پارک ملی پلیتویتسه : بخش دوم

بخش دوم 

در روز اول تصمیم داشتم قسمت بالا دست پارک را ببینم و روز دوم پایین دست . تمام اطلاعات لازم توسط دفتر فروش بلیط که کارکنانش خیلی خوب انگلیسی حرف میزدند در اختیار بازدید کنندگان قرار میگرفت . و قیمت بلیط ورودی در زمان بازدید من 250 کونا (حدود 34یورو ) بود . تفریح اصلی این  پارک  ملی پیاده روی در میان مناظر رویایی (همان بهشت اول داستان )  بود .  مسیرهای پیاده روی ، روی نقشه کاملا مشخص بود که طولانی ترین آنها حدود 5 ساعت زمان می برد  .  بعضی از مسیرها قایق و اتوبوس داشتند ، تا هر کسی بسته به انرژی و سنش مسیرش را انتخاب کند . البته در این پارک از قایق های برقی کم صدا و سازگار با محیط زیست استفاده می شود .

و اما مسیرها ، به خوبی محافظت شده بودند  و در قسمت هایی  که قرار بود بازدید کننده ها از روی آب یا رودخانه بگذرند ، پله و پل های چوبی  قرار داشت تا کوچکترین آسیبی به طبیعت نرسد .رفتن به داخل آب هم که 100 % ممنوع بود و تمام این قوانین به این معنی بودند که لذت ببرید ولی هیچ کس حق آسیب زدن به طبیعت را ندارد . امیدوارم روزی در کشور ایران هم این فرهنگ راببینم ، هر چند با این حجم  آشغال ریختن  در طبیعت و شهر ، بعید میدانم  این آرزویم به حقیقت بپیوندد .

در اطلاعاتی که قبل از سفر به دست آورده بودم نوشته بود  ، این پارک محل زندگی گونه های جانوری و پرندگان زیادی است . جانورانی مثل  خرس قهوه ای ، گرگ ، عقاب ، جغد ، سیاه گوش و گربه وحشی ،  که من در طول دو روز بازدیدم هیچ کدام را ندیدم . و خوب با وجود تعداد زیاد بازدید کنندگان ،کاملا طبیعی بود .

پارک ملی از شانزده دریاچه به هم پیوسته تشکیل شده که  توسط سه کوهستان بزرگ احاطه شده اند و  توسط سدهای طبیعی از تراورتن جدا می شوند . عمق هیچ یک از دریاچه ها بیش از 25 متر نیست . وجود  مواد معدنی مختلف ، موجودات در آب  و زاویه تابش خورشید باعث میشد دریاچه ها طیف های مختلفی از رنگ داشته باشند دریاچه‌هایی به رنگ سبز ، آبی ، لاجوردی . قبل از این بازدید دریاچه هایی با رنگ های مختلف  دیده بودم ولی اینجا یک مجموعه کامل بود و دیدن این رنگ های مختلف درآب ، از آن حس های نابی است که دیدنش با توصیفش کاملا فرق دارد  .

از مجموع شانزده دریاچه دوازده تای آنها در بالا دست و چهار تای دیگر در پایین دست قرار دارند . تمام دریاچه ها اسم دارند که نام های محلی هستند و فکر نمیکنم هیچ کدام از بازدید کننده ها بتوانند نام آنها را به یاد بیاورند  . مگر نام بزرگترین آنها  ، کوزیاک .

در بازدید از پارک دو روز کاملا متفاوت داشتم ، روز اول  از نیمه بالایی پارک بازدید داشتم که خیلی خلوت تر از نیمه پایینی بود . قایقی در دریاچه نبود و فکر میکنم چون مسیر پیاده روی طولانی تری داشت ، افراد کمتری به آن قسمت می آمدند . روز دوم در نیمه پایینی پارک بودم که خیلی شلوغ بود ، در بعضی جاها به قدری شلوغ که فکر میکردم در یکی از پارک های داخل شهر قدم میزنم .و این باعث میشد که نشود از زیبایی منطقه نهایت لذت را برد ، نه میشد عکس خوبی گرفت و نه ایستاد و منظره ها را خوب دید فقط حرکت .

هر روز از یکی از آبشارهای معروف پارک بازدید داشتم روز اول آبشار بالا دست که عریض بود و روز دوم آبشار پایین دست با نام ولیکی اسلپ (Veliki Slap) با ارتفاع 78 متر .

از چهره ها یی که میدیدم و زبان هایی که میشنیدم به راحتی میشد حدس زد  ، این پارک تقریبا از تمام نقاط کره زمین  و در همه رنج های سنی ، بازدید کننده دارد .

تنها نکته منفی جاهای معروف شلوغی آن است  و این پارک ملی زیبا هم به نظر من فقط همین نکته منفی را داشت . ولی راه دیگری هم برای لذت بردن از پارک نبود ، پس در خیلی از مواقع باید چشم ها را روی نکته های منفی بست و لذت برد .

دو روزی که در این منطقه بودم فقط راه رفتم ، نمیدانم مجموعاً چند کیلومتر شد ولی از خستگی بعد از سفر میشد فهمید که مسیر طولانی بوده . ولی وقتی در محیط بودم و به قولی مست طبیعت شده بودم هیچ خستگی احساس نکردم ، بعد از هر چند دقیقه پیاده روی منظره ای می دیدم که باتری های انرژی ام شارژ مجدد میشد و محو در زیبایی . و مهمترین نکته این بود که  هیچ کدام از منظره ها شبیه دیگری نبود و این یعنی لذت ناب .

این منطقه این لذت را هر سال به بیش از  یک میلیون نفر هدیه می دهد و حالا من هم قسمتی از این جمعیت بودم . جمعیتی که مثل من ابتدا عکس های این پارک ملی را دیده بودند و بعد برای بازدید از این قسمت دنیا برنامه ریزی کرده بودند .

نمیدانم چند نفر از آنها با تَصَور پیاده روی در بهشت وارد این منطقه شده بودند ولی میدانم در انتهای سفر همه این لذت را تجربه کرده بودند  .