صفحه رسمی مهدی عبدی ( Mehdi Abdi )

مرتبط با گردشگری

جهانگردی با مهدی عبدی Travel With Mehdi Abdi

َAuthor نویسنده

۴ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «مصاحبه مهدی عبدی با روزنامه همشهری» ثبت شده است

 

سفرنامه کشور آدربایجان : بخش اول

دغدغه های اولین سفر  : تلاش برای رسیدن به رویاها

سال 1376 که دیپلم گرفتم ، به دلیل یک سری مشکلات که مهمترین آنها چند ماه سن بالاتر بود ، باید ابتدا سرباز میشدم و بعد ادامه تحصیل  میدادم .  چون نیمه دوم سال به دنیا آمده بودم ، مجبور بودم مدرسه را دیرتر شروع کنم ، آن هم فقط به خاطر چهار ماه  . هنوز آن روز که مسئول  ثبت نام نگاهم کرد و گفت : ثبت نام نمی کنیم را خوب یادم است . شاید با این تصمیم  سرنوشت زندگی من عوض شد ، و اگر زودتر مدرسه را زودتر شروع میکردم  امروز  داستان زندگی ام متفاوت بود  . شاید اگر همان سال دانشگاه میرفتم ، من هم امروز مهندسی بودم که غرق در کارش بود و فرصت سفر نداشت ( البته بعدها  از رشته عمران فارغ التحصیل شدم و اتفاق خاصی برایم نیفتاد ) شاید هم همین که هستم میشدم . زندگی پر است از این دو راهی ها که همیشه یک راهش را رفته ایم و می دانیم چطور است و راه دیگر همیشه مجهول می ماند .

تمام سختی  خشم شب ها و میدان موانع دوران آموزشی را فقط به دو امید تحمل کردم . رفتن به  دانشگاه و  گرفتن پاسپورت و شروع سفر  .

شب های سرد زمستان بالای برجک که از شدت سرما به زمین و زمان ناسزا میگفتم هم ، فقط به این فکر بودم که روزی کنار سواحل استوایی در گرما دراز میکشم و نارگیل به دست به این روزهای سخت میگویم دیدی توانستم .یادم است روزی که کارت پایان خدمتم  را گرفتم از خوشحالی دور پادگان می دویدم و میگفتم  حالا نوبت لحظه های خوب است .

گام اول عملی شد ، دانشگاه رفتم و سفرهای داخل ایران را شروع کردم .  برای پس انداز هزینه سفر مغازه دار شدم و کماکان در انتظار سفر به کشورهای دیگر  . دانشگاه هم تمام شد و  وقتی مدرک را گرفتم ، به این نتیجه رسیدم که این راهی نیست که میخواهم در زندگی دنبال کنم . پس نوبت شروع راه دوم بود ، شروع سفرهای خارجی .در ابتدا قصدم این بود در کنار سفرهای داخل ایران حداقل یک سفر به کشورهای دیگر هم داشته باشم . ولی امروز  سفر کردن دیگر جزیی از زندگی ام نیست ، سفر شده تمام زندگی من .

بالاخره روز موعود رسید ، یک روز در شهریور سال 1385 مغازه را بستم و به پلیس بعلاوه 10 رفتم؛ فرم ها و مدارک را تکمیل کردم و منتظر شدم تا  پاسپورتم برسد  . 

اولین کشور کجا باشد ؟ چطور بروم ؟ چطور همسفر پیدا کنم ؟ تمام این سوالات یکی یکی در ذهنم می آمد و جوابی نداشتم  . ولی مصمم بودم که در چند ماه آینده سفر اولم اتفاق می افتد .تحقیق ها شروع شد ، همسفر پیدا شد و مقصد هم مشخص شد . قرعه به نام کشور آذربایجان افتاد . شاید به خاطر نزدیک بودنش به ایران و شاید به خاطر اینکه تقریبا زبان شان را می فهمیدم .

ویزا را هم به راحتی گرفتم پاسپورت ها را به یک آژانس مسافرتی دادیم و در زمان کوتاهی ویزا رسید . نه عکسی ، نه برگه ای ، فقط یک مهر داخل یکی از صفحه های پاسپورت ، صفحه شماره 9 پاسپورت شد خط شروع .

روز هفتم فروردین چمدان را بستیم و به راه افتادیم . نه با اتوبوس ،نه  قطار و هواپیما . با  آژانس تا دم مرز ، کرایه هم شد حدود 30 هزار تومان که تقسیم به دو میشد نفری 15 هزار تومان . قیمت دلار هم حدود 900 تومان بود . الان که به گذشته فکر میکنم  ، با اینکه فقط شانزده  سال گذشته ولی قیمت ها خیلی تغییر کرده  .صبح روز بعد به آستارا رسیدیم  .

 اولین کار چنج کردن پول بود  و این شد اولین شوک سفر .  باور کردنی نبود که مانات آذربایجان از دلار با ارزش تر باشد  . و جالب تر اینکه آنها هم مثل ما یک واحد پول خیالی  دارند . ایران واحد پولش ریال است و همه از تومان استفاده میکنند . آذربایجان هم واحد پولش مانات است و واحد پولی به نام شیروان دارند که باعث میشود ، قیمت هایی که با مانات در ذهن است  دو برابر شود .

از مرز ایران به راحتی گذشتیم و بالاخره قدم به آنسوی مرزها گذاشتم . تمام مشکلات این چند سال مثل یک فلش بکِ چند ثانیه ای در ذهنم آمد و رفت .خوش آمد گویی مامورین فاسد مرزی آذربایجان هم جالب بود .یک راهرو بزرگ و در اطرافش چند اتاق . وارد هر اتاقی  می شدیم ، فرقی نمیکرد برای مهر یا بازدید وسایل باشد ، به فارسی می گفتند یک خمینی یا دو خمینی بده .

هزار تومن ،که در آن زمان پول باارزشی هم بود باید به عنوان رشوه می دادیم و رد میشدیم . موقع خروج از  آخرین در ، وقتی من زودتر از دوستم از اتاق خارج شدم ، درجه داری به سمتم آمد و گفت نامت چیست ؟ گفتم مهدی و رفت  . وقتی داشتیم از دَر مرز خارج می شدیم ، یکی صدایم زد  ، مهدی ! تعجب کردم برگشتم و دیدم همان درجه دار است گفت 2 خمینی من را ندادی . همه پولی که پرداخت کردیم پول زور بود ولی واژه مناسب برای این آخری که هیچ منطقی هم نداشت خفت گیری بود .

این پول زوری که تک تکشان گرفتند و من چاره جز پرداختش نداشتم ، شد خوش آمد گویی به کشور آذربایجان .  وقتی از در خارج شدیم دوستم گفت وقتی اسمت را صدا کردند  از تعجب خشکم زد ،   با خودم گفتم نیامده چقدر معروف شدی .

البته این قضیه رشوه چند بار دیگر هم در شهر تکرار شد و آنجا چون مجبور نبودم و کاری خلاف قانون هم انجام نداده بودم امتنا کردم . اوضاع امروز را نمی دانم ولی در آن زمان تمام کسانی که به باکو سفر کرده بودند تجربه مشابه داشتند و اوضاع کسانی که با ماشین رفته بودند بدتر بود چون افسرها در طول مسیر در کمین شماره های ایرانی هستند برای رشوه . خلاصه از آستارای ایران وارد آستارای آذربایجان شدیم تفاوت که زیاد بود و آستارای آن طرف مرز ، بیشتر شبیه یک روستا بود تا شهر . در آن طرف مرز ماشین ها منتظر بودند  تا مسافران ایرانی را مستقیم به باکو ، پایتخت آذربایجان ببرند .این قسمت سفر جذاب بود ،  تاکسی ها دیگر پیکان و ماشین های قدیمی نبودند  . مرسدس  ، ماشین لاکچری ایران ، اینجا  تاکسی بود .

خطاب ها هم در آذربایجان "گاگاش" میشود که همان گارداش ترکی است با کمی تغییر .  این کلمه را در مرز زیاد شنیدم . سوار بر مرسدس شدیم و راننده که اسمش یادم نیست ولی لقبش معلم بود به سمت باکو حرکت کرد . در آذربایجان برای احترام به اشخاص به انتهای اسمشان یک معلم اضافه میکنند .

 

 

 

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۲ دی ۰۱ ، ۲۳:۵۱
مهدی عبدی

 

سفر نامه کشور آدربایجان : بخش دوم 

سفر به کشور آذربایجان : سفری نا امید کننده   

مسافت تا باکو حدود 300 کیلومتر بود و جاده تعریف چندانی نداشت . و بدتر اینکه در طول مسیر شهرها هیچ کدام وضعیت درستی نداشتند . خانه های قدیمی با نمایی که من را فقط یاد فیلم های قدیمی روسی و فیلم های جنگ جهانی می انداخت  . در آن زمان در شهر های کوچک ایران هم گهگاه میشد خانه هایی با نمای سنگ مرمر دید ولی اینجا خانه ها ، سرد و بی روح  بودند   .  شکل ماشین ها هم عوض شد ، بیشتر مردم معمولی لادا های قدیمی روسی داشتند  .

این تجربه را بعدها  در سفر به ارمنستان هم داشتم . می دانستم این کشورها تازه استقلال پیدا کردند و نباید زیاد از آنها انتظار داشت . ولی این شهر ها و مسیرشان  خیلی بدتر از چیزی بودند که فکر میکردم .

البته ظاهراً  این گونه جاده ها در کشورهای این منطقه و حتی در کشورهای اروپایی مثل لیتوانی که جز حوزه شنگن هم است طبیعی است و هر کشوری که بعد از فروپاشی شوروی مستقل شده تقریبا وضعیت مناسبی ندارد .

در آن زمان (16سال پیش )  مدل ریش هایم خاص بود . دقیقا مدل ریشی که امروزه سروش صحت این مدل ریش را دارد . در ایرانِ دهه هشتاد ، مدل ریش های متنوع یا بلند کردن مو  ، داشت جا می افتاد  ،  ولی آن طرف مرز رانند گفت این چه مدل ریش است .  مرد یا باید سبیل  داشته باشد  یا کل صورت را می تراشد . موی مرد هم باید کوتاه کوتاه باشد . تعجب کردم گفتم شاید این آقای راننده کمی ذهنش عقب مانده است . خیر سرت ادعا میکنی باید به اروپا هم ملحق شوید و آسیایی نیستید .

شنیده بودم محبوب ترین خواننده رانندگان آذربایجان ، حمیرا است ولی باور نمیکردم ، تا اینکه ضبط روشن شد و حمیرا شروع به خواندن کرد و این اتفاق در طول سفر چند بار دیگر هم تکرار شد.

به مرکز شهر باکو رسیدیم ، آنجا دوستی هم سن و سال خودمان ، منتظرمان بود و قرار بود در مدت یک هفته اقامت  در باکو جاهای دیدنی شهر را با هم ببینیم .  قبلا به ایران آمده بود و همسفر من در حقش کلی لطف کرده  بود و انتظار داشتیم جبران کند . تا چهره من را دید گفت این چه مدل ریشی است ؟ و حرف های راننده تاکسی را تکرار کرد.به اطراف نگاه کردم همه مردها موهای کوتاه یا با سبیل و یا کامل تراشیده . باورش سخت بود ولی ظاهرا راست می گفتند با آن مدل ریش خیلی به چشم می آمدم و اصلا خوب نبود .

اولین گام ، خرید سیم کارت بود و باز حرف تکراری ریش . این بار صاحب موبایل فروشی ، با خودم گفتم اگر امروز ریش هایم را اصلاح نکنم ، دراین یک هفته با حرف هایشان بی چاره ام میکنند . اولین عقب ماندگی فرهنگی خودش را نشان داد تا آخر سفر با کنجکاوی به چهره تمام مردان دقت  میکردم ، همه دقیقا همان شکلی بودند که توصیف کردم .

حالا نوبت پیدا کردن محل اقامت بود خیلی دوست داشتیم که در مدت یک هفته اقامتمان  ، یک خانه اجاره کنیم . ولی وقتی به مشاور املاک رفتیم و خانه ها و وسایل  را دیدیم کاملا پشیمان شدیم .

قیمت هتل ها هم بالا بود ،  با قیمت بیست و پنج دلار یک هتل متوسط  دوتخته بدون صبحانه گرفتیم . بعدها که به کشورهای شرق آسیا سفر کردم ، متوجه تفاوت صنعت توریسم شدم . در تایلند ، اندونزی و مالزی با  30 دلار هتل با صبحانه و استخر داشتم و اینجا برای هر استکان چای هم باید پول می دادم .

با اینکه اصلا دوست نداشتم ولی اولین کاری که بعد از گرفتن اتاق انجام دادم اصلاح کامل صورت بود  .تا اینجای کار که  خیلی از ایران عقب تر بودند و  تنها نکته مثبت تاکسی هایشان  بود .

و اما غذا ، بعد از یک روز طولانی ، کاملا گرسنه به دنبال رستوران بودیم و در این لحظه دومین نکته مثبت آن روز اتفاق افتاد .هر چند قیمت غذا هم بالا بود ولی انصافاً غذاهای کشورآذربایجان لذیذ هستند .

اولین روز سفر بود و ما هم کاملا بی تجربه ، به پیشنهاد دوست آذربایجانی به یکی از بهترین رستوران های باکو رفتیم . رسم ما ایرانی ها این است که معمولا میزبان ، میهمان را دعوت میکند ولی در کشور آدربایجان قضیه کمی فرق داشت .دوست آذربایجانی که اسمش حسین بود  ، یک سال قبل به ایران سفر کرده بود و در طول مدت اقامتش، میهمان  همسفر من بود  . با این ذهنیت ما هم انتظار داشتیم که  او هم در این سفر جبران کند  ، که انتظاری  اشتباه بود  . و بی دلیل نبود که به یک رستوران لاکچری رفتیم . چون در آخر ماجرا صورت حساب را ما پرداخت کردیم . فرهنگ غذایی کشور آذربایجان به ایران نزدیک است و زیاد هم عجیب نیست . چون این کشور برای مدت طولانی  یکی از استان های ایران بوده  . و به این دلیل  ایرانی ها هیچ مشکلی با غذاهای این کشور نخواهند داشت .

در طول این یک هفته  با اینکه اشتیاق زیادی  برای دیدن یک شهر جدید داشتم ، چیز خاصی ندیدم . معروفترین جاذبه توریستی شهر باکو قلعه ای  است به نام قیز قالاسی Qiz Qalasiı   (قلعه دختر)   که نمیدانم به چه دلیل خاصی جز میراث جهانی یونسکو شده  . البته شاید یکی از این دلایل این باشد که این شهر چیز دیگری برای ارائه ندارد  . در روز بازدید که هیچ چنگی به دل نزد و امروز هم که در موردش مینویسم یک بار دیگر شروع به تحقیق کردم  ، با خودم گفتم شاید اطلاعات آن زمان من ناقص بوده  . ولی باز هم نکته خاصی در موردش پیدا نکردم . بعد از این همه سال و دیدن صدها قلعه در کشورها مختلف به این فکر میکنم که ویژگی این قلعه برای بازدید کننده ها چیست ؟

در مجموع برای من که در آن زمان چند شهر بزرگ ایران را دیده بودم . این کشور از نظر گردشگری هیچ چیز خاصی نداشت . همیشه به کسانی که میخواهند به کشور آذربایجان سفر کنند توصیه میکنم ، اگر میخواهید از سفر خود لذت ببرید  آذربایجان ایران را ببینند . این دو اصلا قابل مقایسه نیستند . آذربایجان ایران برای هر سلیقه ای کلی جاذبه گردشگری متنوع دارد . و غذاهای آذربایجان خودمان هم که احتیاج به تعریف من ندارند .

هنوز هم بعد از 16 سال متوجه تعریف بعضی ها از کشورهای تازه استقلال یافته شوروی نمیشوم  . بیشترشان زمان طولانی جزیی از خاک ایران بودند و با تصویب عهدنامهٔ گلستان در روز دوشنبه  ۳ آبان ۱۱۹۲  بین  ایران و روسیه ، از خاک ایران جدا شدند .

تاریخ استقلال آذربایجان  روز ۳۰ اوت ۱۹۹۱ است .یعنی حدود سی و دو سال است که  به یک کشور تبدیل شده . چطور ایران را با آذربایجان مقایسه میکنند ؟ این مقایسه مثل مقایسه فوتبال مالدیو و برزیل است .

و در جواب کسانی که با نظرم موافق نیستند میگویم فرض کنید در یک قرعه کشی یک سفر یک هفته ای برنده شده اید و می توانید به هر کجای دنیا که بخواهید بروید . آیا کسی کشورهای تازه استقلال یافته شوروی را انتخاب میکند ؟ کسی هست که آرزویش دیدن ارمنستان و آذربایجان باشد ؟

حقیقت این است که این کشورها به یک سری دلایل مقصد ایرانی ها میشوند و اگر ما ایرانی ها هم شرایط یکسان سفر به دیگر کشورهای دنیا را داشتیم هیچ کس ، هرگز به این کشورها  سفر نمیکرد . ولی سرنوشت و تقدیر اینگونه رقم خورده که ما مجبور باشیم به این کشورها سفر کنیم و مردم این کشورها هم با اطلاعی که از وضعیت ایران دارند نهایت سو استفاده را از این مورد میبرند .

در آن زمان فقط با دیدن فیلم میشد کشورهای دیگر را شناخت و فیلم ها هم همه هالی وودی . تصوری که از خارج مرزهای ایران داشتم کاملا خراب شد . نه از خیابان های پر زرق و برق با آسمان خراش خبری بود و نه از محله های شیک و  فست فود های بین المللی و غذاهای خیابانی . خلاصه اینکه  اگر تاکسی هایشان  نبودند میشد گفت که پنجاه سال (در شهرهای مرزی 100 سال ) به گذشته سفر کرده بودم .ولی این اولین گام در شروع سفرها بود و من قرار بود که کلی کشور واقعی را ببینم .

 

 

 

 

 

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۲ دی ۰۱ ، ۲۳:۴۷
مهدی عبدی

مصاحبه با روزنامه پیام آشنا 

 

 

....

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۰۱ شهریور ۹۶ ، ۱۹:۳۶
مهدی عبدی

برای با خبر شدن از اطلاعات به روز می تونید به کانال من در تلگرام مراجعه کنید

https://t.me/Mehdiabdi1357


متن مصاحبه با روزنامه همشهری 


۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۸ خرداد ۹۶ ، ۱۸:۴۳
مهدی عبدی