زاگرب

زاگرب :  مجسمه ها و ساعت قرار های عاشقانه

اغلب توریست هایی که کشور کرواسی را به عنوان مقصد سفر انتخاب میکنند بخاطر سواحل و جزایرش است و پایتخت این کشور که فاصله اش تا ساحل فقط حدود 150 کیلومتر است ،  معمولا کمتر به عنوان مقصد گردشگری، در نظر گرفته میشود  . هر چند زاگرب به عنوان بزرگترین شهر کرواسی به در یا راه ندارد ولی در امتداد رود ساوِ (Sava ) است که بعد از خروج از مرز کرواسی در بلگراد (پایتخت صربستان ) به رود دانوب می‌پیوندد .و بر اساس تجربه سفرهای من ، شهرهایی که کنار رودخانه ها بنا شده اند معمولا زیبا هستند .  زاگرب حدود  ۸۰۰ هزار نفر جمعیت دارد که تقریباً یک چهارم کل جمعیت کرواسی است .

این شهر  بیشترین تعداد موزه را با در نظر گرفتن جمعیت ، در میان شهرهای جهان دارد و به شهر موزه ها مشهور است، چون تقریباً در هر میدانی موزه ای وجود دارد .

بازدید از زاگرب را از میدان پادشاه تومیسلاو (King Tomislav) شروع کردم .  تقریبا تمام کشورهایی که تا به حال از آنها بازدید داشتم میدانی با نام نخستین  پادشاهشان که کشورشان را یکپارچه کرده دارند. بزرگترین میدان زاگرب هم به افتخار اولین پادشاه کرواسی نام‌گذاری شده است؛ این میدان در مقابل ایستگاه قطار مرکزی قرار دارد . مسافرانی که با قطار  به زاگرب سفر می‌کنند، به محض خروج از ایستگاه قطار در مقابل این میدان قرار میگیرند .من هم ماشینم را درکنار ایستگاه قطار پارک کردم و بازدیدم از این نقطه شروع شد .

تندیس پادشاه و ساختمان  Art Pavilion در میان یک فضای سبز بزرگ اولین نقطه بازدید بود . از کنار سه پارک گذشتم و بعد از 950 متر به میدان یلاچیچ  رسیدم . توقف بعدی باز هم کنار مجسمه ای دیگر بود .

میدان بان یلاچیچ  میدان مرکزی شهر زاگرب است. یلاچیچ از افسران ارشد ارتش کرواسی بوده  و بخاطر جنگ هایش در مقابل مجارستان معروف است . تصویر یلاچیچ را اولین بار روی اسکناس ۲۰ کونایی دیده بودم .

میدانی کاملا معمولی با ساعتی در گوشه آن که گفته میشود بهترین محل برای قرار گذاشتن در زاگرب است . نمیدانم از زمان نصب این ساعت چند قرار عاشقانه در این محل گذاشته شده است ؟ واولین قرار را چه کسی بنا نهاده ؟ فکر میکنم بیشتر از فیلم های ساخته شده در مورد عشق ،  این میدان قرار عاشقانه واقعی به خود دیده . میتوانستم ساعت ها آنجا بنشینم و ملاقات افراد را مشاهده کنم ، کسانی که همدیگر و در آغوش میگیرند و چقدر بوسه بود که در طول شبانه روز در فضای میدان پخش میشد .ولی روی دیگر سکه این است اگر کسی سر قرار نیاید چه خواهد شد ؟ روی بد سکه را دوست نداشتم  و با فکر روی خوش سکه به ساعت نزدیک شدم و برای لحظاتی در کنار ساعت ایستادم تا از چشم کسانی که اینجا قرار میگذارند اطراف میدان را ببینم . بدون داشتن قرار ، هیچ فرقی با جاهای دیگر شهر نداشت و من هم که منتظر کسی نبودم پس به راهم ادامه دادم .

دقیقاً در پشت میدان اصلی شهر و بعد از بالا رفتن از چند پله مجسمه سوم را دیدم مجسمه زنی میان سال بود با نام Kumica Barica و این یعنی به   دولاکس مارکت یا دولاک مارکت Dolac Market رسیده بودم .

مجسمه سوم ، لباس و فیگورش من را یاد بازارهای روزانه در ایران انداخت ، یک لحظه تصور کردم در یکی از بازارهای شمالی ایران هستم ، بازارهایی که کشاورزان و دامداران محصولات تازه خود را در آن  میفروشند. دولاک ، اصلی‌ترین بازار محصولات کشاورزی و مواد غذایی زاگرب است که در سال ۱۹۳۰ شروع به کار کرده . اینجا جایی بود که  فرهنگ ناب کرواسی خودش را نشان داد .

حالا در  "شکم زاگرب"  بودم که یکی از ویژگی هایش وجود چترهای شِستینه  Šestine  است . در کنار هر غرفه یکی از این چترها بود .   قدمتش به اواسط قرن هجدهم برمی گردد. و در کنار کیف زُونیکا (Zovnica) بخشی از لباس های محلی این منطقه و یکی از سوغات های کرواسی است. رنگ قرمز، با حاشیه‌های طرح‌دار، و دسته‌‌ای از جنس شاه‌بلوط .

شاید هنوز خیلی از مردم ایران فکر میکنند که در اروپا میوه  کم و گران است ، وقتی دبیرستان بودم زیاد میشنیدم که در اروپا میوه را دانه ای میخرند و نه کیلویی ! و دلمان به حال اروپایی ها میسوخت ،چرا که خیلی از میوه ها را در ایران در بسته های چند کیلویی و قیمت ارزان میخریدیم .

نمیدانم ریشه این تفکر اشتباه کجا بود ولی در اکثر شهرهای اروپا اینچنین بازارهایی وجود دارد که انواع میوه در آنها یافت میشود و قیمت ها هم مناسب است .خلاصه اینکه تقریبا تمام میوه های ایرانی در این بازار بود و مثل ایران شلوغ .