ناماسته هند شگفت انگیز
امروزه با شنیدن نام هند ، به یاد خدایان بی شمار ، تاج محل ،یوگا ، مرتاض ها و ریاضت ، گاندی و ویجی (آمیتا باچان) ، الماس های به غنیمت گرفته شده نادرشاه ، رود گنگ ، هیمالیا ، کریکت ، فقر و ثروت بیش از حد می افتیم . ولی فکر میکنم اولین تصویر از هند ، برای کسانی که در دهه 50 یا 60 در ایران به دنیا آمده اند ، فیلم های کرایه ای هندی باشد که به صورت غیر قانونی همراه با دستگاه ویدیو کرایه میکردیم ( در دهه 60 داشتن دستگاه ویدیو و فیلم جرم بود ).
نه اینکه فیلم هایشان طرفدار داشته باشد ، مجبور بودیم . تولید فیلمشان زیاد بود و همچنان هست ،گهگاه 1600 فیلم در سال و در آن زمان انتخاب های زیادی نداشتیم . فیلم های پر رنگ و لعاب هندی با رقص و آوازهایشان . همیشه دوست داشتم هند رویایی که در فیلم ها نمایش داده میشد ببینم ، ولی دنیای واقعی هند با دنیای فیلم هایشان کاملا متفاوت بود . کشوری که به نظر من به جرات لقب هند شگفت انگیز را یدک میکشد وآنقدر زیبایی دارد که تمام نقص هایش را پنهان کند.
سفرهایم را با آسیا شروع کرده بودم ، بعد اروپا و آفریقا و حالا بازگشت دوباره به قاره کهن . گرفتن ویزای هند خیلی ساده بود و تنها نکته ای که گرفتن ویزا را مشکل ساز میکرد ، داشتن آبا و اجداد پاکستانی بود که سوالش در فرم ، توجه مرا جلب کرد و خوشبختانه این بار برای گرفتن ویزا ، ایرانی بودن امتیاز محسوب میشد . اصلا رابطه خوبی با پاکستان ندارند و اگر کسی قبل از هند سفری به پاکستان داشته باشد فکر میکنم برای گرفتن ویزا مشکل پیدا کند . برنامه سفرم دو هفته بود ، قرار بود از مثلث طلایی هند : دهلی ، آگرا ، جیپور بازدید کنم و در ادامه سفری در استان راجستان ، بزرگترین استان هند داشته باشم . این کشور 38 اثر ثبت شده در یونسکو دارد که از این نظر جز 10 کشور برتر دنیاست .در طول این دو هفته از 9 تای آنها بازدید داشتم :قلعه آگرا ، فاتح پور سیکری ، تاج‌محل ، آرامگاه همایون ، جنتر منتر ، قلعه سرخ ، قُطب منار ، شهر جیپور، قلعه های بر فراز تپه در راجستان و بقیه ماند برای سفر بعدی به هند .
کشوری را میدیدم با دو برابر پهنای ایران (هفتم در جهان) و جمعیتی حدود یک میلیاردو سیصدو پنجاه هزار نفر البته اگر در این چند وقت بیشتر نشده باشد (دومین کشور پرجمعیت دنیا پس از چین ) . با واحد پول روپیه که آن را هم از فیلم هایشان می دانستم با عکس گاندی روی آن .
تنوع نژادی، فرهنگی و زبانی شان خیلی زیاد است . برخلاف تصور خیلی ها آیین بودا که به تدریج از هندوستان به سراسر آسیا راه یافت ، دین اصلی این کشور نیست و تنها حدود ۰٫۸٪ جمعیت این کشور بودایی هستند و حدود ۸۰٪ مردم هند پیرو دین "هندو " هستند .
حدود 13 درصد جمعیت هند مسلمان هستند که بعد از اندونزی و پاکستان سومین کشور مسلمان دنیاست . ولی با وجود این اختلافات مذهبی و فرهنگی ، خیلی مسالمت آمیز در کنار هم زندگی میکنند.
تعداد زبانهایی که در هند گویش میشود خیلی زیاد است در مورد تعداشان عدد دقیقی پیدا نکردم. قبل از سفر فکر میکردم همه مردم در این کشور ، انگلیسی را ، راحت صحبت میکنند ولی وقتی به شهرهای دورافتاده این کشور سفر کردم ، از زبان انگلیسی خبری نبود . کسانی هم که انگلیسی می دانستند آن را با لهجه هندی صحبت می کردند که زمان برد تا گوشم عادت کند . مثلا خیلی از آنها ش را س تلفظ میکنند ، تصور کنید که به جای Shoes (کفش ) ، سوز یا به جای Finish (پایان ) فینیس بشنوید .
طی چند قرن تسلط سلسله گورکانی بر هند که فارسی زبان بودند ، تاثیر این کشور از فرهنگ ایرانی تا به آنجا پیش میرود که شاعران بزرگی همچون نظام الدّین اولیا ، امیر خسرو دهلوی (سعدی شاعران فارسی هند ) و سبک هندی را در خود میپروراند . در بیشتر سایت های توریستی میشود نوشته های فارسی و نام های فارسی را دید . زبان فارسی پیش از آنکه هند مستعمره انگلستان شود ، یکی از زبان های رسمی این کشور بوده .
از نظر زیست جانوری هم متنوع هستند و در حال حاضر هند تنها کشوری در آسیاست که شیر دارد ، همان شیری که زمانی در ایران هم بوده ، مثل ببر مازندران و خیلی حیوانات دیگر که به راحتی در ایران منقرض شدند .
امروزه ، تاخیر جزیی از برنامه پروازهای ایرانی به دیگر کشورهاست و پرواز من به سمت هند هم ، استثنا نبود . بالاخره با تاخیر ماهان که تنها با یک عذر خواهی از طرف خلبان جمع و جور شد ساعت 3 صبح شنبه 4 شهریور 1396 به فرودگاه گاندی رسیدم . برخلاف ایر لاین های معتبر دنیا که اگر چنین تاخیری در یکی از پروازهایشان رخ دهد پول بلیط کاملا عودت داده میشود . پس از طی مسافتی طولانی و با عجله به عنوان اولین نفر به قسمت کنترل پاسپورت رسیدم ، مامور کنترل خیلی کند بود و بعدها فهمیدم این قسمتی از قوانین فرودگاه ها در هند است . کنترل های شدید و کند بودن ، مشابه این سخت گیری و کنترل را قبلا در هیچ کدام از سفرهایم ندیده بودم .
حدود ساعت 4:30 از فرودگاه خارج شدم . در آن لحظه کف دستانم را به هم چسباندم و اولین لغت هندی که یاد گرفته بودم را به رسم ورود گفتم "ناماسته" هند شگفت انگیز .
مردم هند معتقدند که چسباندن دو دست به یکدیگر نشانه همفکری با شخص مقابل است ، دست راست را مظهر روح و دست چپ را مظهر جهان مادی می‌دانند و با این حرکت می‌خواهند یکی بودن جسم و جان خود را به شخص مقابل نشان دهند .
هر چند بعدها متوجه شدم که ناماسته را همه هندی ها استفاده نمیکنند ، مثلا مسلمانان از این اصطلاح استفاده نمیکنند و سلام میگویند ، ولی در آن لحظه برای من این حرکت و کلمه به معنای اردات به کشور میزبانم بود .
فرودگاه گاندی حدود پانزده کیلومتری شهر دهلی بود و شلوغ . پر از گدایان سحر خیز ، هیچ جای دنیا این وقت صبح گدایی نیست ولی هند فرق دارد . در آن زمان نه مترویی بود و نه اتوبوسی پس از دفتر تاکسیرانی یک تاکسی گرفتم . از ظاهرش میشد حدس زد حداقل برای 20 سال پیش است ، بر خلاف کشورهای دیگر که معمولا تاکسی های فرودگاه ، ماشین های مدل جدید و شیک هستند . بعد حرکت به سمت شهر دهلی یا به قول خودشان دلهی ، شهری کنار رودخانه جمنا (یامونا ) طولانی ترین رود هند ، یکی از قدیمی ترین شهر های جهان .
فضای خیابان ها دقیقا همانطور بود که تصور میکردم ، شلوغ ، کثیف ولی دوست داشتنی . در بعضی خیابانها تا چشم کار میکرد آدم هایی بودند که کنار خیابان خوابیده بودند ، روی سکوها ، کنار خیابان در پیاده رو ، مثل زمانی که مردم یک شهر بعد از پس لرزه ای بزرگ آماده زلزله باشند و در بیرون خانه هایشان خوابیده باشند . شاید به تعداد هر خانه یک خانوار بیرون آن خوابیده بود ، شاید جمعیت بی خانمان ها فقط در دهلی ، از خیلی از کشورهای کوچک دنیا بیشتر باشد . وقتی به محل اقامتم رسیدم ساعت را ندیدم از خستگی زیاد خوابم برد .
بعد از یک خواب کوتاه و اولین صبحانه هندی که خیلی بهتر از صبحانه هتل های ایرانی بود ، گشت را آغاز کردم . قرار بود داخل شهر ماشین کرایه کنم و برای سفرهای بین شهری از اتوبوس یا قطار استفاده کنم . ویدیوهای مترو و اتوبوس های دهلی را دیده بودم ، شلوغی تهران پیش دهلی هیچ بود. پس اگر میخواستم زمان را از دست ندهم بهترین کار کرایه ماشین بود . میدانستم بین شهر ها مشکل خواهم داشت . درباره سیستم حمل و نقل شان زیاد شنیده بود جدای دزدی ، کثیفی عامل آزار دهنده ای بود . تصور کنید کسی مدت هاست حمام نرفته و در یک مسیر چند ساعته همسفر شماست و کنارتان نشسته یا شنیده بودم در اتوبوس ها تلوزیون کلا روشن است ، فیلم و موزیک هندی پخش میکند . تجربه همسفر بودن با هندی ها را در کشورهای دیگر داشتم . عادت دارند زیاد حرف بزنند و با صدای بلند ، همه این عوامل باعث میشود در سفر بین شهرها وقتی همسفرهایتان هندی باشد ، نشود استراحت کرد .
تا صبح روز اول ورودم برنامه ام به همین شکل بود ولی در یک آن تصمیم گرفتم با کمپانی کرایه اتومبیل وارد مذاکره شوم تا در طول سفرم یک ماشین داشته باشم .
بعد از یک مذاکره کوتاه قرار شد برای دو هفته ، یک ماشین با راننده با قیمت 240 دلار داشته باشم . پول بنزین و استهلاک با کمپانی بود ، غذا و خواب راننده هم با خودش . کمتر جایی در دنیا میشود این پیشنهاد را داشت ، با توجه به اینکه سرعت مجاز اتوبوس ها در اتوبان های هند حدود 60 کیلومتر در ساعت بود ، در زمان ، هم خیلی صرفه جویی میشد .
روز دهلی با شبش خیلی فرق داشت شلوغی اش چندین برابر بود ، تعدادی از مردم خانه ای نداشتند روی یه زیر انداز و در کنار خیابان زندگی میکردند . یا برای ادرار که بعد ها در طول سفر به کرات دیدم کنار دیوار می ایستادند و خیلی راحت این کار را میکردند .
در خیابان صدای بوق ها قطع نمیشد همه بوق میزدند و کسی توجه نمیکرد ، این جور صدای بوق ها در ایران به معنای ناسز و دعواست . بعدا ها متوجه شدم این قسمتی از فرهنگ رانندگی آنهاست حتی در جاده ها بیشترین جمله ای که در پشت کامیون ها نوشته شده بود ، این بود "لطفا بوق بزنید"
