موزه‌های ایران) را دریافت نموده و به تدریج به جایگاه واقعی خود در گردشگری اصفهان نزدیک میشود.

در مونیخ دوستی دارم که شکل گیری دوستی ما  به این دلیل بود  که او شیفته دیدن ایران بود ، قرار بود در سفری که به آلمان داشتم او مونیخ را به من نشان دهد و من در ایران میزبان او باشم . وقتی به ایران آمد ، با هم به اصفهان سفر کردیم و من شدم نماینده ایران برای نشان دادن اصفهان به او . نقش جهان را به خوبی میشناخت ، وقتی دور نقش جهان با هم قدم میزدیم از داستان های اصفهان برایش گفتم از اربابان روشنایی یا همان عصاران ، به او گفتم وقتی روشنایی کاخ ها و خیابان ها در اروپا با مشعل و شمع بود در ایران روغن چراغ ها بود که روشنی شهر را تامین میکرد و از توصیف شاردن از اصفهان ، شاردن را هم خوب میشناخت ،داستان اینگونه است که شادرن در سفرش به اصفهان ، اصفهان را اینطور وصف میکند :

روی ابنیه و اطاق های اطراف میدان نیز از بالا تا پایین جای چراغ ساخته شده که در جشن ها و اعیاد روی آنها چراغ گذارده ، روشن می کنند که در هیچ جای دنیا چنین چراغانی دیده نمیشود زیرا که همه این چراغ ها در حدود 50 هزار عدد است.

شاه عباس از این کار بسیار لذت میبرد و اغلب دستور چراغانی میداد و این چنین محصول دست و ایده ی این هنرمندان صنعت همانا روغنی بوده تا چراغی را بیافروزند و فاتح نبرد ابدی نور و تاریکی گردند . اما روغن به دست آمده از این کارگاه ها تنها به مصارف روشنایی نمیرسیده ، بلکه استفاده های دیگری در برداشته است همچون ، تقویت درخت های میوه ، تغذیه دام ، رنگ آمیزی و صابون سازی و البته مواد خوراکی.

و این طور بود که برای دیدن عصار خانه مشتاق شد ، از میدان نقش جهان به سمت بازار حرکت کردیم از ورودی دست راست بازار وارد شدیم حالا نوبت خودنمایی حجره های بازار بود گردنبدها  ، تسبیح ها ، دستبندها و انگشتر ها   ، زیورآلاتی که گردشگران برای عزیزان خود به رسم سوغات می خریدند ، در شلوغی و پیچ و خم بازار قدم زدیم حال نوبت بازار ادویه بود بعد از این که چشم ها از بازار لذت بردند  حال نوبت لذت بردن با حس بویایی بود ، با بوی ادویه هایی که در همه جای بازار بود  و جالب هیجان گردشگران خارجی بود که مشخص بود تا به حال این مقدار ادویه را یکجا ندیده بودند و بعد پاساژ طلا فروش ها و در وسط پاساژ طلای ناب تاریخی بازار ، عصار خانه با یک درب باریک ، ولی این درب باریک به محلی میرفت که در گذشته از بزرگترین کارخانه های ایران بود . 

از عصار خانه برایش گفتم که  به محلی گفته میشود که در آن روغن گیری انجام میشود .و اینکه حدود 400 سال پیش  به دستور شاه عباس اول ساخته شده‌است  و اینکه چطور در پنج قسمت مختلف عصار خانه (پیشخوان، بارانداز، شترخوان، گرم‌خانه و تیرخانه )  از دانه‌های روغنی مثل کنجد، پنبه دانه، خشخاش، آفتاب گردان روغن تهیه میکرده اند .و اینکه بعد از مکانیزه  شدن این کار مجموعه سالیان سال بدون استفاده بوده ، تا اینکه به فکر احیای مجموعه می افتند و نتیجه میشود این محلی که هم اکنون میبینیم ، میشد از چهره اش فهمید که از دیدن این موزه لذت میبرد  و این لذت بازدید از مجموعه را برای من  دو چندان میکرد . طراحی داخلی موزه نظر هر ببینده ای را جلب میکرد با ماکت هایی که حس خوب گذشته و نحوه کار در عصار خانه را تداعی میکرد و نقاشی های روی بوم  و وسایلی مربوط به زمان کار مجموعه ، زمانی که اربابان روشنایی برای روشنایی شهر اصفهان کار میکردند.

وقتی به ماکت ها نگاه میکردم به این فکر افتادم ، تا به حال با روغن این عصار خانه چند چراغ روشن شده؟ و  تعداد این چراغ ها ، از چراغ های کدام شهر که من از هواپیما از آن گذشتم بیشتر بوده ؟مسلما چراغ های روشنی که من در طول سفرهام دیدم بیشتر بوده ،کاش میشد با شاردن در این باره صحبت کنم و به او از میلیونها چراغ روشنی که من با هواپیما  آنها را دیدم بگویم .باز به فکر رفتم که سنگ های این آسیاب ها چند بار دور هم چرخیده اند ؟ چقدر از مسافتی که من در سفر هایم طی کردم ، سنگها به دور هم طی کرده اند ؟

این سفر با رضایت کامل دوست آلمانی ام به پایان رسید و چند ماه بعد در سفر  آخر به اصفهان در مرداد 96   میهمان عصار خانه شاهی بودم برای اجرای یک مراسم ادبی . کتاب خوانی استاد حسینی زاد و خدایی . اصفهان بعد از تهران دومین شهر اجرای این مراسم بود و بعد شیراز ،  بابل وکاشان که مجموعا شد بیش از  2000 کیلومتر سفر ، آنها کتاب خواندند و من عکس گرفتم و بعد از این کتاب خوانی عصار خانه شاهی علاوه بر جایگاه تاریخی به محفلی برای دوست داران ادبیات تبدیل شد . مراسمی که با استقبال خیلی خوبه مواجه شد و این کار بعد ها هم ادامه پیدا کرد تا جایگاه عصار خانه شاهی بیش از گذشته در فرهنگ اصفهان عیان شود .

امروزه شما با مراجعه به بازار قیصریه اصفهان به راحتی میتوانید از این گنجینه گرانبهای تاریخی دیدن کنید و بازدید از این مجموعه را در لیست بازدید های خود از اصفهان قرار دهید .

 

 

 

 

 

 

 

....

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۶ دی ۹۷ ، ۱۹:۵۲
مهدی عبدی

 برای دیدن ویدیو ها و عکس های بیشتر به صفحه اینستاگرام من مراجعه کنید 

 

http://instagram.com/mehdi.abdi1357

 

لینک ویدیوهای ساخته شده در این سفر 

کیفیت ویدیو در یوتیوب بهتر از آپارات است ولی برای دیدن ویدیو در یوتیوب نیاز به فیلتر شکن دارید .

 

لینک ویدوی در یوتیوب 

https://www.youtube.com/watch?v=UDcFpOKwxt0&t=257s

 

لینک ویدیو در آپارات

https://www.aparat.com/v/F4JgU

 

 

سفر به  منفی 20 درجه

 

 

نخستین بار کوه های آلپ را در فصل تابستان و در کشور سوییس دیده بودم و این بار نوبت آلپ زمستانی در اتریش بود ، قرار بود چند روزی را در کلبه ای در روستایی به اسم یونس (Juns در غرب اتریش و در کوه های آلپ میانی باشم  .

 

 

حرکت از شهر مونیخ  در آلمان بود ، قرار بود در بین راه اولین توقف در کنار  دریاچه ای به نام تگرن زی (Tegernsee ) باشد  ،  هوا به شدت سردبود از آن سرماهای استخوان سوز و اطراف دریاچه رنگ سفید خودنمایی میکرد ، وجود این برف و سرما برای بیشتر آلمانی ها واتریشی ها فقط یک معنی داشت  فرا رسیدن فصل اسکی و به همین دلیل  این دو کشور از برترین های اسکی دنیا هستند ، بنابراین سرما در طول مسیر فقط اسم بود چرا که  راه ها شلوغ بود و همه داشتند به سمت جنوب آلمان و غرب اتریش می رفتند برای اسکی ، کافه ها و رستوران های داخل شهر تگرن زه صندلی خالی برای مسافران نداشتند و به ناچار ترجیح بر آن شد تا کمی از بافت شهر دور شویم ، ولی قبل از حرکت تصمیم گرفتم تا در کنار دریاپه قدم بزنم و عکاسی کنم ، اطراف دریاچه پر بود از اکیپ های جوان در لباس های رنگارنگ اسکی که قدم میزدند و صدای گفتگویشان را میشد از چند متری به راحتی شنید .

 

 

تحمل سرمای هوا برای من بعد از 5 دقیقه  خیلی سخت شد به قدری که انگشتانم به سختی برای عکاسی کار میکرد پس به حرکت ادامه دادیم به سمت  رستورانی در خارج شهر رفتیم که آن هم شلوغ بود ولی نه به اندازه داخل شهر ، پیشنهاد دوستان کیک و قهوه و یک ناهار سبک بود ولی اینها با ذائقه ما ایرانی ها جور نیست ، از نظر ما باید ناهار غذای کامل باشد پس آنها به روش اروپایی خود عمل کردند  و من هم با روش ایرانی خودم . و بعد از این توقف کوتاه دوباره جاده و برف و سرما ،طولی نکشید که مرز آلمان را رد کردیم البته من متوجه خط مرزی نشدم و موقعی متوجه شدم که در کنار دریاچه آخن زی (Achensee )در اتریش توقف کردیم ، سرمای هوا به قدری بود که ترجیح میدادم از داخل ماشین مناظر را نگاه کنم و فکر اینکه از ماشین برای عکاسی پیاده شوم اصلا فکر خوبی نبود ولی در برابر زیبایی منظقه نتوانستم مقاومت کنم ، و باز هم من و دوربین و طبیعت  ، انگشتم بر روی شاتر دوربین مثل یک تیر انداز به سرعت تکان میخورد و قاب های جدید عکس یکی پس از دیگری در دوربینم ثبت میشد ، پس از توقفی کوتاه دوباره جاده و برف و سرما.

 

 

بالاخره به پیچ و خم های کوهستان رسیدیم ، یاد کتاب اسمان کیپ ابر افتادم ، اینجا آسمان کیپ ابر بود و خاکستری رنگ  ، گویی خورشید توان مبارزه با ابرها را نداشت ، دیده نمیشد شاید خودنمایی اش را برای قسمت دیگری از کره زمین نگه داشته بود .

 

 

در سرمای مثال زدنی کوه های آلپ روستاها یکی بعد از دیگری طی میشد و بوی آشنای روستا مثل روستاهای ایران به مشام می رسید ، خانه های آلپی با آن دودکش های معروف که برف های شیروانی ها را آب میکرد . دودکش هایی که تمام دوران کودکی به آنها فکر میکردم که چرا خانه های ما در ایران دودکش هایی به این شکل ندارند و حالا در مقابل چشمانم صدها دودکش بود .

 

 

روستا ، روستاست فرفی نمیکند در ایران باشد یا اتریش و یا در جاهای دیگر کره زمین ،  گرمای خانه ها و مردم روستایی همه جای دنیا یک جور است ، گرما و صمیمیت مردم روستا را میشد از گرمی دودکش ها فهمید .

 

 

بالاخره به مقصد رسیدیم و دمای هوا منفی 13 درجه بود و قرار بود فردای آن روز به منفی 20 درجه برسد ، حالا در جمع گرم و صمیمی یک خانواده اتریشی با نوشیدنی های محلی و پذیرایی گرم بودم . لهجه آلمانی شان با شنیده هایم  متفاوت بود ، جور دیگری حرف میزدند ولی انگار حرف هایشان رامیفهمیدم اصلا انگار فارسی حرف میزدند .  

 

 

اتاقی که قرار بود در آن اقامت داشته باشیم  در طبقه سوم ساختمان بود ،  جایی که از بالکن میشد بلندترین کوه منطقه با ارتفاع 3800 متر را دید قله ای که قرار بود در چند روز آینده بر فراز آن باشم .در هنگام بالا رفتن از پله ها ، در طبقه دوم ، شجره نامه ای  روی دیوار مربوط به ۵۰۰ سال پیش نظرم را جلب کرد و در کنار آن پر بود از  کتاب و نقشه در مورد منظقه و چه خوب که در این دهکده مردم به گذشته خود افتخار میکنند.

 

 

داستان از این قرار است که در روستاهای این منطقه افراد یکدیگر را به نام خانه هاشان می شناسند نه به نام فامیل به این ترتیب هر چه خانه قدیمیتر باشد به این معناست که شناخته تر شده هستید.

 

 

حالا که به مقصد رسیده بودم کلی برنامه داشتم ، قرار بود چند روز زندگی آلپی داشته باشم ، یک قسمت آن صبحانه آلپی بود ، همیشه دوست داشتم ، یک روز صبح که چشمانم را باز میکنم در کلبه ای در کوه های آلپ باشم و از پنجره اتاقم فقط برف ببینم و بعد صبحانه ای داشته باشم با نان و  پنیر محلی  با آن قهوهای معروف  ، و این اتفاق هم قرار بود صبح روز بعد برایم بیافتد .

 

 

 

 

 

 

....

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۳ آذر ۹۷ ، ۲۱:۱۳
مهدی عبدی

 

 برای دیدن ویدیو ها و عکس های بیشتر به صفحه اینستاگرام من مراجعه کنید 

 

http://instagram.com/mehdi.abdi1357

 

سفرنامه لوکزامبورگ - دهکده شنگن 

دنیای بدون مرز

 

 

کسی در دنیا نیست که تا به حال اسم ویزای شِنگن (شینگن) را نشنیده باشد ولی آیا تا به حال به این فکر کرده اید که شنگن یعنی چه و کجاست ؟

این سوال باعث شد تا در طول سفرهای اروپایی ام  به دهکده شنگن در لوکزامبورگ هم سفری داشته باشم ،  دهکده ای که در مثلث طلایی مرزی لوکزامورگ ، آلمان و فرانسه است.

شنگن در استان رمیش در جنوب شرقی کشور لوکزامبورگ و در کنار رود موزل در  37 کیلومتری شهر لوکزامبورگ است (پایتخت کشور لوکزامبورگ شهر لوکزامبورگ است ).جایی که سه کشور آلمان ، فرانسه و لوکزامبورگ هم مرز هستند ، البته تعریفی که از مرز دارید فراموش کنید ،یک رودخانه و یک پل فقط همین اگر فرمان اتومبیل را به راست بچرخانید وارد فرانسه میشوید و اگر فرمان اتومبیل را به چپ بچرخانید وارد آلمان ، اگر هم روی پل  بایستید شاید در آن واحد در سه کشور باشید وقتی در روی خط مرزی سه کشور بودم یاد خیلی از ترانه ها و نوشته ها که در آن به دنیای بدون مرز اشاره شده بود افتادم و اینجا جایی بود که فکر ایجاد اروپای بدون مرز و شاید روزی جهانی بدون مرز در آن شکل گرفته بود .

توافق‌نامه شِنگن در سال ۱۹۸۵ از سوی بلژیک، فرانسه، آلمان غربی، هلند و لوکزامبورگ به امضا رسید.و روز به روز به تعداد این کشورها افزوده شد. امروز نام شنگن یعنی مرزهای باز ، جایی که محدودیت های شروع سفر برای گرفتن روادید معنایی ندارد . به این فکر میکردم که دو همسایه که خانه هایی در یک محدوده دارند آدرس پستی کاملا متفاوتی دارند آدرس دادن در این منطقه در نوع خود جالب است ، یکی مینویسد فرانسه خیابان ... دیگری در خیابان کناری مینویسد آلمان ...

یا اینکه اگر مثلا برای خرید از سوپرمارکت دو قدم جابجا شوید در کشوری دیگر خرید کرده اید ، کما اینکه مردمی که در این شهر های مرزی هستند این کار را میکنند مثلا مردم لوکزامبورگ برای خرید یک سری لوازم به آلمان میروند چون ارزان تر است یا مردم فرانسه و آلمان برای بنزین زدن و همچنین خرید تنباکو به لوکزامبورگ می روند چون ارزان تر است ، باورش برای ما ایرانی ها و خیلی از کشورهای دیگر دنیا سخت .مخصوصا برای ما که تقریبا تمام همسایگانمان کشورهایی هستند که دایما در حال جنگ هستند و حتی تصور اینکه روزی مرزهایمان را برای کشورهایمان باز کنیم غیر ممکن به نظر میرسد .

دهکده شنگن یک میدان هم داشت که برای من جالب بود ، پرچم تمام کشورهای اتحادیه شنگن در این میدان قرار داشت . بیشتر اروپاییان با پرچم کشورشان در این میدان عکس می گرفتند  ولی من  با پرچم تمام کشورهایی که به آنها سفر کرده بودم عکس گرفتم تا شاید سهم کوچکی در اروپای بدون مرز داشته باشم .

 باز هم وجود یک شیی فلزی در کنار پرچم ها که مسافران بر روی آن قفل زده بودند نه دیوار بود نه پل و نه پنجره ، یک تکه فلز بود با قفل های که برای برآورده شدن آرزوها بر روی آن بسته شده بودند، در آن لحظه احساس کردم که من هم باید قفلی به این شیی بزنم برای دیدن جهانی بدون مرز ، برای دیدن روزی که بدون کاغذ بازی و تشریفات با کوله پشتی ام آزادانه سفر کنم .

باز به خلوتی رفتم و مطابق معمول به دنبال ضبط صدا و آرامش ، دقایقی در این حال بودم و لذت بردم و بعد حرکت از روی پل برای رفتن از لوکزامبورگ به آلمان فقط راهنما زدم و فرمان را چرخاندم و خنده ای بر پرنده ای که در آسمان پرواز میکرد ، امروز که تو در آسمان بدون مرز هستی ، من هم روی زمین بدون مرز سفر میکنم .

 

 

 

 

 

این متن به عنوان متن برگزیده اتحادیه اروپا در سال 2018 به زبان فرانسه ترجمه و چاپ شد


 

 

 

...

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۸ آذر ۹۷ ، ۱۷:۴۷
مهدی عبدی

 

 برای دیدن ویدیو ها و عکس های بیشتر به صفحه اینستاگرام من مراجعه کنید 

 

http://instagram.com/mehdi.abdi1357

 

گرفتن ویزا ؛ یکی از مهم ترین مشکلات جهانگردان ایرانی

 

 

واکنش اکثر مــردم در برابر جهانگردان این اســت که چه قدر زندگی خوبی دارند! چه قدر ســفر می روند؟ و چه قدر پول دار هستند؟  کارشان چیست؟ هیچ کس از مشکلات سوال نمی کند. داشتن پول زیاد حتما برای سفر به افراد کمک می کند ولی برای کسانی مثل من که بک پکر(نوعی سبک سفر ارزان)  هستند و با کمترین هزینه سفر می کنند شکل سفر متفاوت است . برخلاف کشورهای تراز اول که گرفتن ویزا شاید آخرین مرحله در برنامه ریزی سفر باشد، معمولا اولیــن دغدغه ما ایرانی های برای ســفر گرفتن ویزاســت!  از لحظه اولین جرقه های فکر شروع سفر تا آخرین لحظه ورود به سفارت همیشه این دلهره بوده که آیا با درخواست ویزا موافقت شده؟ آیا به تعداد روزهای خواسته شده ویزا صادر شده؟ ویزا چند بار ورود است یا تک؟ خیلی دوست دارم روزی را ببینم که این قسمت سفر که مربوط به ویزاست دیگر در برنامه های سفرم نباشد. نه آرزوی پــول دارم و نه آرزوهایی دیگر می دانم که وقتی این آرزویم برآورده شــود یعنی کشورم به سطح رفاه اجتماعی خوبی رسیده و وجهه بین المللی اش خیلی بالاست که احتیاجی به کاغذ بازی برای ویزا نیست . ویزا انواع مختلفی دارد که براســاس هدف و ارائه مدارک صادر می شــود. ویزاهای رایج عبارتند از   ویزای توریستی،  دانشجویی،  تجاری و ... که من در این متن فقط در مورد ویزای توریستی توضیح می دهم که حاصل تجربه های شخصی من است ولی بهترین راه برای فهمیدن اطلاعات در مورد ویزای کشورها مراجعه به سایت سفارت ها یا استفاده از  سای

www.iatatravelcentre.com است . متاســفانه خیلی از سایت های فارسی زبان قابل اطمینان نیســتند و اطلاعات را یا از سایت های دیگر کپی می کنند یا اطلاعاتشان به روز نیست چرا که با توجه به شرایط سیاسی، رابطه کشورها قابل تغییر اســت به عنوان مثال در مورد کشور گرجســتان در این چند سال پروسه گرفتن ویزا کاملا تغییر کرده. انواع ویزا از نظر دفعات ورود به سه قسمت تقسیم می شوند:

 

(۱ )  ویــزای یک بار ورود یا ســینگل Single visa با این ویزا فقط یک بار اجازه ورود به کشور مقصد را داریم .

 

(2) ویزای دو بار ورود یا دابل Double visa  اجازه دوبار ورود به کشور مقصد را داریم .

 

(3 )ویزای چند بار ورود یا مولتیپل Multiple visa تا زمانی که ویزا اعتبار دارد می شــود به تعداد دفعات نامحدود به کشور مورد نظر ورود و خروج داشت .

 

برای گرفتن ویزا معمولا دو راه وجود دارد؛ روش اول برای گرفتن ویزا

 

اول اینکه مسئولیت گرفتن ویزا را به یک آژانس مسافرتی واگذار کنید که مسلما مبلغ بیشتری باید بپردازید ولی در وقتتان صرفه جویی خواهید کرد. هر چند سپردن مسئولیت به یک آژانس به معنای گرفتن صد در صد ویزا نیست و احتمال اینکه نتوانید ویزا بگیریــد وجود دارد. البته این روش به اعتبار آژانس مســافرتی بستگی دارد. خیلی از کارکنان آژانس های مســافرتی برای جذب مشتری وعده های واهی می دهند و حتی به نظر من یک صفحه هم در مورد قوانین گرفتن ویزا مطالعه ندارند. فقط موقع دریافت وجه خوش قول هستند و وقتی به مشکل می خورید هیچ کاری نمی کنند. من در گرفتن ویزای سنگاپور این مشکل را داشتم.  روز صد در 20 تا ۱۴به من گفته شــد ویزا بین صد آماده اســت و من برنامه سفرم را برای بعد از این زمان تنظیم کردم ولی ویزا نرســید و هزاران بهانه. به امید اینکه ویزا را در مالزی بگیرم سفرم را شروع کردم ولی نه آژانس ایرانی پاسخگو بود و  نه کارگزار در مالزی، سفر  ۱۴روزه من رو به اتمام  بود که  درســت 3 روز مانده به پایان سفر ویزا را در کشور مالزی با زحمت تمام گرفتم و با هزاران دردســر به سنگاپور رفتم و مجبور شدم قسمت هایی از برنامه سفر را تغییر دهم آن هم به خاطر عدم اطلاعات کافی یه کارمند آژانس! پس اگر قرار است مسئولیت گرفتن ویزا به آژانسی واگذار شود بهتر است به یک آژانس معتبر واگذار شود.

 

 روش دوم برای گرفتن ویزا

 

دوم اینکه خودتان اقدام کنید! این روشــی اســت که اکثر افرادی که جهانگردی می کنند یا ســفرهای زیادی دارند بــرای صرفه جویی در هزینه ها از آن اســتفاده می کنند، آدرس، تلفن و مشــخصات سفارت کشــورهایی که در ایران وجود دارند با یک سرچ کوچک در اینترنت قابل دسترسی است. بیشتر این سفارت ها  دارای سایت فارسی هستند و اگر بد شانس باشید یک سری از کشورها سایتشان فقط به زبان رسمی آن کشور و زبان انگلیسی است . برای گرفتن ویزای کشــور اندونزی به ســفارت مراجعه کردم که کسی فارسی صحبت نمی کرد و به خاطر اطلاع رسانی غلط مجبور شدم چند بار برای تکمیل مدارک به سفارت مراجعه کنم. این مشکل معمولا در کشورهای جهان سوم متداول است. کارمندان دل و دماغ کار کردن ندارند. مبلغ  50 دلار بــرای ویزا در تهران پرداخت کردم و در 50 فرودگاه بالی هم 50  دلار برای ورود خواستند. در این موارد اگر زیاد اعتراض کنید شاید با داشتن ویزا اجازه ورود صادر نشــود  پس مجبورید به هر چه  گفته می شــود عمل کنید البته در آن زمان 50 دلار مبلغ زیادی نبود ولی در حال حاضر شرایط متفاوت است .

بلد بودن زبان انگلیسی در سفر ها کمک بزرگی اســت ولی اینکه  تصور کنید انگلیسی را خوب صحبت می کنید و به مشــکل نخواهید خورد اشتباه اســت. برای من خیلی پیش آمده که در کشــور مقصد مامور کنترل انگلیســی را خوب صحبت نمی کرده یا اینقدر لهجه بدی داشته که به زور جملاتش را متوجه می شدم. شناخته شده ترین کشور که ماموران مرزی آن انگلیسی را خوب صحبت نمی کنند ارمنستان است . برای بعضی کشورها که تعداد آنها خیلی کم است، ایرانی ها احتیاج به ویزا ندارند، شناخته شده ترین این کشورها در حال حاضر ترکیه و مالزی هستند.  برای این دو کشور هم اگر از مرز هوایی وارد شوید اوضاع خوب است ولی کنترل پاسپورت در سفر زمینی شاید ساعت ها طول بکشد . بعضی از کشــورها در ایران سفارت ندارند. برای متوجه شدن از لیست کشــورهایی که در ایران سفارت دارند بهترین راه مراجعه به سایت وزارت امور خارجه اســت. معمولا اگر کشــوری دارای سفارت در ایران نباشد مسئولیت این سفارت به ســفارت های دیگر واگذار می شــود و یا باید به صورت آنلاین ویزا را تهیه کرد. به این شــکل که مدارک مورد نیاز به همراه رســید واریز مبلغ (در صورت داشتن کارت اعتباری) از طریق اینترنت آپلود می شــود و ویزای شما از طریق اینترنت به ایمیل شما ارســال خواهد شد و در بعضی موارد مجبور می شوید مثل من و از طریق یک آژانس اقدام کنید که برای گرفتن ویزا هر چه احتمال در قوانین ریاضی خوانده اید باید در نظر بگیرید.

 

ویزا در لحظه ورود Visa on arrival

 

این نوع ویزا معمولا به محض ورود شما به کشور مقصد در فرودگاه یا مرز زمینی صادر می شود که بعضی از این نوع ویــزا ها نیز برای صدور نیاز به یک ســری مدارک دارند که باید از قبل آن ها را آماده کرده باشید تعداد این کشورها خوشبختانه کم نیست مثل کنیا یا  سریلانکا و مشکل اصلی در مورد کشــورهایی است که هیچ کدام از روش های بالا برای آن ها وجود ندارد، مثل کشور نامیبیا، وقتی قصد سفر به آفریقای جنوبی را داشتم به فکر ســفر به این کشور افتادم کشوری خاص و کمتر شــناخته شده برای ایرانی ها، در این صورت باید به نزدیک ترین کشوری که سفارت کشور مورد نظر در آن قرار دارد بروید و اقدام کنید و بهتر است قبل از اقدام به سفارت کشور مورد نظر در یکی از کشورها ایمیل بزنید .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ویزای شینگن

 

 

 این ویزا یکی از معتبرترین ویزاهای دنیاست و فکر می کنم همه در مورد سختی گرفتن این ویزا شنیده اند ولی شنیدن یک چیز است و در عمل اقدام کردن مساله ای دیگر. اول اینکه بدون داشتن دعوت نامه معتبر امکان گرفتن وقت سفارت وجود ندارد. پس در گام اول یا باید دوســت و فامیل در این کشورها داشــت و یا دعوت نامه کاری. البته با رزرو هتل هم امکان اقدام وجود دارد که در این شــرایط وضعیت سخت تر خواهد شد .

 

 

فکر می کنم تمام کشورهای حوزه شینگن در ایران سفارت دارند. در ساده ترن حالت ممکن است فکر کنید به ساختمان سفارت می روید و سوال هایتان پاسخ داده خواهد شد ولی بدون داشتن وقت قبلی هیچ کس نمی تواند وارد ســاختمان سفارت شود. فقط می توان از محل های مورد نظر در دیوار سفارت همان اطلاعاتی را به دست آورد که در سایت موجود است. هر چند برخورد بعضی از دربان های سفارت آن قدر بد است که شاید از مراجعه به سفارت پشیمان شوید. بعضی از آن ها تصور می کنند که سفیر آن کشور هستند و برخوردشان اصلا دوستانه نیست .

 

 

شاید فکر کنید با تماس تلفنی جواب سوال هایتان را خواهیــد گرفت. ولی در مورد این کشــورها که متقاضی زیاد دارند، برقراری تماس در ساعت مقرر شده سفارت شایدا مری باشد ناممکن. خطوط تقریبا همیشه اشغال هســتند. در این صورت بهترین راه ارســال ایمیل است که معمولا پاسخ داده می شود ولی ا ینکه درا یمیل چندم پاسخ خود را بگیرید معلوم نیست . مرحله بعد تکمیل مدارک و ترجمه بعد از داشتن دعوت نامه معتبر و گرفتن وقت، گام بعدی تهیه  مدارک لازم است. هر کشوری بسته به شرایط خاص خود مدارک مختلفی میخواهد ، تقریبا مدارک اولیه بین کشورها مشترک است ،  پر کردن فرم ، دوقطعه عکس، داشتن پاسپورت معتبر، گواهی شغلی، گردش و تمکن مالی، بیمه مسافرتی و هزینه  که تا به امروز که من این متن را منویســم 6۰ یورو بوده . داشتن بیمه مسافرتی برای بعضی از کشورها مثل کشــورهای حوزه شــینگن الزامی است ولی برای کشــورهای جنوب شرق آسیا و بیشتر همسایگان ایران داشتن بیمه مسافرتی لزومی ندارد. وقتی همه مدارک کامل شــد. نوبت به ترجمه می رسد برای مثال در مورد کشور اتریش تمام مدارک باید به زبان آلمانی ترجمه شود و در مورد کشور آلمان ترجمه تمام مدارک ا لزامی نیست. ترجمه مدارک اگر به انگلیسی باشد تقریبا در تمام دارالترجمه ها صورت می گیرد ولی به زبان های دیگر هم زمان بیشتری می خواهد و هم هزینه ها بیشتر می شود . بر اساس تجربه من، این پروسه از شروع تا فهمیدن نتیجه گرفتن ویزا احتمالا حدود  سه ماه زمان می گیرد و این فقط اولین گام برای ســفر است . بعد از اتمام تمام مراحل باید مشــخصات ویزا کاملا چک شود. بازه زمانی ویزا، تعداد روزها و مشخصات فردی به ندرت پیش می آید که اشتباه صورت گیرد ولی اگر بد شانس باشید یک اشتباه کوچک ثبتی باز هم وقت گیر خواهد بود. البته این چک کردن تاریخ ها در مورد مهر ورود و خروج کشورها هم صادق است و برای مثال برای من در سفر به اندونزی مهر ورود به این کشور یک روز قبل از شروع ویزای من خورد و در آن لحظه به دلیل خستگی دقت نکردم و موقع خروج با  توضیح چند دقیقه ای همه چیز به خوبی حل شد ولی شاید همیشه به همین سادگی نباشد . این نوشته ها فقط قسمتی کوچکی از مشکلات برای سفر بود ولی اگر قرار باشد همیشه به مشکلات فکر کنیم پس نباید سفر کرد. به امید روزی که ما ایرانی ها هم بتوانیم به راحتی به کشورهای دیگر سفر کنیم.

 

 

 

 

 

...

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۷ آذر ۹۷ ، ۱۴:۳۹
مهدی عبدی

سفرنامه اسلواکی - شهر براتیسلاوا

 

 

 

.....

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۰ آبان ۹۷ ، ۱۵:۲۹
مهدی عبدی

 

 برای دیدن ویدیو ها و عکس های بیشتر به صفحه اینستاگرام من مراجعه کنید 

 

http://instagram.com/mehdi.abdi1357

 

براتیسلاوا و داستان مجسمه ها

 

 

در سال ۱۹۹۳ کشور چـِکُسْلُواکی به دو کشور به نام های چک و اِسلُواکی تقسیم شد ، فکر میکنم گویندگان خبر ایران به اندازه مردم این دو کشور از این مساله خوشحال شدند چرا که همیشه در تلفظ نام این کشور مشکل داشتند .

این دو کشور زمانی جزیی از امپراطوری اتریش مجارستان بودند ، چکها بیشتر تحت سلطه  اتریشی ها و  اسلواکها زیر سلطه  مجارها ، بعد از تفکیک این دو کشور ، میتوان گفت کشور چک برای مردم دنیا شناخته شده تر بود چرا که شهر پراگ پایتخت جمهوری چک در زمینه گردشگری جاذبه های خیلی بیشتری نسبت به براتیسلاوا (که در گذشته پرسبورگ نامیده می‌شد  ) پایتخت اسلواکی داشت این برتری فقط در زمینه گردشگری نبود و در زمینه ورزش هم چک گوی سبقت را از اسلواکی گرفت ،  هنرمندان  بزرگی مثل کافکا و دورژاک که زمانی زاده چکسلواکی بودند حالا زاده کشور چک حساب میشدند پس هنرمندان هم اسلواکی را بی نصیب گذاشتند .حتی پرچم کشور هم به جمهوری چک رسید و اسلواکی باید پرچم جدید طراحی میکرد.

حال کشور نوپای اِسلُواکی با 5.5 میلیون جمعیت در اروپای مرکزی باید در بیشتر زمینه ها همه چیز را از نو شروع میکرد ، حتی اَندی وارهول Andy Warhol هم که والدینی اسلواکیایی داشت در آمریکا متولد شد ، شاید تنها قهرمان وفادارشان «یورای یانوشیک» (Juraj Jánošík)  ، رابین هود  اسلواکی برای آنها باقی ماند.

براتیسلاوا در جنوب غربی اسلواکی با 460 هزار نفر جمعیت  در کنار دو رود دانوب و موراوا قرار دارد ، جوانترین پایتخت اروپا  یک ویژگی منحصر بفرد در دنیا دارد! این شهر تنها پایتخت دنیا است که با 2 کشور مرز مشترک دارد. براتیسلاوا زمانی به عنوان شهری سه زبانه شهرت داشت که ساکنینش می‌توانستند به آسانی بین زبان‌های آلمانی، مجارستانی و اسلواک تغییر زبان دهند.

دو شهر وین و براتیسلاوا نزدیکترین پایتخت های دنیا به هم هستند و به دلیل همین ویژگی بعضی از مردم براتیسلاوا هر روز برای کار به کشور اتریش و شهر وین می آیند و برمیگردند .

بیشتر متولیدین دهه پنجاه و شصت کارتون موش کور را یادشان است کاراکتری ساخته کشور چـِکُسْلُواکی نامش “مول” Mole (به زبان اسلواکی کرچک Krtek) بود ،  در آن زمان نمیدانستم ساخت کدام کشور است فقط از نوشته ها میتوانستم حدس بزنم به زبان انگلیسی نیست چرا که الفبایشان عجیب بود  و این اولین نشانه هایی از کشور چکسلواکی بود ، بعد از تفکیک دو کشور ، اسلواکی را در فیلم های معروفی مثل  Behind Enemy Lines ، Peacemaker، Eragon DragonHeart ،  دیدم ، اما تاثیرگذارترین فیلم  ، فیلم هاستل محصول سال 2005 بود ، ، توریست هایی که به اسلواکی میرفتند ، آنها را می دزدیدند و در یک سایت اینترنتی سری  به مزایده می گذاشتند و بعد افرادی  که علاقه به کشتن داشتند آنها را می خریدند و با شکنجه و به بدترین شکل می کشتند موفقیت فیلم به حدی بود که شماره 2 و 3 آن نیز ساخته شد و با استقبال زیادی مواجه شد ولی مردم اسلواکی به شدت به آن معترض بودند چرا که تصور خوبی از کشورشان به دنیا نشان نمیداد از آن  موقع همیشه دوست داشتم ببینم کشور اسلواکی به چه شکل است؟ و چرا چنین فیلمی باید در اسلواکی ساخته شود؟

در سفر سال 2016 به اروپا  فقط دو روز مانده بود سفرم تمام شود و من باید براتیسلاوا را میدیدم ، سفرنامه ها یی که از این شهر خوانده بودم ، بیشتر بر یک چیز تاکید داشت ، براتیسلاوا فقط 78 کیلومتر با وین فاصله دارد و دیدن یک کشور برای یک روز خالی از لطف نیست ، هدف خاصی برای دیدن براتیسلاوا نبود فقط برای اینکه یک کشور به کشورهای دیده شده اضافه شود .

برای رفتن از وین به براتسیلاوا انتخاب های زیادی هست قطار ، اتوبوس و کشتی در امتداد دانوب ولی من به همراه دوستم تصمیم گرفتیم با ماشین این مسیر را طی کنیم به دو دلیل یکی اینکه زمان را از دست نمیدادیم و دوم اینکه بخاطر یکشنبه بودن مجبور نبودیم برای پارکینگ مبلغی بپردازیم ، فقط 10 یورو برای استفاده از اتوبان که در اکثر کشورهای اروپایی متداول است .

اگر میخواستم اسلواکی واقعی را ببینم باید به قسمت شمال شرقی این کشور سفر میکردم که در این سفر فرصت کافی نداشتم پس برای بار اول به دیدن براتیسلاوا قناعت کردم ، ولی برای من به جز دیدن بافت قدیمی و سایت های توریستی شهر براتیسلاوا ، دیدن مجسمه های این شهر خیلی مهم بود ، مجسمه هایی که به مرور زمان به قسمتی از بافت تاریخی شهر تبدیل شده بودند  ، مجسمه هایی که یکی از آن ها خیلی معروف بود و هر بار در گوگل دنبال مجسمه های پرطرفدار بودم نام  چومیل Čumil را میدیدم .

این شهر جاذبه های متنوعی دارد که همه آنها در یک محدوده نسبتا کوچک دور هم جمع شده اند. یک قلعه تاریخی که با فاصله کمی از مرکز شهر قرار دارد ولی در مقایسه با قلعه های دیگر اروپا شاید حرفی برای گفتن نداشته باشد ، یک پل جدید در کنار قلعه که رد شدن با ماشین از روی آن برایم کافی بود ، یک برج تلویزیونی که بیشتر به خاطر رستوران و  پانورامای شهر معروف است  ، و بقیه جاذبه ها در داخل بافت قدیمی شهر بود تمرکز اصلی سفرم را بر روی بافت تاریخی گذاشتم ، با قدم زدن در این بافت تقریبا بیشتر آثار تاریخی را میدیدم.

نمیخواهم در مورد جاذبه هایی که همه نوشته اند و در گوگل به راحتی پیدا میشود بنویسم ، میخواهم از خیابان ها و حس ناب آنها در براتیسلاوا بنویسم .

 

 

Hotel Galeria Bratislava

 

 

مهمترین ساختمانی که در سفر نامه ها از آن یاد نشده بود یکی از عجیب ترین هتل های دنیا بود ، شاید اگر به زبان  فارسی در مورد براتیسلاوا در گوگل سرچ کنید چندین و چند صفحه برای شما باز شود که بیشتر آنها از روی هم کپی شده اند ولی تعداد کسانی که به براتیسلاوا سفر کرده اند کم نیست و این سوال پیش می اید که چرا هیچ کس به این هتل که یکی از منحصر به فرد ترین سازه های دنیاست توجهی نکرده ؟

چون این هتل با مرکز شهر و جاهای توریستی کمی فاصله داشت ، تصمیم گرفتم بازدید از شهر را از آن شروع کنم ، در یک خیابان خلوت و با طرحی عجیب  ، چون زمان نداشتم تا تجربه یک شب اقامت را در آن داشته باشم بیشتر زمانم را صرف دیدن بنا از بیرون و قسمتی از درون هتل کردم در نمای ساختمان مثل داخل اطاق ها  هیچ خبری از دکوراسیونی که تا به حال از هتل ها دیده بودم نبود  فقط نقاشی و رنگ ، با ترکیب بندی کاملا حساب شده ، شاید لغت چشم نواز واژه مناسبی برای رنگ های استفاده شده در هتل باشد و مسلما برای کسانی که به هنر و نقاشی علاقه مند هستند لذت ماندن در این هتل از بودن در هتل های پر ستاره بیشتر است ، شاید در سفرهای بعد موقیتی پیش آید و در این هتل اقامت کنم ولی این بار نشد ، پس به سمت بافت قدیمی شهر به راه افتادم .  ماشین را نزدیکی ساختمان اپرا پارک کردم و پیاده روی شروع شد .

 

 

Čumil

 

 

اولین مجسمه ، مجسمه چومیل Čumil بود ، شناخته شده ترین مجسمه براتیسلاوا  که گفته میشود با لمس سر مجسمه آرزوی شخص برآورده میشود ، ترجمه ی حروف چومیل Čumil کلمه ی "watcher" است. دو داستان متفاوت در این مورد نقل میشود اولی اینکه او یک کارگر معمولی است و به کارهایی که باید انجام دهد فکر میکند و دومی اینکه او از پایین به دامن خانوم ها نگاه میکند ، خیلی برای دیدنش مشتاق بودم ، تقریبا تمامی کسانی که با چومیل عکس میگرفتند کنارش می ایستند و عکس میگیرند ، در یک لحظه تصمیمی عجیبی گرفتم  روی زمین  دراز کشیدم و به چشمانش خیره شدم و با نگاهم به او گفتم دیدی بالاخره مرا به اینجا کشاندی تا به حال با چشمانت به همه نگاه میکردی و حالا که این همه راه را برای تو آمدم باید برای چندثانیه فقط چشم در چشم من باشی .

و بعد به راهم ادامه دادم تا به خیابان سنت میکایل رسیدم شاید معروفترین خیابان بافت قدیمی با خانه های قرن هجدهم و آن دروازه معروفش یکی از چهار دروازه براتیسلاوا در هفت طبقه و با ارتفاع 51 متر تنها باقی مانده از  قرون وسطی .

در پایین دروازه یک دایره طلایی وجود دارد  ، کیلومتر صفر اسلواکی ،در بسیاری از کشورها کیلومتر صفر ، معمولاً به نقطه‌ای از پایتخت، گفته می‌شود که فاصله دیگر نقاط کشور از این نقطه سنجیده می‌شود.و دربراتیسلاوا این فاصله را از براتیسلاوا به 29 شهر دیگر نشان می دهد.

 

 

 

 

 

 حال نوبت رفتن به میدان اصلی شهر بود ، اطراف میدان پر بود از توریست ها با نژادهایی متفاوت ،بیشتر چشم بادامی ها ،  ولی برای ما ایرانی ها و شاید دیگر مردم دنیا همه مردم چشم بادامی چینی هستند ، من در حد 10 کلمه چینی میدانم مهمترین آنها  شه شه به معنای ممنون است و خیلی پیش امده که از یک چشم بادامی تقاضای عکس کنم و بعد به چینی تشکر کنم و بعد بگوید من ژاپنی هستم و یا کره ای  ،این میدان علاوه بر مغازه های بیشمار برای خرید دو مجسمه معروف دارد :

 

 

Schone Naci Statue مجسمه شون ناسی

مجسمه این پیرمرد تنها مجسمه ای است که از نقره ساخته شده  بقیه از برنز هستند ،  مردی خوش پوش که همیشه کلاه به سر داشته  عاشق زنی  که او را دوست نداشت ،مثل بیشتر داستان های عاشقانه ولی این بار در دنیای واقعی او از این قضیه به شدت ناراحت بود و برای همین هر روز به زنانی که از خیابان رد میشدند گل میداده ، پس از فوت او در سال 1967 مردم مجسمه ی او را می سازند و به یاد او در خیابانی که همیشه از آن رفت و آمد می کرده، می گذارند.

 

 

Napoleon’s Army Soldier Statueسرباز ناپلئون

ناپلئون و ارتش او در سال 1805 در براتیسلاوا بودند. سربازی عاشق یک دختر محلی میشود، و در براتیسلاوا می ماند   و به تولید یکی از معروفترین نوشیدنی های اسلواکی میپردازد. و  این مجسمه متعلق به این فرد است .

 

به دنبال ردپای پادشاهان

بعد از دیدن این مجسمه ها شروع به قدم زدن در سمت دیگر شهر کردم در خیابان های براتیسلاوا پلاک های زرینی در دل سنگفرش ها به چشم می خورد که نشان دهنده مسیری هستند که ملکه و پادشاه بعد از  تاجگذاری از آنجا  عبور کرده اند ، شهر براتیسلاوا تقریبا 300 سال محل تاج گذاری پادشاهان مجار بوده ، بین سالهای 1536 و 1830، 10 پادشاه، 1 ملکه (ماریا ترزا) و 8 زوج سلطنتی در کلیسای سنت مارتین در براتیسلاوا تاج گذاری کرده اند ،  178 پلاک با نماد تاج و تخت در این مسیر قرار دارد .

وقتی پادشاه باشی حتی مسیر حرکتت هم با بقیه متفاوت است و اینجا جایی است که پادشاه و ملکه  در آن حرکت کردند و رد پایشان را برای آیندگان نشانه گذاری کردند ، کاری که امروز در هالی وود و برای بزرگان سینما انجام میشود تا اثر دستشان برای آیندگان در خیابان نشانه گذاری شود ،در مسیر قدم زدم و در خیالم به دنبال درشکه پادشاه حرکت کردم ، تا تصور کنم مردم آن زمان چه حسی داشتند وقتی این صحنه را میدیدند ، اگر این اتفاق امروز می افتاد چقدر با موبایل ها عکس گرفته میشد و در شبکه های مجازی آپلود میشد .

داشتم به این فکر میکردم که شاید بهترین کاری که بعد از مرگ یک فرد معروف میتوان انجام داد ساخت مجسمه او و نصب آن در یکی از میدان های شهر است به این ترتیب مردمی که هر روز از آن محل میگذرند به یاد آن شخص می افتند و با این کار این شخص همیشه در کنار مردم باقی خواهد ماند ، جمعیتی که در ای مسیر قدم میزدند بیشتر دنبال مجسمه ها بودند تا رد پای پادشاه .

موقع آن رسیده بود که یک غذای ملی مثل بریندزوه هالوشکی    bryndzové halušky  را امتحان کنم ،یک غذای ملی با نامی بسیار سخت ولی با دیدن منو رستوران نظرم عوض شد ،در منوی رستوران یه ظرف ویژه با وزن حدود 3 کیلوگرم بود که انواع گوشت و قارچ و سیب زمینی و خیلی مخلفات دیگر را داشت قیمت غذاها حدود 10 یورو بود ( در آن زمان یورو حدود 4 هزار تومان و شاید کمتر بود ) و این غذای ویژه که برای 4 نفر سرو میشد 40 یورو بود .

باید زمان خوش براتیسلاوا را با خوردن یک غذای مفصل ترک میکردم ، به دوستم نگاهی کردم و با نگاه من فهمید که این آخرین رستورانی است که من در این سفر در اروپا هستم پس چرا این غذا را سفارش ندهیم ؟

وقتی غذا را سفارش دادم گارسون با تعجب پرسید این غذا برای 4 نفر است و خیلی زیاد و با خنده جواب دادم گهگاه بک پکرها هم در رستوران ها باید سفارش ویژه داشته باشند .

حسابی گرسنه بودم و با هم تصمیم گرفته بودیم غذا را تمام کنیم ، هیچوقت نگاه مشتریان رستوران را وقتی غذا آماده شد فراموش نمیکنم با تعجب نگاه میکردند و هر کدام با دیدن غذا جمله ای میگفتند :

فقط برای شما دوتا ، کم نیست ، حتما خیلی گرسنه هستید ، چند روز اس غذا نخوردید و ...

یک دیس 3 کیلویی پر از غذا داشتیم و میخواستم لذت ببرم حسن ختام عالی داشت این سفر هر چند نشد تمام دیس را تمام کنیم ولی غذای آن روز را هیچوقت فراموش نمیکنم .

 

 

 

 

 

 

 

 

.....

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۰ آبان ۹۷ ، ۱۴:۲۲
مهدی عبدی

 برای دیدن ویدیو ها و عکس های بیشتر به صفحه اینستاگرام من مراجعه کنید 

 

http://instagram.com/mehdi.abdi1357

 

سفرنامه سنگاپور : بخش دوم 

 

سفر به معماری آینده

 

 

در یکی از سفرنامه های گذشته ام  در مورد سفر از مالزی به سنگاپور و دردسرهای آن نوشتم ، امروز قصد دارم بنویسم که تمام این دردسرها ارزش دیدن این کشور فوق مدرن را داشت .

 

 

سنگاپور کوچکترین کشور جنوب شرق آسیاست و در حقیقت سنگاپور یک  کشور-شهر است ، سنگاپور هم مثل مالزی از سه قوم هندی ، چینی و مالایی تشکیل شده که این سه قوم با وجود تفاوت های فرهنگی فاحش ، خیلی دوستانه در کنار هم زندگی میکنند . در سنگاپور چهار زبان انگلیسی، مالایی، چینی و تامیل به عنوان زبان‌های رسمی شناخته می‌شوند ولی تقریبا تمام مردم به انگلیسی مسلط هستند .

 

 

هر چند هیچوقت در سنگاپور شیری زندگی نکرده ولی نماد این کشور موجودی به اسم مرلیون است موجودی با سر شیر و بدن ماهی که در خیلی از جاهای شهر دیده میشود و معروفترین مجسمه مرلیون در نزدیکی مارینا بی سندز قرار دارد.

 

 

زمانی که من به سنگاپور سفر کردم مردم در حال آماده شدن برای جشن پنجاهمین سالگرد استقلال این کشور بودند ، کشوری که زمانی جزیره ای برای ماهیگیری بوده ، امروز جز کشورهای تراز اول دنیا شده  ، مردمی که هیچ سایت تاریخی ندارند ولی درعرض پنجاه سال به این نتیجه رسیده اند که نداشته هایشان را جور دیگری جبران کنند با معماری هایی از جنس آینده .

 

 

اولین تصویری که بعد از تایپ نام سنگاپور در گوگل میبینید متعلق به مارینا بی سند Marina Bay Sands است ، هتلی عجیب که از سه ساختمان کنار هم تشکیل شده و بر فراز آن کشتی بزرگی قرار دارد ، مثل دنیاهای فانتزی کشتی ای در حال پرواز بر فراز آسمان سنگاپور و این کشتی پارک آسمان (SkyPark) نام دارد به طول ۳۴۰ متر (به اندازه ای ۴٫۵ هواپیمای Airbus پشت سرهم )، اینجا اولین جایی در سنگاپور بود که برای دیدنش خیلی اشتیاق داشتم  و اولین منظره ای که از آن  دیدم با فاصله خیلی زیاد بود و من  داشتم این فاصله را کم و  کمتر می کردم .  

 

 

برای بازید از این مجموعه  دو راه دشتم  یا یک اتاق با هزینه 400  دلار در یکی از گران ترین هتل های  دنیا بگیریم   و از همه امکانات استفاده کنم  که مهمترین آنها  استفاده از استخر مجموعه به نام " استخر بینهایت "“ Infinity pool    بود  و یا یک بلیط با قیمت  23 دلار برای بازدید از مجموعه تهیه کنم.

 

 

چرا استخر بی نهایت ؟ استخر بی نهایت استخری است که در بالای ساختمان های با ارتفاع زیاد ساخته میشود و اطراف آن دیواری نیست ، به همین دلیل خطای دید ایجاد میشود و تصور میشود این استخر نهایتی ندارد  . این استخر مدت ها عکس  جلد انواع مجلات گردشگری دنیا بوده و هست.

 

 

با یک دلیل محکم روش دوم را انتخاب کردم خوب من اگر از این پول های چند صد دلاری داشتم که بتوانم در  چنین هتلی اقامت کنم دیگر بکپکر نبودم و شکل زندگیم کاملا فرق داشت ، پس به همان بلیط 23 دلاری قناعت کردم و شروع به بازدید مجموعه کردم .

 

 

قرار بود از هتلی بازدید کنم که  برنده ی جایزه ی بهترین هتل آسیا در سال 2011 و  2012  شده بود . دراین هتل  سه ساختمان ( با ۵۷ طبقه به ارتفاع ۱۹۴ متر ) کنار هم قرار گرفتند  و یک سازه به شکل کشتی که به پارک آسمان معروف  است (شامل بلندترین استخر جهان با ارتفاع 194 متر ) ، سقف های این ساختمان ها را به هم وصل کرده .

 

 

پس از تهیه بلیط بازدید را از طبقه همکف شروع کردم ، در این طبقه  کانالی بود که بوسیله قایق های سنتی چینی Sampan بازدید کننده ها می توانستند در کانال قایق سواری کنند .

 

 

خوب سنگاپور نه مثل ونیز کوچه پس کوچه و کانال دارد و نه مثل شرق آسیا خلیج های زیبا برای قایق سواری ولی به جای آن قایق سواری در یک مجموعه مدرن دارد که برای مسافران سنگاپور تجربه جدیدی است .

 

 

قبلا از برج میلاد تهران و برج های زیادی در دنیا بازدید کرده بودم ، هر چند ارتفاع این هتل تقریبا نصف ارتفاع برج میلاد بود ولی ساختار معماری اش بسیار پیچیده تر بود ، با اشتیاق به سمت درب آسانسور رسیدم و باید حدود 200 متر از سطح زمین بالا میرفتم  تا علاوه بر عظمت معماری هتل یک پانورامای زیبا از شهر هم داشته باشم .

 

 

آسانسور به سرعت یک چشم به هم زدن به طبقه آخر رسید و حالا من بر روی عرشه کشتی بودم قرار بود مثل یک کاپیتان چشم ها و لنز دوربینم را هدایت کنم تا نهایت لذت را از محیط ببرم ، هر چند منظره های پیش رویم فراتر از انتظارم بود.حال من یک کاپیتان جهانگرد بودم شده بودم ماژلان یا کلمب ، آماده بودم تا به جنگ  جَک رَکهَم با آن پرچم دزدان دریایی معروفش بروم

 

 

اولین منظره پارک گاردنز بای دی بی  Gardens by the Bay  بود ، پارکی که  تداعی مناظری بود که در فیلم ها از سیارات  دیگر دیده بودم و میشد گفت ساخته دست بشر نیست و بیگانه ها آن را ساخته اند ،  مغز متفکر احداث این پارک تخیلی داشته مثال زدنی ،  در مورد این پارک در نوشته های آینده مفصل خواهم نوشت .

 

 

سکوی شناور در خلیج مارینا Float Stadium

 

 

منظره بعدی باز هم عجیب ، در جلوی چشمم بزرگترین سکوی شناور دنیا قرار داشت ،زمین فوتبال روی آب هر چند این استادیوم با ظرفیت 3000 نفری اش امروزه  بیشتر برای کنسرت ، مراسم و رویدادهای اجتماعی مورد استفاده قرار می گیرد.

 

 

اول شگفت زده شدم ولی بعد با خودم فکر کردم بهتر که ما از این زمین های فوتبال روی آب نداریم ، با سبک شوت زدن ایرانی ها توپ دایما در آب می افتد و بازی دچار وقفه خواهد شد  و یا در بهترین شکل باید یک تیم به عنوان توپ جمع کن در آب باشد  ، خوب این هم یک روش متقاعد شدن برای نداشته هاست .

 

 

برای من که ذهنیت کودکی ام از فوتبال 2 سنگ برای دروازه و یک توپ پلاستیکی بود این زمین رویایی بود ، کودکان سنگاپوری تعریف شان از زمین فوتبال و ورزش فوتبال چیز دیگری است ، هر چند با این همه امکانات در فوتبال حرفی برای گفتن ندارند و ایران همچنان در این زمینه پر افتخارترین تیم آسیاست .

 

 

Singapor flyer پرنده سنگاپوری

 

 

سومین  منظره  ، بلندترین چرخ و فلک سنگاپور و دومین چرخ و فلک بزرگ جهان پس از های رولر در لاس وگاس با ارتفاع 165 متر (به اندازه یک برج 45 طبقه) بود که تا سال 2008 و قبل از ساخت های رولر ( با ارتفاع 167متر) بلندترین چرخ و فلک دنیا بوده ،  هر 28 کابین آن  به اندازه یک اتوبوس بود (با ظرفیت 28 نفر) ، ولی از جایی که من بودم خیلی کوچک به نظر میرسید ، هر چند من علاقه ای به این وسیله ها ندارم ولی  دیدن این  چرخ و فلک دنیا از آن منظره حس خوبی داشت ،

 

 

من در دهه 30 زندگی ام هستم ولی خاطرات کودکی ام خیلی دور به نظر میرسند ، اوج چرخ و فلک سواری من در کودکی سوار شدن بر چرخ و فلکی بود که معمولا برای امرار معاش مردی بود که در کوچه ها آن را هل میداد و داد میزد چرخ و فلکی و بچه های کوچه برایش اشتیاق داشتند و من هم که به قولی بچه زرنگ بودم پول به این وسیله نمیدادم ، در کنارش منتظر میشدم تا نفرات کم بیاید آنوقت صاحب چرخ و فلک مجبور بود برای حفظ تعادل من را مجانی سوار کند . و حالا با نوستالژی چرخ و فلکی که ارتفاعش 3 متر بود  ، داشتم به ارتفاعی چندین برابر نگاه میکردم  .

 

 

یک چرخش کامل چرخ و فلک ۳۲ دقیقه طول می کشد ولی یادم نیست در دوران کودکی چرخ و فلکی که من سوار میشدم چقدر ما را در آسمان نگه میداشت .

 

 

«هیلیکس بریج» (Helix Bridge)

 

 

بعد نوبت   The Helix بود به معنای مارپیچ ، پلی 280 متری که در سال 2010 افتتاح شده بود شکل پل مثل  ساختار دو رشته‌ای «دی‌‌ان‌ا»  بود و این یعنی این پل  سمبل زندگی و  رشد است.پیچ و خم های DNA  دیدنش از بالای هتل یک جور لذت داشت و قدم زدن روی آن لذتی کاملا متفاوت ، نورپردازی اش در شب هم خاص بود ، هنگام شب حروف رنگی C ، G، A  وT کاملا مشخص بودند  ، چهار حرفی که نشان دهنده سیتوزین، گوانین، آدنین و تیمین، چهار پایه DNA هستند .

 

 

طرح پل در سال 2010 برنده بهترین ساختمان حمل و نقل در جهان و خیلی جایزه های دیگر شده بود .

 

 

قسمتی از جهانگردی های من مربوط میشود به بازدید از پل های معروف بعضی از آنها مثل این پل کاملا مدرن هستند و به قولی بوی آینده میدهند و بعضی هم مثل 33 پل خودمان با آن همه جمعیت که صبح و شب در کنار آن هستند بوی زندگی و طراوت میدهد.

 

 

 

 

 

موزه علم هنر سنگاپور  Artscience Museum

 

 

و باز هم یک اولین دیگر ، اولین موزه علوم و هنر در جهان که در سال 2011 افتتاح شده بود ، گفته می شود که معماری آن  یادآور دو چیز است اول  گل لوتوس«گل نیلوفرآبی »  و دوم طراحی دایره‌شکل آن شامل 10 شاخه  است تعبیری از 10 انگشت انسان  و معروف به دست خوش آمد گویی سنگاپور است

 

 

به رسم خوش آمد گویی من هم دستم را به سمت مجموعه بردم تا دست سنگاپور را به خاطر این معماری های زیبا بفشارم .

 

 

این گلبرگ‌ها یا انگشت‌ها که به ترتیب بر ارتفاع آنها اضافه میشود به آسمان اشاره میکنند و این باعث میشود تمام 21 گالری مجموعه از نور خورشید بهره مند شوند و نکته جالب دیگر جمع آوری آب باران توسط  آبشاری که از سقف کاسه ای شکل مجموعه به استخری در داخل مجموعه هدایت میشود ( ارتفاع 35متر) و پس از تصویه از آن در سرویس های بهداشتی استفاده میشود .

 

 

مرکز تئاتر اسپلاندا Esplanade

 

 

این کشتی برای هر لحظه یک سورپرایز داشت ، شکل ساختمان های اطراف عجیب بود و از آن ارتفاع عظمت سنگاپور بیشتر به چشم می آمد

 

 

بنایی که شکل ظاهری آن از دوریان ( میوه ای استویی) الهام گرفته شده ، در مورد دوریان در یکی از خاطراتم به طور کامل نوشته ام ، میوه ای با طعم بهشت و بوی جهنم

 

 

خوب دیدن دوریان به این بزرگی برای من که از خوردن این میوه خیلی لذت برده بودم عالی بود

 

 

داشتم  بزرگترن دوریان دنیا را از ارتفاع 200 متری میدیدم ، اگر این میوه واقعی بود چه جشن بزرگی در سنگاپور میشد با آن گرفت و میشد تمام میلیون ها بازدید کننده سالانه آن را با این دوریان سیر کرد .

 

 

 

 

 

استخر بی نهایت

 

 

و بالاخره  استخر بینهایت ، و در نگاه اول  یاد آن جکی افتادم که کارگران چطور آجرها را 55 طبقه پرت کرده اند و یا کف استخری که روی پشت بام است کاشی کار چه نفسی داشته که توانسته کاشی ها را بچسباند .

 

 

ولی در واقعیت دقیقا مثل عکس هایی که از آن دیده بودم بود ، دوربین و امکانات من اجازه نمیداد بتوانم عکس های خوبی از آن بگیرم پس چند عکس معمولی گرفتم و بعد دوربین را کنار گذاشتم و برای لحظاتی کل استخر را مثل یک ماشین انالیز کردم

 

 

150 متر طول تقریبا به اندازه سه برابر یک استخر المپیک ، 200 متر ارتفاع ، 250 نوع درخت ، 650 نوع گیاه تزیینی این آمار و ارقام این استخر روی کاغذ بود ولی سوال این است که شنا کردن در این استخر چه حالی میتواند داشته باشد که مسافران از سراسر دنیا به سنگاپور می آیند و در این هتل اقامت میکنند ، چه عاملی باعث میشود که در شب افتتاحیه آن  Diana Ross آواز بخواند ،

 

 

این سوال هزاران هزار جواب دارد ، هر کس از دیدگاه خودش به آن جواب خواهد داد  ، برای من که فقط یک حس تداعی میشد ایستادن در نقطه شروع بی نهایت .

 

 

 

 

 

ایران از قدیمی ترین کشورهای دنیاست که حمام داشته و در آن زمان خزینه های حمام حکم استخر را داشتند در آن زمان نصف بیشتر کشورهای دنیا وجود نداشتند . دنیای امروز این را ثابت میکند کشورهایی که میخواهند پیشرفت کنند دنیای آینده را میسازند .

 

 

 

 

 

پارک مرلیون Marlion park

 

 

پارک مرلیون از آن زاویه خوب دیده نمیشد ولی برای دیدن یک منظره فوق العاده از مارینا بی سند باید به داخل پارک میرفتم تا هم یکی از مجسمه های معروف مرلیون را ببینم و هم از زاویه پایین به بالا از هتل دید داشته باشم .

 

 

مرلیون به عنوان سمبل سنگاپور شناخته میشود و در مجموع 5 مجسمه معروف مرلیون در سنگاپور وجود دارد مجسمه تشکیل شده از یک شیر با بدن ماهی ، این مجسمه تلفیقی از نام جدید  و قدیم  سنگاپور است. ، بدنه‌ ماهیِ مجسمه، نمادی از ریشه‌ی زندگی در این شهر به عنوان شهر کوچک ماهیگیری و نام قدیمی آن،‌ یعنی «تاماسک» (Tamasek) به معنای «شهر دریایی» است. سر مجسمه هم نمایانگر نام  فعلی سنگاپور به معنی «شهر شیر» است. تفاوت بزرگ این مجسمه با بقیه مجسمه های مرلیون آبی  است که با فشار از دهان ان به بیرون میرزد.

 

 

دیدن این مجسمه خوب بود ولی جمعیت زیادی اطراف مجسمه بود و من معمولا ای شلوغی ها را دوست ندارم پس به سمت هدف دیگر در پارک رفتم ، مجسمه 5 پسر در کنار رودخانه ،مجسمه ای در کنار  Cavenagh Bridge که به نظر من زیباتر از مرلیونی بود که همه برای عکس گرفتن با آن صف کشیده بودند

 

 

سادگی و طراوات این 5 پسر که کودکی خیلی از انسان های کره زمین را نشان میداد 5 پسری که فارغ از دنیا و در دنیای کودکی خود مشغول شیرجه زدن و آبتنی در آب بودند .

 

 

بعد از دیدن مناظر از بالای کشتی و حس اینکه سنگاپور زیر پای من است ، به سطح زمین برگشتم ،حال از روی سطح زمین به کشتی نگاه میکردم ، عکاسی کردم ، قدم زدم ، لذت بردم و در آخر به عنوان کاپیتان این سفر لنگر را کشیدم و به سمت اقامتگاه حرکت کردم تا فردا را جور دیگری شروع کنم .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...

 

 

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۶ مهر ۹۷ ، ۱۴:۲۱
مهدی عبدی

 برای دیدن ویدیو ها و عکس های بیشتر به صفحه اینستاگرام من مراجعه کنید 

 

http://instagram.com/mehdi.abdi1357

 

سوئیسی های فرازمینی!

 

 

 

برای تمامی کسانی که با من آشنا می شوند همیشه یک سوال مشترک وجود دارد: «بهترین کشوری که تا به حال دیدی کجا بوده؟» به نظر من مقایســه در گردشگری زیاد مناسب نیست. هر کشوری با توجه به شرایط جغرافیایی و فرهنگی ا ش، ویژگی های منحصر به فردی دارد که از کشورهای دیگر متمایزش می کند و من معمولا عادت ندارم کشورها را با هم مقایسه کنم ولی در سفر به سوییس مجبور شدم این مقایسه را انجام دهم  و بگویم سوییسی ها فرا زمینی هستند . سفر از مونیخ در آلمان به سمت زوریخ در سوییس بود  و مسافت حدود ۳۵٠ کیلومتر ، اتوبوس هایی  که  این مسافت را طی می کنند معمولا دو دسته هستند، یک سری مسافت راه زمینی دو کشور را انتخاب می کنند و ســری دوم  به سمت دریاچه کنستانس  به آلمانی بودن زی، دریاچه مرزی بین سه کشور آلمان، اتریش، سوییس می روند. بودن زی  ســومین دریاچه بزرگ آب شیرین اروپای مرکزی بعد از دریاچه بالاتون در مجارستان و ژنو در سوییس است. اتوبوس داخل کشتی می شود و قسمتی از مسیر را با کشتی طی می کنید. به دو دلیل مسیر دوم را انتخاب کردم اول اینکه از زیبایی منطقه به شکل کامل بهره ببرم و دوم اینکه وقتی به کلاس های یادگیری زبان آلمانی می رفتم. چند متن درباره این دریاچه خوانده بودم و حالا بهترین فرصت بود تا این دریاچه را از نزدیک ببینم . اتوبوس حدود ساعت  ۷ بعد از ظهر وارد کشتی شد و همه مسافران با هیجان به سمت طبقه بالایی کشتی حرکت کردند تا جایی مناسب برای دیدن غروب خورشید پیدا کنند. آب دریاچه بدون موج بود و در دور دست کوه های آلپ خودنمایی می کرد و این شرایط با غروب خورشید به نقطه اوج خود می رسید و به این شکل اولین منظره های  سوییس در ذهن من شکل گرفت. بعــد از غروب خورشــید به زوریخ رســیدم و با دوستانی که منتظرم بودند به سمت خارج شهر و محل اقامتی که قرار بود چند روز آن جا باشــم حرکت کردیم . اولین روز در شــهر زوریخ قرار شد در یک جاده کوهستانی به نام کلاسن پاس در کو ه های آلپ رانندگی کنیم تا به شهر آلتدورف برسیم. ترجمه نام این شهر به فارسی روستای قدیمی است. مسیر کلا کوهستانی و پر پیچ و خم بود. جاده تا ارتفاع  متری ۲٠٠٠ بالا می رفت و بعد از ســمت دیگر  کوه پایین می آمد، جاده ای که معمولا از پاییز تا اوایل بهار به دلیل بارش سنگین برف بسته است . قرار بود قسمتی از یک جاده ای را طی کنم که یکی  از جاده های محبوب دوچرخه سواران و موتورسواران اروپاست و همچنین قسمتی از مسیر تراکینگ Alpine Pass Route ،  طولانــی تریــن مسیر تراکینگ در ســوییس که از شهر سرگان (Sargans ) در شــرق سوییس آغاز می شود و از قلب کشور به سمت غرب عبور می کند تا در ساحل دریاچه شهر مونترو Montreux در ژنو پایان یابد . مسیر پیاده روی بیش از  ۳۲۵ کیلومتر است  و از ۱۶ گردنه عبور می کند و طی این مسافت حدود  ۱۵روز طول می کشد . ولی من با اتومبیل بودم و فقط  ۷۵ کیلومتر از این مسیر را طی می کردم. آبشارهای زیادی در مسیر بود که با آبشارهایی که تا به حال دیده بودم فرق داشــت، ارتفاع اکثر آن ها بالای صد متر و  دبی آبشــان  بالا بود، در یک قسمت مسیر ابرها بالای آبشار را کاملا پوشانده بودند و گویی آب آبشار از آسمان به داخل دریاچه می ریخت. دقیقا مثل فیلم های فانتزی. به غیر از سطح جاده که آسفالت بود همه جا رنگ سبز خودنمایی می کرد. آن هم نه سبز یک دست، رنگ ســبز در طیف های مختلف و در دل این سبزی رنگ گل ها کاملا مشخص بود واژه ای برای وصف زیبایی مســیر پیدا نمی کنم. رنگ ها در مسیر کاملا شارپ بودند و احتیاج به تنظیم دوربین نبود. با وجود این طبیعت با هر شات می شد بهترین عکــس  را گرفت. با خودم فکــر می کردم با این همه تجربه سفر در کشورهای مختلف و ایران، چرا در این جاده احساس می کنم تا به حال طبیعت گردی نکرده ام؟ یاد حرف های مردمی می افتادم که ســوییس رو با جاهای دیگه دنیا مقایسه می کردند و می خندیدم. کسی که یک بار سوییس را دیده باشد دیگر واژه زیبا را برای جاده های دیگر دنیا به کار نمی برد . در مسیر برای خرید لبنیات تازه توقفی داشتیم، مغازه ای بدون فروشنده هر چیز لازم داشتید برمی داشتید، وزن می کردید و بعد پول جنس رو داخل صندوق می انداختید، قبــلا راجع به این قضیه  شنیده بودم ولی مگر امکان دارد؟ بدون فروشنده، هرچند این موضوع در جاهای دیگر هم تکرار شد ولی باورش سخت است،  فکر نکنم در هیچ جای دنیا به جز سوییس بشــود  این کار را کرد! فقط کافی کسی در مغازه نباشد در عرض چند دقیقه مغازه خالی می شود . این یکی از نکاتی است  که سوییسی ها به آن  افتخار می کنند، خوب این طرز زندگی افتخار هم دارد! واژه سوء استفاده در دیکشنری مردم  سوییس تعریف نشده اســت. در ارتفاع ۱۹۵۲ متری آلپ در یک کافه توقف کردیم فصل بهار بود و در دامنه کوه هوا نســبتا گرم ولی بالای کوه هنوز برف بود و ارتفاع برف شاید حدود ۲ متر، در این کافه یک ماشین نظامی هم توقف داشت و سربازان سوییســی در حال نوشیدن قهوه. این بــار این فکر به ذهنم خطور کرد که دوران خدمت سربازی من چگونه سپری شد و این سربازان چطور خدمت می کنند، البته صلح طلبی سوییسی ها در دنیا زبان زد است و مسلما هیچ گاه از ارتش خود اســتفاده نخواهند کرد ولی طبق تحقیق من هر جوان سوییسی باید به مدت ۲۶٠ روز در نیروهای مسلح خدمت کند. دوره ســربازی برای مردان اجباری و برای زنان اختیاری است . ولی ظاهر این سربازان با ظاهری که من از سربازی می شناسم کاملا متفاوت بود، به هر حال فرصت نبود تا مکالمه ای با آن ها داشته باشم و از شرایط شان بپرسم. بعد از نوشیدن قهوه ای داغ در برف به سمت آلتدورف حرکت کردیم. اولین توقف کنار مجسمه ویلیام تل بود کماندار بزرگ سوییسی، من سریال تلویزیونی ویلیام تل را دیده بودم و به شخصیتش علاقه مند شده بودم و حالا در کنار تندیسش بودم. اگر بخواهم قیاس کنم شخصیت ویلیانم تل برای سوییسی ها مثل شخصیت آرش کمانگیر برای ما ایرانی هاست . ویلیام تل (گیوم تل)، قهرمان ســوییس  در قرن ۱٤  است که در طول قرن نوزدهم و حتی در دوره  جنگ جهانی دوم، در سوییس و در کل اروپا وی سمبل شــورش علیه استبداد محسوب می شده و لقب رابین هود ســوییس را داشــته و داستان معروفش این بوده که مجبورش میکنند  به سمت سیبی که روی سر پسرش بوده تیراندازی کند . گوته و شیللر و خیلی دیگر از نویسندگان بزرگ درباره اش نوشــتند. چارلی چاپلین هم در فیلم سیرک به نوعی ا ز ا و تقلید کرده ا ست. کتاب ویلهلم تل که شیلر نوشــت، بر بسیاری تاثیر گذاشت و انقلابیون فرانسه از آن الهام گرفتند. آدولف هیتلر شــیفته او بود و در کتاب «نبرد من» به آن اشاره کرده اســت. سالوادور دالی او را به تصویر کشیده و جواکینو روسینی، برای او آهنگ زیبایی ساخته است. این توضیحات یعنی همه کشورها، دارای قهرمان های افسانه ای هستند و فقط ما ایرانی ها قهرمان نداریم و دلیل اینکه درباره قهرمان های کشورهای دیگر اطلاعات نداریم این اســت  که علاقه ای به خواندن کتاب نداریم . بعد از دیدن یکی از سرسبزترین جاده های دنیا حالا نوبت گشــت در شــهر تاریخی آلتدورف و آشنایی با فرهنگ سوییسی بود . آلتدورف شهر کوچکی بود  و  اولین  منطقه ای که در سوییس خانه های خاص سوییسی با نقاشی های رو دیوار را دیدم، حدود یک ساعت در شهر گشتم و حال نوبت بازگشت از جاده ای دیگر بود.

 

 

 

 

....

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۴ مهر ۹۷ ، ۱۲:۳۵
مهدی عبدی

سفرنامه ایتالیا 





....

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۴ مهر ۹۷ ، ۱۲:۱۳
مهدی عبدی


سفر به سرزمین گلادیاتورها
خیلی وقت بود که میخواستم از ایتالیا بنویسم ولی نمیدانستم از کجا شروع کنم نوشتن از ایتالیا کار سختی است  ، کشوری که  بیش از نیمی از میراث فرهنگی جهان را دارد و از هر نظر جز کشورهای تراز اول دنیاست  ، بالاخره یک روز موزیک چهار فصل ویوالدی را پلی کردم و تصمیم گرفتم بنویسم  ، با هر نوازش آرشه بر ویالن  من هم قلم را روی کاغذ کشیدم  و  به این شکل  نوشتن سفرنامه ایتالیا شروع شد .

 

 

قصد داشتم از  سرزمین :سوفیا لورن و ناپل ، آث میلان و یونتوس ، دانته و داوینچی ، پیتزا و پاستا ، مافیا و پدر خوانده ، فراری و لامبورگینی ، فشن و مد ،پاوروتی و اپرا ، ویوالدی و موسیقی کلاسیک ، رنزو پیانو ومعماری ، واتیکان و پاپ  ، سینما و  فلینی ، جشنواره فیلم ونیز  و جیفونی و خلاصه رنسانس بنویسم.

 

 

 

برای نوشتن از ایتالیا ، باید ایتالیا را  لمس میکردم  تاریخ  رم ، کانال ها و گوندولاها در  ونیز ، فروشگاه های مد میلان ،هنر ناب  فلورانس ،  سواحل مدیترانه ای  سیسیل و ساردینیا ، برای همین در رم جا پای ، رد پای سزار گذاشتم ، در کولوسیوم  با گلادیاتورها جنگیدم در میلان شام را با شام آخر داوینچی خوردم ، در  فلورانس هنر ناب ایتالیا را دیدم و در ونیز با کازانوا و مارکو  از پس کوچه ها گذشتم .

 

 

 

در اولین سفرم به اروپا ، ایتالیا آخرین کشوری بود که میدیدم 21 روز در اروپا بودم و قرار بود  هفته آخر سفر در ایتالیا باشم  ، چهارشنبه 5 آگوست 2015 پاریس رو به مقصد رم ترک کردم ، درست مثل فیلم هایی دهه هفتاد که همیشه انگیزه ام برای سفر بودند بعد از پاریس اینبار نوبت رم بود که میزبانم باشد ،  و بالاخره حدود ساعت 11 شب به فرودگاه ciampino  رسیدم .

 

در این چند وقت با زبان های زیادی آشنا شده بودم و از هر کدام چند کلمه ای  را به خاطر سپرده بودم از زبان  سخت مجاری ها که هر روز به هم یونا پوت Jó napot ( روز به خیر ) میگفتند   تا آختونگ های Achtung آلمانی ( به معنای توجه)  و بعد زبان پر از خ در هلند ، فکر میکنم خ پرکاربردترین لغت در هلند است هر چند خودشان میگفتند دانمارکی ها از آنها بیشتر خ دارند ، بعد  فرانسوی که گفته میشود زبان عشق دنیا را دارند با آن  بون ژوها ی روزانه شان ،   حال نوبت  اولین کلمه ایتالیایی بود  بون جورنو ، شبیه به  بون ژوی  فرانسوی بود با لهجه ای متفاوت ولی خیلی آشنا ، انقدر موزیک و فیلم به زبان فرانسه و ایتالیا دیده و شنیده بودم که انگار خوش آمد گویی به زبان فارسی بود .

 

 

برنامه بازدیدی که قبل از سفر در ذهنم داشتم  بازدید از شهرهایی رم میلان ونیز و واتیکان بود که خوب واتیکان ، کشور است کوچکترین کشور دنیا ، ولی طبق معمول شهرهای مورد بازدید م بیشتر از آن چیزی شد که انتظار داشتم .

 


قرار بود چکمه اروپا را ببینم ،  پنجمین کشور بزرگ اروپا با  60 میلیون نفر جمعیت  ، کشوری که دو کشور واتیکان و سان مارینو در داخل خاک آن واقع شده و جالب اینکه یه قسمت از خاک این کشور به نام  کامپونه د ایتالیا در خاک سوئیس  قرار دارد ، با زبان رسمی ایتالیایی ولی مثل ایران خودمان ، هر قسمتی لهجه خودش را دارد  و بعضی استانها کلا زبانشان با ایتالیایی که میشناختم  فرق داشت  مثل ایران که کرد ها ،  کردی صحبت میکنن و آذری ها ترکی و ... .ولی از نظر زبان انگلیسی نسبت به کشورهای شمال اروپا ضعیف تر بودند .
در رم دوستی داشتم که مثل  خودم عاشق سفرهای بکپکری ، فیلم و موسیقی و ... بود ، خیلی وجه مشترک داشتیم و خوب با ایران و موسیقی ایرانی هم اشنا بود  در نزدیکی رم و در شهری به نام نتونو Nettuno اقامت داشت ، در جایی خواندم که این شهر نام خود را از نام یکی از خدایان رم به نام نپتون گرفته است ،  قرار بود 4 روزی که در رم بودم من هم آنجا اقامت کنم صبح ها با قطار به رم میرفتم و هنگام غروب که به نتونو بازمیگشتم اطراف آنجا را با هم میدیدم .

 


وقتی نیمه شب به نتونو رسیدیم خسته و گرسنه بودم ، از من پرسید از 1 تا 10 یک عدد بگو برای گرسنگی ات ، با خودم فکر کردم اینجا ایتالیاست ایران نیست که حرف ها همه تعارف باشد ، گفتم 9 و این عدد 9 باعث شد خوردن اولین پاستای ایتالیایی را در بدو ورود تجربه کنم و این برای من به معنی خوش امد گویی به سرزمین گلادیاتورها بود .  

 


جزیره شناور
خیلی وقت بود که دوستم قول داده بود وقتی به ایتالیا رسیدم ، با هم یک طبیعت گردی ویژه داشته باشم ، قرار بود از پارک ملی لاتزیو (National park of Abruzzo and Lazio)دیدن کنیم .
صبح زود کوله را بستیم و به راه افتادیم ، باید مسافتی حدود 150 کیلومتر  را به سمت غرب طی میکردیم ، حدود دو ساعت در راه بودیم تا بالاخره به ابتدای مسیر تراکینگ رسیدیم  ، به محض رسیدن به محل گفت : طبیعت اینجا فوق العاده است و تنها مشکل این است که سمی ترین مارهای ایتالیا در این محل هستند و شاید این شکل خوش آمدگویی پارک ملی لاتزیو برای من بود .
مسیر از کنار یک رودخانه به سمت آبشار اصلی میرفت  ، شاید اگر نمیدانستم در ایتالیا هستم ، فکر میکردم ، یک روز جمعه در ایران است که به طبیعت گردی رفته ام ، خیلی شبیه طبیعت جاده چالوس یا  لواسان  بود  ولی یک لحظه که منطقه را دیدم با خودم گفتم چه اشتباهی اگر ایران بود که باید در مسیر راه کلی زباله باشد و با همین یک استدلال همیشه میتوان فهمید که آیا در ایران طبیعت گردی میکنید یا در خارج ایران .
ابتدای راه موزیکی از کریس ریا  Chris Rea  پلی کردم . دوستم با هیجانی خاص گفت : کریس ریا  ، میدانی اهل کجاست ؟ گفتم در دنیای موسیقی کمتر کسی است که کریس ریا   را نشناسد ، جواب  داد بله ولی اصالت نام خانوادگی ریا   برای همین حوالی است ، باورم نمیشد داشتم در سرزمین کریس ریا   طبیعت گردی میکردم و من هم که عاشق او ،  این باعث شد منطقه برایم دوست داشتنی تر شود .قرار بود دو یا سه ساعتی پیاده روی کنیم تا به آبشار برسیم ، به جز دو سه نفری که در طول مسیر دیدیم کسی آنجا نبود ، خلوت و بکر با طبیعتی زیبا .
وقتی در مورد پارک تحقیق میکردم متوجه شدم از لحاظ پوشش گیاهی و زیست جانوری خیلی غنی است گرگ ، خرس ، گوزن و خیلی حیوانات دیگر که امیدوار بودم به دلیل خلوقتی حداقل یکی دوتای آنها را از نزدیک ببینم که متاسفانه نشد .
ابتدای مسیر مثل تمام تجربه های قبلی ام بود ، یک پیاده روی سبک ولی هر چه به انتهای مسیر نزدیک تر میشدیم شکل منطقه فرق میکرد ، پوشش گیاهی کمتر میشد و دیواره ها بلندتر و عرض مسیر کمتر میشد  ،  صدای آبشار از فاصله دور در دره میپیچید و انتظار دیدن آبشار بزرگی را داشتم شاید 20 یا 30 متر ارتفاع و عرض حداقل 10 متر ، سرانجام بعد از دو ساعت پیاده روی به آبشار اصلی رسیدیم ، یک آبشار 4 یا 5 متری ، اینجا  دیگر آخر مسیر بود و از اینجا  به بعد فقط با  داشتن ابزار مناسب امکان ادامه مسیر بود .
حالا بعد از صدها تجربه تراکینگ و طبیعت گردی در ایران تجربه جدیدی در کشور ایتالیا داشتم ، تفاوتی احساس نکردم به جز نبود زباله ، که سالهاست سعی میکنیم با انواع پیام ها از ریختن زباله جلوگیری کنیم و هنوز که هنوز نتوانسته ایم .
بعد از یک دره نوردی دلپذیر حالا نوبت بازدید از دریاچه پوستا فیبرنو  (Lago di Posta Fibreno) در کومونه پوستا فیبرنو ( Posta Fibreno ) در استان فروزینونه Frosinone) )بود ، در همین یک خط میتوانید تصور کنید مجبور بودم چه اسامی دشواری را به خاطر بسپارم.
تقسیمات کشوری در ایتالیا کاملا با ایران متفاوت است ، ایتالیا به ۲۰ ناحیه دارد  که این نواحی به ۱۰۱ استان و این استان‌ها نیز به ۸۱۰۰ کومونه تقسیم می‌شوند.بزرگ‌ترین و پرجمعیت‌ترین کومونه ایتالیا کومونه رم (ناحیه لاتزیو) وکوچک‌ترین کومونه این کشور نیز فیرا دی پریمیرو در استان ترنتو است .
دریاچه  پوستا فیبرنو  هیچ آبریزی ندارد و تنها راه تامین آب برای عمق 2 تا 15 متری آن چشمه های کف در یاچه است که به همین دلیل آب بسیار زلالی دارد ، کف دریاچه به راحتی از هر نقطه ای در اطراف آن مشخص بود ، این دریاچه نوعی ماهی قزل آلای اندمیک ( بومی)  دارد که متاسفانه در این سفر فرصت نشد مزه آن را بچشم ، منظره اصلی دریاچه را میشد از روی پل چوبی که برای همین منظور بر روی دریاچه ساخته شده بود دید ، قایق های کوچک محلی و پرندگان آزاد و تنها صدایی که شنیده میشد صدای طبیعت بود ، یک جای فوق العاده برای استراحت و خوب این استراحت بعد از آن پیاده روی طولانی لازم بود .
 این دریاچه یک ویژگی منحصر به فرد هم داشت که شاید در اروپا هم منحصر به فرد باشد ، وجود یک جزیره شناور در این دریاچه .
دقیقا یادم هست که اولین بار نام جزیره شناور را در کارتون سند باد شنیدم ، جزیره ای که بر پشت یک نهنگ بود و حرکت میکرد ، هیجان دیدن آن جزیره را هنوز با گذشت 30 سال حس میکنم ، این بار داشتم یک جزیره شناور را در خارج ایران و در دنیای واقعی میدیدم ، جزیره ای که  مردم  محلی آن را  "La Rota" مینامند، جزیره ای که ریشه گیاهان آن مستقیما داخل آب است و برخلاف گیاهان خشکی ریشه در خاک ندارند .
هر چند این پدیده طبیعی در کشور ایران و در شهرستان تکاب هم وجود دارد .جزیره ای با نام  چَملی گول ، از نظر کلی تفاوتی بین این دو جزیره  نیست ، تنها تفاوت این است که در ایتالیا مسئولین این پدیده را تبلیغ میکنند و در ایران خبری از انعکاس این مطلب و حتی تلاش برای مراقبت از این اثر وجود ندارد .
البته حرکت جزیره به شکلی نیست که در زمان کم محسوس باشد ، برای دیدن حرکت باید کنار دریاچه بنشینید و منتظر باشید شاید ساعتها ولی تجربه دیدن یک جزیره که روی آب شناور است ارزش این زمان را دارد .
یک روز  خوب در ایتالیا تمام شد و من از تک تک لحظه هایم لذت بردم ، فردا نوبت بازدید از کولوسئوم بود ، قرار بود یکی از عجایب هفتگانه دنیا را ببینم .



کولوسئوم (Colosseum) :  دیدن اولین بنای عجیب از عجایب هفت گانه دنیا

 


پایان دنیا نزدیک است
رم شهری است که تاریخ آن با افسانه پیوند خورده  ، انیید  به سرزمین ایتالیای امروزی می‌آید ،  نوادگانش رموس و رمولوس، بخاطر دستور پادشاه که فرزندان پسر را برای حفاظت از تاج و تختش می کشته ، به رودخانه سپرده می شوند ، این کودکان توسط ماده‌گرگی نجات پیدا میکنند  و   بزرگ می‌شوند. و بعدها شهر رم را بر روی هفت تپه نزدیک به رود تیبر بنا میکنند. داستان این افسانه نشان پرچم باشگاه فوتبال رم هم است که به لطف سانسور صدا و سیما امروزه بیشتر مردم ایران با این لوگو آشنایی دارند . این داستان با کمی تغیرات شباهت زیادی به داستان کوروش بزرگ و موسی هم دارد ، اینکه در زمان های گذشته بیشتر پادشاهان ظالم خوابی میدیدند که بر اساس تعبیر آن باید فرزندان پسر کشته میشدند ،  داستان تکراری تاریخ است و این نکته نشان دهنده این است که قانون کپی رایت از زمان های کهن رعایت نمیشده .
میدانستم که صف بلیط برای ورود به کولوسئوم خیلی شلوغ است ، بنا براین بلیط را از طریق اینترنت تهیه کردم ، صبح حدود ساعت 9 به سمت رم حرکت کردم ، ایتالیایی ها یک ضرب المثل دارند که میگوید همه راه های دنیا به رم ختم میشود ، و من میگویم همه راههای داخل رم به ترمینی ختم میشود ، ترمینی ، ترمینال اصلی مسافر بری در رم است که راه تمام وسایل نقلیه به آنجا ختم میشود .
برای بازدید از رم ابتدا باید به ترمینی میرفتم ، تردد در رم تقریبا آسان است چون رم کلا دو خط مترو دارد ، آبی و قرمز ، در این مورد تحقیق کردم و به این جواب رسیدم چون کل شهر رم باستان هنوز کشف نشده و قسمتی از آن هنوز زیر زمین مدفون است ، ایجاد تونل مترو ممکن است به این آثار کشف نشده آسیب بزند ،هر چند نمیدانم این قضیه چقدر صحت دارد ولی با توجه به قدمت شهر رم میتواند واقعیت داشته باشد ،  به هر حال سوار بر مترو ی خط آبی راهم را به سمت کولوسئوم ادامه دادم ، برای دیدنش لحظه شماری میکردم ،  به محض خارج شدن از ایستگاه مترو با  ارتفاع 48 متر یعنی به اندازه یک ساختمان ۱۵ طبقه  در جلوی چشمانم ظاهر شد ، نماد کشور ایتالیا درست مقابل چشمانمم بود ، سکه پنج سنتی یورو را از جیبم بیرون آوردم ، طرح روی سکه درست شبیه همین کولوسئوم بود ولی در ابعاد خیلی کوچکتر
همانطور که حدس میزدم مملو از جمعیت ، چقدر مستند و فیلم از کولوسئوم دیده بودم ،رم شهر بی دفاع (روبرتو روسلینی )، تعطیلات رمی ( ویلیام وایلر ) ، زندگی شیرین  (فدریکو فلینی)، دزد دوچرخه (ویتوریو دسیکا)،  تقدیم به رم با عشق ( وودی آلن) و معروفترین آنها فیلم گلادیاتور(ریدلی اسکات) بود ، اکثر فیلم هایی که در رم فیلم برداری میشوند یک سنکاس از کولوسئوم دارند  و حالا قرار بود من سکانس اول بازیدیم را از  اولین بنای عجیب از عجایب هفتگانه دنیا داشته باشم البته اگر بگویم اولین بار 11 سال پیش کولوسئوم را در پاتایا در تایلند دیدم تعجب میکنید  ولی واقعیت داره در شهر پاتایا جایی هست به نام مینی سیام ، در مینی سیام ماکت تمام جاهای دیدنی دنیا حتی تخت جمشید را میتوانید ببینید .
آنجا بود که خیلی از جاهای دیدنی دنیا را دیدم با ماکت ها عکس گرفتم و به خودم وعده دادم یک روز تمام این ماکت ها را در واقعیت خواهم دید و  حالا با بیشتر این جاها در دنیای واقعی عکس دارم.
در سال ۲۰۰۷ میلادی، ۷ اثر برجسته به عنوان عجایب هفتگانه جدید انتخاب شدند. این آثار عبارتند از
چیچن ایتزا در مکزیک Pyramid at Chichén Itzá 
مجسمه مسیح در برزیل  Christ Redeeme
کولوسئوم در ایتالیا Roman Colosseu
دیوار بزرگ چین Great Wall of China
ماچو پیچو در پرو Machu Picchu
شهر باستانی پترا در اردن Petra
تاج محل در هند Taj Mahal
در این 7 اثر فقط یکی از آنها در اروپاست  و آن هم در ایتالیا .
به دلیل داشتن بلیط دیگر در صف طولانی خرید بلیط نایستادم ولی باید در صف دوم که برای ورود بود می ایستادم ، حال باید از یکی از 80 دَر که در گذشته هر کدام برای خود نامی داشتند وارد میشدم ، از بین این 80 در 4 تای آنها از اهمیت بیشتری برخوردار بودند  ، دو دَر برای ورود امپراطور ، و دو دَر برای گلادیاتورها یکی پورتا لیبیتینا (Porta Libitina ria) که نام الهه مرگ رم بوده  و  جنازه ی گلادیاتورهایی مغلوب را از ان خارج میکردند و دَر دیگر (Sani vivaria) که مخصوص گلادیاتورهای پیروز بوده.
بهترین روش برای لذت بردن از یک اثر تاریخی ، تصویر سازی در مورد آن  محل است  ، من این کار را تقریبا در هر جایی انجام میدهم .به محض ورود به قسمت اصلی حسی در وجودم ریشه زد ، من در سرزمین دشمن قسم خورده ایران در زمان گذشته بودم ، در جنگهایی که به مدت هفتصد سال بین ایران و روم طول کشیده بود ، حس یک ژنرال فاتح ایران را داشتم که پیروزمندانه سرزمین دشمن رو فتح کرده ،
حال در ، آمفی تئاتر فلاویان بودم  که نامش را از امپراطور سلسله‌ی فلاویان گرفته بود ،  بزرگترین تماشاخانه رم  که زمانی ظرفیت 50 هزار جمعیت را داشته و امروز آن را با نام کولوسئوم به معنی «جایگاه بزرگ» میشناسیم بنایی با  بیش از 2000 سال سابقه.
بنایی که کاربردش در طول تاریخ هم تغیر کرده زمانی برای مبارزه گلادیاتورها ، در زمان  طاعون بیمارستان و در زمان ناپلئون به صورت اصطبل و امروز  محل بازدید  توریست ها و  جهانگردان شده است ، آخرین نبرد گلادیاتورها که در آن برگزار شده در  ۴۳۵ میلادی و همچنین آخرین شکار حیوان‌ها به سال ۵۲۳ میلادی برمیگردد.
داخل مجموعه هم مثل اطراف آن مملو از جمعیت بود ، شات های دوربین و موبایل بود که یکی پس از دیگری به صدا در می آمد ، چینی ها در این زمینه استاد هستند مثل ما ایرانی ها از هر موقعیت 10 یا 20 تا عکس سلفی میگیرند ، اینجای قضیه به نظر من زیاد خوب نیست چرا که لذت سلفی گرفتن بین توریست ها از لذت مطالعه و دانستن اطلاعات در مورد محل های تاریخی بیشتر شده ، راستی اگر در زمان های قدیم هم میشد عکس گرفت ، چقدر عکس از مبارزات و سلفی گرفتن ها از گذشته در موزه ها بود و عکس ها چه تیتر هایی میتوانست داشته باشد مثلا من و جنازه گلادیاتور کشته شده یهویی ، کمبود امکانات در گذشته را دوست ندارم ولی در این یک مورد خوش شانس بودند که وقتشان با سلفی گرفتن تلف نشد ، شاید تعداد عکس هایی که در این چند ساله از این مجموعه گرفته شده خیلی بیشتر از مجموع جمعیتی باشد که برای دیدن مسابقات گلادیاتورها سالها و سالها به این مجموعه می آمدند.
با خودم فکر میکردم شاید در خط سیر تاریخ خوی خیلی از انسانها تغیر نکرده ،  امروز هم آدم های زیادی هستند که از مبارزه 2  انسان لذت میبرند ، و نه تنها برای دیدن مسابقات از نزدیک پول میپردازند که هزاران تماشاگر تلوزیونی هم به صورت زنده مسابقات را از شبکه ها مختلف میبینند ، تفاوت این مبارزات از نظر من فقط قانونی شدن آنها و البته زنده ماندن دو مبارز در انتهای مسابقه است که من فکر میکنم اگر راهی بود که مثل گذشته مبارز مغلوب کشته میشد باز هم خیلی ها لذت می بردند . شاید خیلی ها در میان این جمعیت به این فکر میکردند که کاش می توانستند امروز مبارزه دو گلادیاتور را از نزدیک ببینند .
یا همین مسابقه فوتبال که البته خود من هم از طرفداران آن هستم ، یک جور شبیه سازی سالم از مسابقات گلادیاتورهاست ، دو گروه 11 نفری مثل 2 گروه گلایاتور با هم مبارزه میکنند تا یکی پیروز از استادیوم خارج شود و شکل استادیوم ها هم که مشخص است ، شکل مدرن کپی از کولوسئوم .
مردم رم و ایتالیا میگویند  روزی که کلوسوئوم خراب شود آن روز پایان دنیاست و امروزه که این بنا مثل برج پیزادر حال کج شدن است ، شاید به پایان دنیا نزدیک میشویم ، خوشحالم که توانستم قبل از اینکه اتفاقی برای این بنا بیفتد آنجا را ببینم

 

 
 
 
 
.............

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۳۱ شهریور ۹۷ ، ۱۷:۳۴
مهدی عبدی

روزنامه البرز فردا

یکشنبه 21 آبان 1396

فوتبال زبان مشترک مردم




......

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۶ آذر ۹۶ ، ۱۶:۴۹
مهدی عبدی

روزنامه پیام اشنا  15

سه شنبه 14 آذر 1396

داستان خوانی





.....

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۲۶ آذر ۹۶ ، ۱۶:۴۴
مهدی عبدی

 برای دیدن ویدیو ها و عکس های بیشتر به صفحه اینستاگرام من مراجعه کنید 

 

http://instagram.com/mehdi.abdi1357

آشنایی با فرهنگ ناب آفریقای جنوبی

 

 

 

زندگی پنج قبیله معروف در دهکده لسدی

 

 

 

 این دهکده در فاصله حدود یک ساعت از شهر ژوهانسبورگ قرار گرفته است. به نظر من بهترین قسمت جاذبه های ژوهانسبورگ دیدن از دهکده لسدی است؛ جایی که با فرهنگ ناب آفریقای جنوبی آشنا می شوید، با گویش، لباس های محلی، سنت ها و معماری سازه های آفریقایی .

 

 

این دهکده داستان زندگی پنج قبیله معروف آفریقای جنوبی را برای شما بازگو می کند؛ قبیله های خوزاXhosa ، اندبله Ndebele ، پدیPedi ، بسوتوBasotho  ، زولو Zulu.

 

 

هر قبلیه لباس مخصوص، گویش مخصوص و رقص مخصوص به خودش را دارد. ولی وجه اشتراکشان در ازدواج است. برای ازدواج داماد در ازای عروس به خانواده دختر گاو می دهد و فقط تعداد گاوها در قبایل فرق دارد  و در میان قبایل مثلی هست که می گوید: «گاو بیشتر، زن بیشتر؛ زن بیشتر، دردسر بیشتر

 

 

بین این قبیله ها، زولوها از همه معروف تر هستند که به پادشاهی شاکا؛ امپراطوری معروف زولوها را تاسیس کردند و افتخار پیروزی در جنگ با انگلیسی ها را داشتند .

 

 

لسدی در زبان مردمان بومی به معنای «نور» است. با ورود اتوبوس توریست ها  به دهکده، فردی که مسئولیت دیده‌بانی را بر عهده دارد با نوعی آوا بقیه را خبر می‌کند. اهالی دهکده با آواز و رقص‌های سنتی خود به استقبال بازدیدکنندگان می‌آیند و اگر شما هم تمایل داشتید می توانید با اهالی رقصی داشته باشید.

 

 

بعد از مراسم استقبال، بازدید کننده ها به سالن اصلی هدایت می شوند تا اطلاعاتی راجع به دهکده و قبایل به آن ها داده شود و بعد رقص قبیله ها آغاز می شود.  در نگاه اول رقص قبیله ها شاید فقط برای سرگرمی باشد ولی در حالت های مختلف داستان هایی از روبرو شدن با حیوانات مختلف، جنگ با دشمنان و آداب خاص است.

 

 

بعد از آن نوبت به بازدید از قبیله ها می رسد. محل زندگی قبایل در محوطه به صورت نمادین ساخته شده است. با ورود به هر دهکده، راهنمایی که همراه گروه است به شما احوال پرسی به زبان محلی قبیله را می گوید و شما باید با دیده بان قبیله با زبان محلی احوال پرسی کنید و اجازه ورود بگیرید و بعد، توضیحات کامل در مورد نحوه پوشش، اسکان، گویش و داستان های هر قبیله.

 

 

 

 

 

 این کار برای هر پنج قبیله تکرار می شود. اینجاست که نظرمان نسبت به  قبیله های آفریقا  که در تمام فیلم ها و داستان هایی که قبلا دیده ایم و خوانده ایم عوض می شود. در مورد آن ها همیشه فکر می کردیم بدوی هستند ولی بعد از این داستان ها متوجه می شویم چه داستان های شنیدنی در مورد آن ها وجود دارد.

 

 

 

 به شخصه ارتباط صمیمی با چند تن از اهالی برقرار کردم و جالب است بدانید این افراد نماینده قبایل خود هستند ولی در دنیای مدرن زندگی می کنند. اینستاگرام و فیس بوک یکی از این افراد را گرفتم و امیدوارم روزی به صورت واقعی در میان این قبایل چند روزی را سپری کنم.

 

 

 

 

.....

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۶ آبان ۹۶ ، ۱۴:۱۷
مهدی عبدی

روزنامه پیام آشنا

میوه ای به نام دوریان 



.....

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۶ آبان ۹۶ ، ۱۳:۵۹
مهدی عبدی

پیش از سفر خواب میبینم کجا رفته ام 

 

حتما تا به حال سفرنامه خونده اید یا خاطرات سفر خیلی ها را شنیده اید ، این بار می خواهم از اتفاقات سفر برایتان بگویم. گاهی در سفر هایم با  اتفاقاتی روبرو می شوم که شاید بشود گفت خیلی خاص هستند ، تقریبا اولین چالش جدی جهانگردی من از چهار  سال پیش شروع شد،هر چند الان ده سالی می شودکه جهانگردی میکنم.  خوب یادم است وقتی میخواستم برنامه سفر مالزی و سنگاپور را به صورت کوله به دوشی بچینم کلی تحقیق کردم ، کلی نظر منفی شنیدم و خیلی چیزهای دیگر ، ولی هدف من تعیین شده بود و باید سفرهام را به شکل جدی تری دنبال میکردم ،  عقیده ای برای سفر دارم. وقتی هدف سفر معلوم شده، اتفاقات خوب مثل یک پازل کنار هم قرار میگیرند این تجربه را تمام افرادی که به صورت حرفه ای سفر میکنند دارند

 

 

در این چند سال همیشه برایم اینطور بوده و حتی در سخت ترین شرایط اتفاقات خوبی برایم افتاده که شکل سفرم را تغییر داده و شاید باورش برای شما سخت باشد" در حال حاضر قسمت هایی از سفرهای آینده ام را خواب میبینم! "و اتفاقات خواب چند وقت دیگر به واقعیت تبدیل میشوند. و یا برای رفتن به سفر فقط به کشوری که دوست دارم فکر میکنم و چند وقت بعد برنامه سفر به بهترین شکل اتفاق میافتد که نمونه آن در دو سفر آخر به کشورهای آفریقای جنوبی و هندوستان کاملا برایم اتفاق افتاد.

 

 

به عنوان مثال چند ماهی به سفر به آفریقا فکر میکردم ولی هیچ نقشه ای نداشتم فقط فکرم این بود به آفریقای جنوبی سفر کنم ، سفری سه ماهه به اروپا داشتم و دقیقا یک هفته قبل از اتمام سفر در مونیخ با دوستی آشنا شدم که هر سال به آفریقا سفر میکرد و آشنایی کامل به این کشور داشت ، تصادفا درباره آفریقا حرف افتاد و از من دعوت کرد که در سفر آینده او و دوستانش به آنها در آفریقا ملحق بشم.  به جرات میتونم بگویم که خیلی از جاها در آفریقا را به عنوان اولین ایرانی با این گروه دیدم .

 

 

در همین سفر اروپا  یک شب در مجارستان خوابی دیدم ، خلاصه خواب اینطور بود ، قدم می زدم در محوطه سرسبزی بودم ، پر از درخت بعد از چند دقیقه به یک معبد چینی رسیدم و در کنار معبد چینی از خواب بیدار شدم.  خخب این یک خواب معمولی بود و دیگر به آن فکر نکردم ولی اتفاقی عجیب یک ماه بعد برام افتاد : در کشور لوکزامبورگ بودم و برنامه سفرم را طوری چیده بودم که به بروکسل در بلژیک بروم و بعد به مجارستان برگردم ، اتفاقاتی در روز آخر افتاد که مجبور شدم برنامه سفر رو تغییر بدهم مجبور بودم به فرانکفورت بروم.  فقط یک روز وقت داشتم در مورد شهر فرانکفورت تحقیق کنم و جایی برای دو شب اسکان گیر بیاورم فکر میکنم کمتر از دو ساعت طول کشید که با شخصی در فرانکفورت آشنا شدم مردی 60 ساله که گردشگر بزرگی بود تمام عمرش را سفر کرده بود و دنیایی از تجربه بود ، خوب این اتفاق خیلی خوبی بود میتوانستم از تجربیاتش حسابی استفاده کنم.

 

 

قرار بود یک  روز دو نفری شهر فرانکفورت را رکاب بزنیم صبح شروع کردیم و تا شب در شهر گشت زدیم ، شب موقع برگشتن به خانه از مسیر همیشگی بودیم ، ولی متوجه شدیم به علت تعمیرات راه اصلی از شب قبل بسته شده. مجبور شدیم مسیر را به سمت یک پارک تغییر بدهیم همینطور که در تاریکی از کنار درختان میگذشتیم معبدی چینی پدیدار شد ، خواب من داشت به واقعیت تبدیل میشد ، درختان سرسبز معبد چینی! خشکم زد و چند دقیقه مات به معبد نگاه میکردم ، عوض شدن برنامه از بلژیک به آلمان ، تعمیر جاده دقیقا یک روز قبل همه این اتفاقات افتاده بود تا من به دنیای خوابم برسم چطور میشد میان یک پارک در آلمان معبدی چینی ساخته بشود؟  بعد از این بود که این خواب ها تکرار شد .

 

 

 

 

 

 

یکی دیگر از اتفاقات عجیب در سفر به مالزی بود ، هنگام تحویل بار در فرودگاه امام خمینی بسته ای داشتم که برای تحویل به قسمت بار باید پک میشد  ،موقع بسته بندی ، بسته من با بسته آقایی هم سن و سال خودم قاطی شد که خیلی زود مساله حل شد با خنده به آن آقا گفتم این اتفاق باعث میشه دوستای خوبی بشیم لبخندی زد و رفت ، نه میدانستم مسافر کجاست و نه هیچ چیز دیگر ی فقط حسی بهم گفت که این جمله را در ان لحظه به او بگویم . سوار هواپیما شدم و روی صندلی خودم نشستم  آقایی کنارم نشسته بود  که نگران به نظر میامد دلیلش رو پرسیدم گفت نمی داند چرا شماره صندلی خودش و خانومش جدا افتاده به شوخی گفتم همه مردها از خداشونه این اتفاق بیافته آن هم در  یک سفر خارجی ، انوقت شما نگرانی؟  ،خلاصه مهمان دار آن دو نفر را  کنار هم  ، جا داد و کنارمن یک صندلی خالی شد یکدفعه اتفاقی افتاد که کل سفر م را تحت تاثیرقرار داد آقایی که بسته اش با من قاطی شده بود به طور تصادفی آمد پپی من نشست (بعدا متوجه شدم چون صندلیش را خوابانده بود دو آقای مسن که جایشان پشت صندلی او بوده به مهماندار اعتراض کردنده اند) به او گفتم دیدی با هم رفیق شدیم بعد از ده دقیقه حرف متوجه شدیم که هر دو تو یه سایت گردشگری عضو هستیم که همه اعضای این سایت به طور اختیاری تا جایی که بشود به همدیگر کمک میکنند.اسمش هومن بود در مالزی درس خوانده بود  و آنجا کار و زندگی میکرد مثل من  عاشق سفر بود .خیلی خوب بود که هم فکری پیدا کرده بودم او شروع کرد به راهنمایی کردن ، که چه کنم ، جاهایی رو بهم معرفی کرد که کمتر توریست ایرانی رفته بود و شاید کمتر مالزیایی  و کلی اطلاعات در مورد فرهنگ ، جاهای دیدنی و غذاهای مالزی به من داد. در طول پرواز هشت ساعته تا مالزی حدود شش ساعت صحبت کردیم و حدود 60 درصد برنامه گشت من از مالزی با صحبت های هومن  تغییر کرد .

 

 

 

.....

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۶ آبان ۹۶ ، ۱۳:۵۶
مهدی عبدی

مصاحبه با شهروند

 

 

 

.....

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۶ آبان ۹۶ ، ۱۱:۱۵
مهدی عبدی

کوه عظیمیه

از گذشته های دور مردم کوه ها را محل پیوند آسمان و زمین میدانسته اند ، در دنیای باستان کوه ها مقدس و  جایگاه خدایان بوده اند  . در ایران کوه ها سمبل مقاومت و آزادی بوده اند و افسانه های زیادی از کوه های ایران در ادبیات فارسی وجود دارد ، آرش کمانگیر از دماوند بالا رفت تا با پرتاب تیر مرز ایران و توران را مشخص کند ،  در شاهنامه ی فردوسی، فریدون در کوه دماوند ضحاک، را به بند می کشد. برخی کوه سبلان را محل بعثت پیامبر ایران، زرتشت، می دانند. و تخت سلیمان را به سلیمان نبی نسبت میدهند .

 

 

حدود نیمی از مساحت ایران (54%) از کوه ها پوشیده شده است و به این دلیل ایران سرزمینی کوهستانی با میانگین ارتفاع 1200 متر از سطح دریا است . ایران دارای دو رشته کوه اصلی البرز و زاگرس است و یکی از کوه های رشته کوه البرز  قله بیجی کوه ، که با نام های عظیمیه و یا کوه نور نیز شناخته میشود. بیجی در زبان محلی به معنای خشک و بدون گیاه می‌باشد.

 

 

کمتر شهری را در دنیا میتوان دید که کوهی بلند با فاصله خیلی نزدیک از مرکز شهر داشته باشد وشهر کرج یکی از این معدود شهرهای دنیاست .

 

 

این کوه با ارتفاع 2234 متر از سطح دریا چشم انداز خوبی از نقاط مختلف  شهر دارد و میتوان از نقاط مختلف شهر بیجی کوه را مشاهده کرد .با اتومبیل ازچهارراه طالقانی که شلوغترین و پرترافیک ترین نقطه کرج است ، تا پای کوه پنج دقیقه بیشتر طول نمی کشد ، این کوه از ﺟﻨﻮﺏ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻋﻈﯿﻤﯿﻪ، ﺍﺯ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﭘﻮﺭﮐﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻏﺮﺏ ﺑﻪ ﻗﻠﻪ ﺩﻭﺑﺮﺍﺭ با ارتفاع حدود 2400 متر منتهی میشود . مسیر  صعود این کوه از نظر درجه سختی و فنی بودن در جایگاه پایینی قرار دارد و میتوان گفت صعود به قله این کوه برای کسانی که کوه نوردی میکنند  ساده است به همین دلیل در روزهای تعطیل مشتاقان زیادی را برای  فتح قله مشاهده میکنید و تردد زیاد کوه نوردان باعث بوجود آمدن پاکوب های زیادی در مسیر شده .صعود قله حدود دو ساعت طول میکشد و از نکات قابل توجه نبود چشمه و آب در مسیر صعود است .

 

 

با همت شهردای کرج در ابتدای مسیر مجسمه  بزرگی نصب شده تا نشانه ای برای کوه نوردان باشد و در سمت چپ این مجسمه اولین مسیر صعود به شکل پلکان وجود دارد .

 

 

 

مسیر دوم با طی مسافتی کوتاه از مجسمه مشخص میشود و در میان کوه نوردان به پای زنجیر معروف است ، این دو مسیر ، مسیرهای اصلی برای صعود به قله میباشند و در امتداد مسیر هم تابلوهایی وجود دارد ، در ابتدا هر کس بسته به انرژی مسیر صعود را مشخص میکند و شاهد پراکندگی کوه نوردان خواهیم بود ولی همه کوه نوردان برای رسیدن و تجمع به نوک قله تلاش میکنند و در بالای قله دیگر از پراکندگی پایین خبری نیست . در بالای قله کانکسی وجود دارد که در روزهای تعطیل مثل مغازه ای کوچک عمل کرده و نوشیدنی و ... برای کوه نوردان مهیا میکند . تفاوت بزرگ کوه نوردی با  سایر ورزش ها این است که در کوه نوردی رقابت مفهومی ندارد تمام کوه نوردان به یکدیگر کمک میکنند تا با هم صعود کنند.در نوک قله است که لذت یک صعود را در سرما و گرما میتوان حس کرد .و با رسیدن به بلندای شهر سختی  بالا رفتن و رسیدن به قله فراموش میشود  و کسانی که لذت کوه پیمایی را دریافته اند ، از هر فرصتی برای تکرار آن استفاده میکنند.

 

 

 

.....

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۳ مهر ۹۶ ، ۱۸:۳۴
مهدی عبدی

مصاحبه با هفته نامه صنعت و توریسم

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

....

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۳ مهر ۹۶ ، ۱۸:۳۱
مهدی عبدی

مصاحبه با روزنامه پیام آشنا 

 

 

......

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۳ مهر ۹۶ ، ۱۸:۲۸
مهدی عبدی